Σαν σήμερα, πριν 22 χρόνια, στις 4 Οκτωβρίου 1999, έξι οπαδοί του ΠΑΟΚ έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη σε τροχαίο δυστύχημα στα Τέμπη, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένεια του «δικεφάλου» και το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα.
Μετά από ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ πήραν το δρόμο της επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη αλλά μόλις το πούλμαν που τους μετέφερε έφθασε στα Τέμπη, συγκρούστηκε με διερχόμενο φορτηγό κι ανατράπηκε πέφτοντας σε χαντάκι. Η σύγκρουση στάθηκε αιτία έξι από τους οπαδούς συν τον οδηγό του φορτηγού, να χάσουν τη ζωή τους στην άσφαλτο.
Όπως κάθε χρόνο, η «οικογένεια» του ΠΑΟΚ τίμησε τη μνήμη των έξι φίλων του (Χριστίνα Τζιόβα, Χαράλαμπος Ζαπουνίδης, Κυριάκος Λαζαρίδης, Γιώργος Γκανάτσιος, Δημήτρης Ανδρεαδάκης, Αναστάσιος Θέμελης), στο μνημόσυνο που τελέστηκε χθες (3/10), στο μνημείο που υπάρχει κοντά στο σημείο που έγινε η σύγκρουση.
Το μήνυμα της ΠΑΕ
Με μήνυμά της, η ΠΑΕ ΠΑΟΚ αποτίει φόρο τιμής στα θύματα της τραγωδίας. Αναλυτικά η ανάρτηση της: «Έχουν περάσει 22 χρόνια από εκείνη την αποφράδα μέρα. Κι όμως μοιάζει σαν χθες. Η μνήμη δεν είναι απλά νωπή. Είναι πιο δυνατή από ποτέ. Τα έξι αδέρφια μας που τόσο άδικα έφυγαν από τη ζωή είναι πλέον ο οδηγός μας στην πορεία μας στην ιστορία. Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…
Κανείς από την οικογένεια του ΠΑΟΚ, 22 χρόνια τώρα, δεν έχει αφήσει έξι ονόματα να ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου…
Χαράλαμπε, Δημήτρη, Χριστίνα, Αναστάσιε, Γιώργο, Κυριάκο η αγάπη σας για τον ΠΑΟΚ σας έφερε εδώ, σας άφησε εδώ, συνέχισε παραπέρα και αποτέλεσε παράδειγμα αφοσίωσης και πίστης στα τέσσερα γράμματα για όσους κάθονται δίπλα στις θέσεις σας, θυμούνται τις εκδρομές σας και δακρύζουν όταν γυρίζουν σ΄εκείνο το δύσκολο βράδυ του Οκτωβρίου του ‘99.
Η αγαπημένη συνήθεια, ο εθισμός στην λατρεία του Δικεφάλου, σας οδήγησε να ανεβείτε τις σκάλες του διώροφου πούλμαν που θα σας πήγαινε στο ΟΑΚΑ για το ματς με τον Παναθηναϊκό στις 3 Οκτωβρίου. Και πήγατε, φωνάξατε, πανηγυρίσατε το γκολ του Νάγκμπε για το 1-1 και βολευτήκατε στις θέσεις σας για το ταξίδι της επιστροφής.
Τα ξημερώματα το λεωφορείο είχε πια ησυχάσει, η κούραση ήταν μεγάλη, όπως κάθε φορά που «καταπίνατε» εκατοντάδες χιλιόμετρα σε μια μέρα, μόνο και μόνο για να είστε εκεί, δίπλα στον ΠΑΟΚ, να τού δείχνετε τι θα πει αφοσίωση, να «εκπαιδεύετε» με την αυταπάρνησή σας όποιον νέο έμπαινε στην οικογένειά μας…
Η αλλαγή του οδηγού δεν έγινε αντιληπτή, ήταν όμως μοιραία… Σε μια αδέξια προσπέραση δύο μόλις χιλιόμετρα από τα διόδια των Τεμπών, ο έλεγχος χάθηκε και το λεωφορείο του συνδέσμου Κορδελιού βρέθηκε στο κενό…
Έχουν διατυπωθεί χιλιάδες «γιατί», έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες αναμνήσεων από όσους γλίτωσαν από το τρομερό δυστύχημα στα Τέμπη.
Για τον ίδιο τον ΠΑΟΚ εξάλλου η μνήμη είναι βασικό συστατικό της διατήρησης του χαρακτήρα και των αξιών που ένωσαν τόσες χιλιάδες ψυχών να φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, να χειροκροτούν το ίδιο έμβλημα, να θυσιάζουν και να θυσιάζονται…
Προστέθηκε άλλο ένα σύνθημα από τότε, παιδιά. Θα το τραγουδούσατε κι εσείς, αν δεν ήταν για εσάς: «Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…». Απερίγραπτο ρίγος… Να νιώθετε περήφανοι που εκείνη τη στιγμή γίνονται πραγματικά όλοι ένα…
Πόσο παρακαλέσαμε όλοι να γυρνούσε ο χρόνος πίσω. Όσο κι αν προσευχηθήκαμε δεν το καταφέραμε. Δεν παραιτηθήκαμε όμως. Ορκιστήκαμε ότι δεν θα αφήσουμε το χρόνο να σας προσπεράσει. Δεν σας θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα. Σας θυμόμαστε και εμπνεόμαστε πάντα.
Ο χρόνος σταμάτησε στις 04.10.1999… Εκείνη τη μέρα ο ΠΑΟΚ ολόκληρος θρήνησε. Από εκείνη τη μέρα ολόκληρος ο ΠΑΟΚ είναι «λειψός». Όσα κι αν πετύχουμε, όσα κι αν σας αφιερώσουμε, πάντα θα προσευχόμαστε να μπορούσατε να είστε μαζί μας…».
Το μήνυμα του Ζαγοράκη
Ο παλαίμαχος άσος (και πρώην πρόεδρος) του «Δικεφάλου», Θοδωρής Ζαγοράκης, με ανάρτηση του θυμήθηκε το θλιβερό δυστύχημα και έστειλε το δικό του μήνυμα, στο οποίο έγραψε:
«Ξημερώματα 4ης Οκτωβρίου του 1999, ο χρόνος σταματούσε. Έξι νεαρά παιδιά πλήρωσαν με το ίδιο τους το αίμα, την ίδια τους τη ζωή, την αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ. Για το ποδόσφαιρο. Για την παρέα. Εκείνο το ξημέρωμα, σαν σήμερα πριν 22 χρόνια, η «ασπρόμαυρη» οικογένεια θρηνούσε. Ένα μαύρο, κατάμαυρο, ξημέρωμα, ίδιο με το χρώμα του συλλόγου.
Ζωή και θάνατος.
Χαρά και θλίψη.
Άσπρο και μαύρο.
Οι λέξεις που γράφτηκαν, πάνω στο μνημείο τους, πρέπει να γίνουν μάθημα ζωής για όλους: «Η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ, τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνέχισε παραπέρα…»