Η σκληρή Δεξιά της μετεμφυλιακής περιόδου κυβερνούσε με άγριο ανθρωποκυνηγητό και ακραίες διώξεις, νομιμοποιώντας τις εκτοπίσεις, τις φυλακίσεις και τα εκτελεστικά αποσπάσματα με τις προειλημμένες αποφάσεις των έκτακτων στρατοδικείων τα οποία εξέδιδαν copy paste καταδίκες, με αποδοχή των copy paste κατηγορητηρίων περί «αντεθνικής δράσης» και «εσχάτης προδοσίας» από «συμμορίτες», «αυτονομιστές» και «πράκτορες του κομμουνισμού».
Το κράτος της Δεξιάς κυβερνούσε ανεξέλεγκτο με νομοθετήματα που ψήφιζε η ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία προέκυπτε από τα πιο ακραία καλπονοθευτικά συστήματα και με εκλογές που το αποτέλεσμά τους καθόριζαν η απροκάλυπτη βία και η ολοφάνερη νοθεία.
Οι μηχανισμοί καταστολής (Ελληνική Χωροφυλακή και Αστυνομία Πόλεων) διασφάλιζαν την τάξη «καθ’ άπασαν την επικράτεια» χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι, αφού στην καλύτερη περίπτωση άνοιγαν κεφάλια, ενώ ο «ανεξάρτητος» δικαστής με τον εκτελεστικό δήμιο ήταν ένα τσιγάρο δρόμος.
Παρά ταύτα, το κράτος της «επάρατης» Δεξιάς δεν περιορίστηκε στους φανερούς μηχανισμούς αλλά χρησιμοποιούσε κι άλλους μηχανισμούς, τόσο χαφιεδισμού και πληροφόρησης όσο και εκτελεστικούς (π.χ. δολοφονία Λαμπράκη), το παρακράτος.
Η υπόθεση των ανεξέλεγκτων παρακολουθήσεων, όχι μόνο του Νίκου Ανδρουλάκη αλλά και άλλων πολιτικών προσώπων (όπως εμμέσως παραδέχτηκε η κυβέρνηση αλλά και άμεσα ο νέος διοικητής της ΕΥΠ), αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη γυρίζει το ρολόι της Ιστορίας στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 με τις παρακρατικές μεθόδους παρακολούθησης των πολιτικών αντιπάλων του Κυριάκου (και όσων «αντιπάλων» βρίσκονται στο κόμμα του).
Ελεγε ο Γάλλος γνωμικογράφος Λουκάς Βοβενάργκ ότι «ένας άνθρωπος δεν είναι πολύ έξυπνος αν χρειάζεται να ξεγελάει τους άλλους» κι αυτό ακριβώς έκαναν ο Μητσοτάκης και το καθεστώς του. Ξεγέλασε από την πρώτη στιγμή των αποκαλύψεων πολιτικούς και πολίτες με βλακώδη ψεύδη, ισοδύναμα παραδοχής και ομολογίας.
«Η ΕΥΠ υπάγεται στον πρωθυπουργό, αλλά ο ίδιος είχε άγνοια των παρακολουθήσεων».
«Υπάρχει πολιτική ευθύνη από την παρακολούθηση πολιτικού προσώπου, αλλά την έχουν οι αποπεμφθέντες Δημητριάδης και Κοντολέων».
«Η παρακολούθηση Ανδρουλάκη ήταν νόμιμη αλλά ήταν λάθος».
«Αν ήξερε το λάθος, δεν θα επέτρεπε να γίνει (η νόμιμη παρακολούθηση)».
Οι μεθοδεύσεις όμως που παραπέμπουν στο μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς δεν σταματούν εδώ.
Οι παρ ακολουθούμενοι–με νομοθετική ρύθμιση εκ των υστέρων, που έχει αναδρομική ισχύ– δεν μπορούν να μάθουν γιατί έγινε η κατάφωρη παραβίαση των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων.
Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος ερευνά όχι ποιοι, πώς και γιατί παρακολουθούσαν έναν πολιτικό αρχηγό, αλλά πώς και από πού διέρρευσε ότι έγινε η παρακολούθηση.
Ο δημοσιογράφος των «Νew York Τimes» Αλεξάντερ Κλαπ, ο οποίος έγραψε για «σήψη» του Μητσοτάκη, χαρακτηρίζεται «ως «εξωφυλαρούχας, παγκίτης, ακροαριστερός».