Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Παναγιώτης Κολέλης γράφει για την περίπτωση ενός «ανθρώπου του Θεού» που εμφανίζει επιλεκτική ευαισθησία.
Ο Σερβετάλης θέλει να πιστεύει στον Θεό; Ας το κάνει. Δικό του θέμα να πιστεύει σε ό,τι θέλει. Ακόμα κι αν αυτό γίνεται με τον φανατισμό, τον σκοταδισμό και την ιδεοληψία που το κάνει σταθερά εδώ και χρόνια το θρησκευτικό ιερατείο, θεωρώντας την πίστη πιο σημαντική από την επιστήμη και κατ’ επέκταση από τη ζωή και τον ίδιο τον άνθρωπο.
Γιατί για να γίνεις «άνθρωπος του Θεού» πρέπει πρωτίστως να νοιάζεσαι για τον άνθρωπο. Να μην τον υποτιμάς και να τον εκμεταλλεύεσαι ή να εμπορεύεσαι τον πόνο και την ελπίδα του για να κερδοσκοπείς εις βάρος του.
Ο Σερβετάλης θέλει να μην κάνει το εμβόλιο; Να πιστεύει πως είναι «μπόλι» του σατανά που θα αλλοιώσει το DNA του; Γούστο του και καπέλο του. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να τον πείσει για την αναγκαιότητά του. Όχι δική μας.
Ο Σερβετάλης θέλει να σταματήσει να παίζει; Να ξεκουραστεί, να προετοιμάσει μελλοντικές του δουλειές, να κάνει τις μετάνοιες και τις προσευχές του; Δικαίωμά του, από τη στιγμή μάλιστα που ήταν ενήμερη η παραγωγή γι’ αυτή του την απόφαση πολύ νωρίτερα και είχε όλο τον χρόνο για να προετοιμάσει εναλλακτικό σχέδιο. Άλλωστε, αν δεν ήταν ο πρωταγωνιστής της παράστασης, ούτε που θα ασχολούμασταν μαζί του. Θα είχε ήδη αντικατασταθεί με κάποιον άλλον ηθοποιό και το θέμα θα είχε θεωρηθεί λήξαν.
Θα γλιτώναμε μάλιστα και από τα κροκοδείλια δάκρυα ορισμένων για τους ανθρώπους που θα μείνουν χωρίς δουλειά –ανάμεσά τους και ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, που ψήφιζε και με τα δύο χέρια τα μνημόνια που οδήγησαν τόσο κόσμο στην ανεργία και την εξαθλίωση–, καθώς κι από εκείνους που βρήκαν την ευκαιρία να επωφεληθούν από τη στάση του ηθοποιού για να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση του κόσμου τον διαχωρισμό ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους.
Ο Σερβετάλης θέλει να κοιτάει μόνο την πάρτη του; Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος. Άλλωστε, αν υπερτερούσαν οι άνθρωποι που σκέφτονταν πρώτα τον άλλον και μετά τον εαυτό τους θα ζούσαμε σε μια άλλη κοινωνία, πολύ καλύτερη.
Ως εδώ, λοιπόν, όλα καλά. Το πρόβλημα μαζί του ξεκινάει όταν βγαίνει και μας πουλάει φούμαρα και παπατζιλίκια πως είναι τάχα μου εναντίον των διαχωρισμών.
Τον θυμάται κανείς να εμφανίζει την ίδια ευαισθησία σε αδικίες ή διαχωρισμούς που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας; – πολλοί από τους οποίους, μάλιστα, προέρχονται από την αγαπημένη του Εκκλησία (π.χ. ομοφυλόφιλοι, αμβλώσεις).
Τον θυμάται κανείς να έχει καταφερθεί ποτέ εναντίον της κυβέρνησης και των αποφάσεων που (δεν) παίρνει; Για τις ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία, για παράδειγμα, που δεν έχουν ούτε μαντίλι να κλάψουν;
Τον θυμάται κανείς να έχει, έστω, μιλήσει ποτέ για τα δικαιώματα των ηθοποιών και τα προβλήματα του κλάδου του;
Στο θέατρο, όπως και στη ζωή, παίρνεις ό,τι δίνεις.
Θα προσφέρεις σπουδαίες ερμηνείες; Θα δεχτείς την αγάπη του κόσμου.
Θα υπερασπιστείς τον αδύναμο και θα αντιπαλέψεις την αδικία; Θα πάρεις πίσω μια ζεστή αγκαλιά, μια θερμή χειραψία και ένα βλέμμα γεμάτο εκτίμηση και κατανόηση.
Τα συγχαρητήρια και το χειροκρότημα δεν δίνονται αβρόχοις ποσί. Χρειάζονται προσπάθεια, μα κυρίως εντιμότητα και ειλικρίνεια.
Και ο Σερβετάλης προσπάθησε να μας κοροϊδέψει. Να μας πείσει πως είναι κάποιος άλλος από αυτός που πραγματικά είναι.
Αυτό του καταλογίζουμε ως σφάλμα. Το γεγονός πως έψαξε άλλο ένα χειροκρότημα, παίζοντας μια «παράσταση» κακοφτιαγμένη.
Την επόμενη φορά, Άρη, που θα ανέβεις στο παλκοσένικο, θυμήσου να καταθέσεις την αλήθεια σου. Όποια κι αν είναι. Θα την εκτιμήσουμε σίγουρα περισσότερο από οποιοδήποτε στραπατσαρισμένο προσωπείο.
