Ο μικρός αδερφός του Βιτόριο Ταβιάνι έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών. Η συνεργασία τους ήταν πάντα χωρίς εντάσεις και κραδασμούς, καθώς ο ένας συμπλήρωνε ιδανικά τον άλλον
Οι αδερφοί Ταβιάνι, αριστεροί, πολιτικοποιημένοι και κυρίως ουμανιστές, χάρισαν στο κοινό μερικές από τις πιο σημαντικές ευρωπαϊκές ταινίες και παρέμειναν μάχιμοι. Το πρωτοποριακό «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει», που ήταν ένας συνδυασμός φιξιόν-ντοκιμαντέρ, γυρίστηκε σε μια φυλακή με πραγματικούς τρόφιμους, απέσπασε τη Χρυσή Αρκτο στο Βερολίνο το 2012, μόλις έξι χρόνια προτού φύγει από τη ζωή ο μεγάλος αδελφός, Βιτόριο, στα 88 του.
Ο Πάολο Ταβιάνι, που γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1931 στο χωριό Σαν Μινιάτο της Τοσκάνης, έζησε λίγο περισσότερο καθώς πέθανε στα 93 του την περασμένη Πέμπτη. Το πιο καλλιτεχνικό πνεύμα του διδύμου ήταν ο Πάολο, που μετά τις σπουδές στη Μουσικολογία και την Ιστορία της Τέχνης (ο Βιτόριο ήταν νομικός), στράφηκε στη δημοσιογραφία και ακολούθησαν τα πρώτα ντοκιμαντέρ που έφτιαξε από κοινού με τον αδερφό του αλλά και με άλλους σκηνοθέτες στις αρχές των 60s.
Η πρώτη ταινία που έκαναν μόνοι τους ήταν οι «Παράνομοι του έρωτα» το 1967. Η συνεργασία τους ήταν παροιμιώδης και δίχως κραδασμούς ή εντάσεις, καθώς κυριολεκτικά ο ένας συμπλήρωνε ιδανικά τον άλλον. Η διεθνής αναγνώριση έφτασε για πρώτη φορά το 1971 με το «Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα» όπου διασκεύασαν ένα έργο του Τολστόι, ενώ τρία χρόνια μετά με το «Αλοζανφάν» χάρισαν στον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι τον ρόλο ζωής ενός πρώην επαναστάτη που έχει περάσει όλα του σχεδόν τα χρόνια στη φυλακή και πραγματοποιεί με πίκρα τον απολογισμό της διαδρομής του.
Η κορυφαία στιγμή τους ήρθε το 1982 με την αριστουργηματική «Νύχτα του Σαν Λορέντζο» που διαδραματίζεται μια νύχτα που τα πεφταστέρια πραγματοποιούν όλες τις ευχές. Μια νύχτα όμως που οι ναζί εισβάλλουν στην Ιταλία και κουβαλά τις παιδικές μνήμες της αφηγήτριας. Το δίδυμο πριμοδοτεί κυρίως την ανάγκη για επιβίωση αντί της πολιτικής παρακαταθήκης, φροντίζοντας πάντως να κλείσει σκληρά και απαισιόδοξα την ιστορία τους με τη συγκλονιστική σφαγή στο χωριό και την εκτέλεση του μικρού αγοριού. Ακολούθησαν τρεις ακόμη μεγάλες ταινίες («Καλημέρα Βαβυλωνία», «Χάος», το οποίο ήταν μια πανέμορφη ελεγεία σε μουσική του Νικόλα Πιοβάνι, βασισμένη σε έργο του Πιραντέλο και «Εκλεκτικές συγγένειες»). Μετά τον θρίαμβο του «Καίσαρα» γύρισαν δύο ακόμη φιλμ: το «Ο θαυμάσιος Βοκάκιος», μια ελεύθερη μεταφορά του «Δεκαήμερου», και το απρόσμενα τρυφερό «Μια προσωπική ιστορία».
