Στην Ευρώπη η πανδημία επιστρέφει και η επαναφορά των λοκντάουν αφενός μαρτυρούν την αποτυχία της διαχείρισης της πανδημίας, αφετέρου την μετάθεση της ανάκαμψης στο μέλλον. Με αυτά τα δεδομένα η Ε.Ε βρίσκεται χωρίς πηδάλιο. Η νέα ηγεσία της Γερμανίας θα αναλάβει στις αρχές με μέσα του Δεκέμβρη και θα κληθεί να αντιμετωπίσει αυτή τη κατάσταση. Κρίνοντας από τον νέο Υπουργό Οικονομικών, Κρίστιαν Λίντνερ, μάλλον περιμένουμε την επιβολή νέων μνημονίων και μιας νέας πανευρωπαϊκής λιτότητας. Ενόσω, η τιμή της ενέργειας βρίσκεται στα ύψη, η πράσινη μετάβαση κοστίζει ακριβά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά και το εκτεταμένο γεωπολιτικό μπρα ντε φερ με όλη την εγγύς γειτονιά (Ρωσία, Τουρκία) σίγουρα δεν βοηθάει την κατάσταση.
Αυτή η κατάσταση είναι πολιτικά τοξική και ενδεχομένως μεσοπρόθεσμα μη βιώσιμη. Η ανεπάρκεια της Αριστεράς να δώσει απαντήσεις έχει ελευθερώσει χώρο για την ακροδεξιά που έχει επενδύσει όλες τις δυνάμεις στο αντιεμβολιαστικό κίνημα που κάνει πάταγο και φοβίζει τις ηγεσίες, κάνοντας τις διστακτικές να λάβουν δυναμικές αποφάσεις. Από την άλλη, η Κίνα έχοντας στιβαρή ηγεσία και συνεκτική πολιτική για τη πανδημία κατορθώνει να επιβιώσει από αυτή τη πρόκληση. Σίγουρα η Ευρώπη μοιάζει με ένα ωκεανογραφικό που αργεί να στρίψει αλλά δεν υπάρχει καπετάνιος και τα κύματα της φουρτούνας είναι πελώρια. Εάν όντως επιβληθεί μια νέα πανευρωπαϊκή λιτότητα από το Βερολίνο, ειδικά στις χώρες του Νότου, τότε η ανάκαμψη θα είναι όνειρο απατηλό και τα απόνερα της κρίσης θα δημιουργήσουν ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης είτε από τα αριστερά είτε χειρότερα από τα (ακρο)δεξιά.
