Ο μουσικός από τη Γαστούνη που κατέκτησε τη σκηνή της Μόσχας
Αν η ζωή είναι ένα ταξίδι, σίγουρα ο Παναγιώτης Κουτσούµπας είναι ένας µουσικός ταξιδευτής. Από την Ηλεία βρίσκεται πλέον στη Μόσχα, αποτελώντας ένα από τα πιο καυτά ονόµατα της µουσικής βιοµηχανίας εκεί. Μουσικός, παραγωγός, ηχολήπτης, µαέστρος, καθηγητής σε σεµινάρια είναι κάποιες από τις επαγγελµατικές του ιδιότητες. Στη σύντοµη επίσκεψή του στην Ελλάδα βρεθήκαµε και συζητήσαµε µε τον σύγχρονο «El Greco», όπως είναι γνωστός στη Ρωσία.
Πώς πήρες την απόφαση να φύγεις από την Ελλάδα και πόσο δύσκολη ήταν η προσαρµογή στη Μόσχα;
∆εν αποφάσισα µια µέρα ότι θα πάω στη Ρωσία να κάνω καριέρα. Ολα ξεκίνησαν σαν ένα ταξίδι αναψυχής και κάποιες νίκες σε µουσικούς διαγωνισµούς εκεί και συνεχίζονται εδώ και έξι χρόνια. Οι δυσκολίες ήταν και παραµένουν πολλές. Η πρώτη είναι το κρύο. Η δεύτερη είναι η γλώσσα. Καθώς µάλιστα η µουσική ορολογία είναι παγκόσµια, έχω καθυστερήσει ελαφρώς την εκµάθησή της. Η τρίτη ήταν να κατανοήσω την κουλτούρα ενός ξένου λαού. Να µπω στον τρόπο σκέψης τους αλλά και να τους βοηθήσω να αποκωδικοποιήσουν τον δικό µου. Ο κόσµος και οι συνεργάτες µου µε έχουν αποδεχτεί – το περίεργο είναι ότι γυρίστηκε ένα ντοκιµαντέρ για τη ζωή µου από τη ρωσική τηλεόραση, το οποίο θα προβληθεί το φθινόπωρο. ∆εν µπορώ να πω ότι διασκεδάζω ιδιαίτερα καθώς οι ώρες δουλειάς είναι πολλές και µε πολλά µέτωπα.
Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγµατα στη Ρωσία σε σχέση µε την Ελλάδα αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη στον χώρο της µουσικής;
Η Ρωσία έχει σχεδόν 150 εκατοµµύρια πληθυσµό και αυτό από µόνο του καθιστά δύσκολο το να έχεις µια ευκαιρία να αναγνωριστείς. Υπάρχει όµως κοινό για τα πάντα και απίστευτη δυναµική. Η µουσική παιδεία των Ρώσων είναι υψηλή παρόλο που για αρκετά χρόνια δεν ήταν ανοιχτά τα µουσικά σύνορα. Αυτό είχε αποτέλεσµα να εκφράζουν την κάθε µορφή µουσικής µε τον δικό τους τρόπο. Ακόµη και σήµερα δύσκολα δέχονται επιρροές από το εξωτερικό. Για µένα αυτό ήταν πρόκληση και το γεγονός ότι το στιλ µου έχει γίνει αποδεκτό µου δείχνει ότι, παρόλο που δεν µιλάµε την ίδια γλώσσα, έχει χτιστεί µεταξύ µας µια επαφή η οποία έχει καταργήσει τα όποια σύνορα. Μια από τις µεγάλες διαφορές είναι ότι στη Ρωσία οι άνθρωποι έχουν όρεξη για δουλειά και δηµιουργία και κυρίως καλή διάθεση. Το αναγνωρίζει και ο κόσµος. Εχω ζήσει ανεπανάληπτες εµπειρίες µε τεράστια προσέλευση θεατών σε συναυλίες. Βέβαια το κοινό της Ρωσίας πληγώνεται εύκολα όταν κάποιος θέλει να δοκιµάσει την τύχη του εκτός συνόρων. Το σύστηµα εκεί είναι τεράστιο µε τρελό µάρκετινγκ. Πολλές αντεργκράουντ δισκογραφικές εταιρείες ξεπηδούν καθηµερινά και στη συνέχεια εξαγοράζονται από τους κολοσσούς.
Προσωπικά δουλεύω µέσα στο σύστηµα χωρίς να είµαι µέρος του. Για παράδειγµα, τα τελευταία χρόνια που συνεργάζοµαι µε τη Mosfilm, το αντίστοιχο Χόλιγουντ της Ρωσίας, δέχοµαι πιέσεις να δεσµευτώ µε συµβόλαιο. Αυτό θα είχε πολλά θετικά αλλά και αρνητικά καθώς µετά θα πρέπει απλώς να υπηρετώ το θέαµα. Φτιάχνω µουσική για ταινίες και για διαφηµίσεις της εταιρείας, διδάσκω σε σεµινάρια µουσικής, αλλά µια τέτοια δέσµευση θα ήταν εµπόδιο στο να κάνω όσα θέλω και ονειρεύοµαι.
Πώς σχολιάζεις τη φράση «ήχος παραγωγής εξωτερικού και Ελλάδας»;
Σε κάθε χώρα υπάρχει διαφορετικός τρόπος έκφρασης τόσο σε προσωπικό όσο και σε µουσικό επίπεδο. Κάθε χώρα σίγουρα διαθέτει αξιόλογους µουσικούς αλλά µια παραγωγή δεν σταµατάει εκεί. Ενας ηχολήπτης, ένας mixing engineer και ένας mastering engineer είναι από τους βασικούς παράγοντες προκειµένου κάθε τραγούδι να βρει την προσωπικότητά του και τον ήχο του. Στην Ελλάδα νοµίζω ότι το θέµα σταµατάει στον ηχολήπτη. Οι περισσότεροι προτιµούν κάτι που συµβαδίζει µε τη µόδα και δεν είναι ανοιχτοί στις νέες ιδέες. Οι δισκογραφικές έχουν σηµαντικό µερίδιο ευθύνης φυσικά καθώς έχουν οριοθετήσει τα πρότυπα και πιστεύουν ότι όλοι πρέπει να βαδίζουν πάνω σε αυτά. Σταµάτησε να υπάρχει ποικιλία. ∆υστυχώς η µονοτονία, η αντιγραφή και η διασκευή ζουν τις µεγάλες στιγµές τους.
Θα σκεφτόσουν τη µόνιµη επιστροφή σου στην Ελλάδα;
∆εν βλέπω σύνορα. Σίγουρα η Ελλάδα έχει να δώσει πολλά στη µουσική σκηνή, είµαι στη διαδικασία ίδρυσης ενός στούντιο καθώς και ενός σάιτ που θα λειτουργεί σαν τράπεζα καλλιτεχνών Ελλάδας και εξωτερικού και εκεί θα υπάρχουν και όλες οι παραγωγές που έχω κάνει. Επίσης στα σχέδιά µου είναι ένας χώρος σεµιναρίων για οτιδήποτε αφορά τη µουσική, από την παραγωγή µέχρι την περφόρµανς. Συνεργάζοµαι µε την καλύτερη στο είδος σε παγκόσµιο επίπεδο, την Jo Soul (Γεωργία Αχιλλεοπούλου). Οπως λέει και η ίδια, πρέπει να σπάει η µονοδιάστατη φόρµα του καλλιτέχνη ως µόνο φωνή και ως µόνο σώµα και να χτίζει µια πιο συνειδητή συλλογική, ανθρώπινη και καλλιτεχνική ταυτότητα. Η αυθεντικότητα του καλλιτέχνη είναι και η ουσία του. Αυτό που σίγουρα θέλω να κάνω στην Ελλάδα και είναι στα άµεσα σχέδιά µου είναι να ηχογραφήσω εδώ την καινούργια µου δουλειά, µε Ελληνες µουσικούς και ανθρώπους που είναι κοντά µου και να ταξιδέψω τη µουσική µου. Αν το έκανα µε Ρώσους µουσικούς, οι οποίοι είναι εξαιρετικοί, πολύς κόσµος θα ερχόταν στην Ελλάδα στην παρουσίαση της νέας δουλειάς, αλλά θέλω να τη δηµιουργήσω όπως ακριβώς το νιώθω.
Εχεις µετανιώσει για κάποια από τις επιλογές σου και ποια συµβουλή θα έδινες σε έναν νέο µουσικό;
Στηρίζω όλες τις επιλογές µου µέχρι τώρα. Ακόµη και από τα λάθη πρέπει να µαθαίνουµε. Σχετικά µε τη συµβουλή, το µόνο που θα έλεγα είναι ότι ο καθένας θα πρέπει να βγάζει την προσωπικότητα, το ύφος, τον ήχο και τις ιδέες του. Υπάρχει η ανάγκη της ανανέωσης. Οι διασκευές δεν έχουν πλέον ενδιαφέρον. Είναι σαν να θες να σε υπηρετήσει η τέχνη µε τις επιτυχίες που έχουν σηµειωθεί µέχρι στιγµής.
Αν η ζωή σου ήταν δίσκος βινυλίου τι τίτλο θα είχε;
Θα έβαζα αγγλικό τίτλο… «Short life». Η ζωή είναι πάντα µικρή και δεν τη χορταίνεις ποτέ.
