Τα «σπαράγγια του Ρόμελ» ήταν χοντροί, ξύλινοι πάσσαλοι, στην κορυφή των οποίων υπήρχαν δεμένες εκρηκτικές ύλες.
Καρφωμένα ως ήταν κατά μήκος της ακτογραμμής (στο Τείχος του Ατλαντικού της βόρειας Ευρώπης) είχαν στόχο να δυναμιτίσουν τα ύφαλα των πολεμικών σκαφών και να επιβραδύνουν έτσι την ταχύτητα της απόβασης των συμμαχικών δυνάμεων που είχαν συγκεντρωθεί στις βρετανικές ακτές.
Ο ίδιος ο στρατάρχης γνώριζε καλά πως όσο τεράστια κι αν ήταν τότε η ναζιστική μηχανή, δεν θα μπορούσε να ελέγξει αποτελεσματικά τόσο μεγάλο μήκος ακτογραμμής.
Σε ευθεία το αρχιπέλαγος του Αιγαίου, από τη Ρόδο μέχρι τον Εβρο, έχει σχεδόν διπλάσιο μήκος από τις ακτές της Νορμανδίας, τις οποίες επόπτευε ο Ρόμελ και τον Ιούνιο του 1944 δέχτηκε απόβαση 7.000
σκαφών χωρίς κανένας φύλακας να αντιληφθεί τον κατάπλου τους.
Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν θα σταματήσουν οι ροές μεταναστών προς τα νησιά του Αιγαίου, όπως δεν είχαν σταματήσει ούτε οι αντίστροφες ροές από τα νησιά προς την Τουρκία, όταν στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου οι ναζιστές εκτελούσαν αδιακρίτως όσους Ελληνες νησιώτες προέβαλλαν αντίσταση. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί το 1922 κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ανέκαθεν στο Αιγαίο υπήρχε ένα πηγαινέλα κυνηγημένων ψυχών. Ανέκαθεν όσες ψυχές κι αν έφταναν στα νησιά δεν έμεναν για πολύ. Τα νησιά δεν έχουν τη δυνατότητα παρά μόνο για ολιγοήμερη φιλοξενία μικρού αριθμού μεταναστών.
Η Ρόδος αποτελεί το παράδειγμα της πιο αποτελεσματικής διαχείρισης αυτού του φαινομένου. Η μικρή, άτυπη δομή της έχει περιορισμένη δυναμικότητα περίπου 150 ανθρώπων, αν και υπήρξε πε
Μικρές δομές σε όλη τη χώρα, σε όλη την Ευρώπη, δυναμικότητας όχι μεγαλύτερης από το 0,5% του ντόπιου πληθυσμού δεν δημιουργούν πρόβλημα
ρίοδος που σε αυτή φιλοξενήθηκαν την ίδια ημέρα 450 πρόσφυγες-μετανάστες. Η μέγιστη δυναμικότητά της αντιστοιχεί στο 0,4% του συνολικού πληθυσμού του νησιού.
Εχουν συμπληρωθεί τέσσερα χρόνια από την ημέρα που η δομή, με απόφαση της τότε δημοτικής αρχής, δημιουργήθηκε πρόχειρα σ’ ένα ξεχασμένο δημόσιο κτίριο. Δεν είναι ντροπή να γίνει η παραδοχή πως τα κίνητρα της απόφασης ήταν περισσότερο πρακτικά παρά ανθρωπιστικά. Ηταν καλύτερο οι κυνηγημένοι αυτοί άνθρωποι να βρίσκονται κάπου όλοι μαζί, ελεγχόμενοι, σε χώρο περιορισμένης δυναμικότητας, παρά να περιφέρονται ανεξέλεγκτα στα τουριστικά σημεία της πόλης. Οσο οι μετανάστες-πρόσφυγες διαμένουν στη δομή κινούνται γρήγορες διαδικασίες για τη μετακίνησή τους.
Το πείραμα πέτυχε. Η δομή δεν ήταν και συνεχίζει να μην είναι πρόβλημα, έστω κι αν σε κοντινή απόσταση υπάρχουν πολυτελές ξενοδοχείο, ιδιωτικό κολέγιο, μαρίνα σκαφών αναψυχής και πλειάδα καταστημάτων κάθε είδους. Η μικρή, άτυπη υποδομή φιλοξενίας είναι εκεί, διακριτική, με τους φιλοξενούμενους να φροντίζουν τον χώρο τους και να περιμένουν να έρθει η σειρά τους για να μετακινηθούν στον Πειραιά κι από κει να συνεχίσουν την πορεία προς το όνειρο της ασφαλούς Ευρώπης.
Η άτυπη αυτή δομή διαχρονικά αποτελεί την κινητήρια δύναμη για τους Ροδίτες που δραστηριοποιούνται εθελοντικά ώστε να εξασφαλίσουν στους φιλοξενούμενους τροφή, φάρμακα, κλινοσκεπάσματα και ρούχα. Σε αυτό τον τομέα η πολιτεία ήταν και εξακολουθεί να είναι απούσα. Ισως διότι η δομή είναι άτυπη, όμως οι άνθρωποι είναι εκεί. Το ίδιο απούσα είναι η πολιτεία από τη Λέσβο, τη Σάμο, τη Χίο, την Κω, τη Σύμη, στις κοινωνίες των οποίων έχει εναποθέσει ολόκληρο το πρόβλημα διαχείρισης του μεταναστευτικού.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην ένατη θέση της παγκόσμιας κατάταξης μήκους ακτών, με τις ΗΠΑ να βρίσκονται στην όγδοη θέση, τη Μεγάλη Βρετανία να βρίσκεται στην ενδέκατη θέση, την Τουρκία στη 17η και τη Γερμανία στην 51η. Δεν υπάρχει δύναμη, ακόμη κι αν ενωθεί ολόκληρη η Ευρώπη, ικανή να σταματήσει τις ροές μεταναστών από την Τουρκία. Είναι χιλιάδες τα περάσματα, ατέλειωτες οι ακτές και το πέλαγος απέραντο, εκτός αν σε όλα τα νησιά μας φυτευτούν τα «σπαράγγια του Ρόμελ».
Μικρές δομές σε όλη τη χώρα, σε όλη την Ευρώπη, δυναμικότητας όχι μεγαλύτερης από το 0,5% του ντόπιου πληθυσμού δεν δημιουργούν πρόβλημα. Το ζούμε στη Ρόδο, το ίδιο θα ζούσαν και οι κάτοικοι της Λέσβου αν οι πρόσφυγες-μετανάστες εκεί δεν υπερέβαιναν τους 50, στη Σύμη τους 25, στη Χίο τους 40, στον Εβρο τους 300 κ.λπ. Ομως για να γίνει αυτό χρειάζεται πολιτική βούληση από μια κυβέρνηση που να έχει δημιουργήσει τον κατάλληλο μηχανισμό διαχείρισης των ροών και μια αντιπολίτευση που να μην παίζει ακομπανιαμέντο στη μουσική του χάους, που βρίσκει δελεαστική τη σκέψη εξορίας ψυχών στα ξερονήσια.