Σε ηλικία 41 ετών και σίγουρος για τον εαυτό του, ο Έλληνας πρωταθλητής του πινγκ πονγκ ετοιμάζεται για την 5η ολυμπιάδα της ζωής του στο Τόκιο!
Δίπλα στα μειράκια και τα αμούστακα που θα πιάσουν θέση στο τσάρτερ της ολυμπιακής αποστολής για το Τόκιο θα βρίσκεται και ένας… Μαθουσάλας 41 ετών με μια μικρή ρακέτα στο χέρι. Κατασταλαγμένος και σίγουρος για τον εαυτό του, ο Παναγιώτης Γκιώνης ετοιμάζεται για την πέμπτη ολυμπιάδα της ζωής του.
Συλλέκτης μεταλλίων και τίτλων στη διεθνή επαγγελματική καριέρα του στο πινγκ πονγκ, ονειρεύεται να ζήσει μια μέρα ονείρου στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου.
Το πρώτο ερώτημα που έρχεται στο μυαλό είναι πώς βρίσκει κουράγιο και συνεχίζει ένας αθλητής στα 41 του.
Είναι λογικό το ερώτημα. Αφού μερικές φορές απορώ και ο ίδιος! Δεν έχω πια τη δύναμη της νιότης μου, αλλά αυτό το στοιχείο αναπληρώνεται από την πείρα, παρόλο που αντιμετωπίζω και κάποια προβλήματα στον αχίλλειο. Αυτό που κάποια στιγμή θα με κάνει να σταματήσω είναι τα απανωτά χαστούκια. Εάν έρθουν μαζεμένες αποτυχίες και καταλάβω ότι δεν μπορώ, τότε θα πω τέλος.
Τι έμαθες στις προηγούμενες τέσσερις ολυμπιάδες; Τι γνωρίζεις τώρα που αγνοούσες το 2004;
Στους Αγώνες της Αθήνας δεν είχα ιδιαίτερο άγχος. Δεν ήμουν βέβαια ακόμη ο παίκτης που έγινα αργότερα. Είχα την αίσθηση ότι ζούσα κάτι μεγάλο, κάτι μοναδικό. Πολλές φορές την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες τη νιώθεις ανώτερη και από ευρωπαϊκό μετάλλιο. Και δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις εκεί αντίπαλο χαλαρό και ανέτοιμο.
Ποιο στοιχείο κάνει τη διαφορά στο πινγκ πονγκ;
Η αυτοσυγκέντρωση. Δεν έχεις την πολυτέλεια να ξεχαστείς ούτε για ένα δευτερόλεπτο! Στο ατομικό άθλημα δεν υπάρχει συμπαίκτης για να σε ξελασπώσει. Το μυαλό πρέπει να είναι απόλυτα συγκεντρωμένο.
Μπορεί όμως κάποιος να γυμνάσει το μυαλό;
Το σώμα ναι. Το μυαλό γυμνάζεται μέσα από τους αγώνες. Είναι όμως λάθος να προσηλώνεται απόλυτα κάποιος στον αθλητισμό. Δεν είναι όλη μας η ζωή το πινγκ πονγκ. Προσωπικά θεωρώ προτιμότερο να ξεφύγει λίγο κάποιος, να ξεσκάσει. Δεν θέλω να γίνω ρομπότ.
Τι δεν μπορώ να φανταστώ στο πινγκ πονγκ εγώ ο άσχετος;
Τα φάλτσα της μπάλας! Ο αρχάριος δεν μπορεί να φανταστεί τι φάλτσα δίνουμε στο μπαλάκι. Εάν δοκιμάσει να παίξει με επαγγελματία, μπορεί να μην κερδίσει ούτε έναν πόντο. Από την τηλεόραση ή ακόμη και από την εξέδρα η εικόνα δεν είναι απόλυτα αντιπροσωπευτική. Το ίδιο ισχύει και στο τένις, που μου αρέσει πολύ, ή το μπάσκετ. Πρέπει να καθίσει κανείς δίπλα στον αγωνιστικό χώρο για να αντιληφθεί πόσο γρήγορο και θεαματικό είναι το άθλημά μας.
Και πόσο δύσκολο…
Χρειάζεται απόλυτη ακρίβεια, την οποία δεν μπορεί κάποιος να διανοηθεί. Και εγώ βέβαια όταν βλέπω άλλα σπορ αναρωτιέμαι πώς γίνεται να αστοχήσει κάποιος σε τρίποντο ανενόχλητος ή να στείλει μια σέντρα 15 μέτρα μακριά από τον συμπαίκτη του. Μόνο από κοντά καταλαβαίνει κανείς πόσο απαιτητική είναι η τεχνική σε κάθε άθλημα.
Αγωνίζεσαι εδώ και χρόνια σε ομάδες του εξωτερικού. Μήπως είναι χρήσιμο να βγάζουμε και λίγο την Ελλάδα από μέσα μας;
Εγώ δεν το βλέπω έτσι. Μου αρέσει που λόγω της πανδημίας περνάω περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα. Παλαιότερα ήταν περίπου 50-50, αλλά με κούραζαν οι πολλές μετακινήσεις και το ξήλωμα. Οταν δουλεύεις στο εξωτερικό περνάς τις ώρες σου μεταξύ γηπέδου και ξενοδοχείου. Στον τόπο σου θα δεις και κανέναν φίλο, θα πιεις και ένα καφεδάκι, θα ξεκουράσεις το μυαλό. Οι εγκαταστάσεις μας για το πινγκ πονγκ είναι από τις καλύτερες της Ευρώπης.
Τι ονειρεύεσαι τώρα που πλησιάζει το Τόκιο;
Επειδή στις προηγούμενες διοργανώσεις αποκλειόμουν στους 16 ή τους 32, μεγάλος μου στόχος είναι να κάνω ένα βήμα παραπάνω, ξεκινώντας από μια καλή κλήρωση. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες κάθε χώρα έχει μόνο δύο αθλητές και όχι έξι, οπότε το τουρνουά είναι, ας πούμε, λίγο πιο εύκολο. Επειτα, θα ζήσω τη μεγαλύτερη μέρα της ζωής μου. Θέλω να παίξω με έναν Κινέζο, με έναν Κορεάτη και ταυτόχρονα… να τους αποφύγω! Εάν φτάσει κάποιος στην οκτάδα, όλα γίνονται.
Τι θα πεις σε έναν 19χρονο αθλητή που θα σου ζητήσει συμβουλή στο αεροπλάνο για το Τόκιο;
Να το ζήσει. Να το ευχαριστηθεί. Να απολαύσει κάθε στιγμή. Στην τελετή έναρξης, στο ολυμπιακό χωριό όπου κυκλοφορούν οι κορυφαίοι όλων των αθλημάτων, παντού. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν μοιάζουν με τίποτε άλλο. Μετράω τα χρόνια μέχρι το 2024 και δεν μου φαίνονται πολλά τα τρία που μεσολαβούν. Στα ατομικά σπορ ο δρόμος είναι μακρύς και μοναχικός. Μπορεί να προετοιμάζεσαι τέσσερα χρόνια για μια ολυμπιάδα και μια αναποδιά να σε εκτροχιάσει.
Βγαίνει μεροκάματο από το πινγκ πονγκ; Είσαι επαγγελματίας σε ξένες ομάδες εδώ και πολλά χρόνια.
Βγαίνει. Όχι μεροκάματο όπως του ποδοσφαίρου, αλλά βγαίνει. Ειλικρινά δεν γνωρίζω τι θα κάνω όταν σταματήσω. Ίσως προπονητική, ίσως κάτι άλλο. Εχω και πτυχίο οδοντιατρικής, αλλά δεν σκοπεύω να την εξασκήσω έπειτα από τόσα χρόνια. Δοκίμασα για λίγο, αλλά το πινγκ πονγκ μου άρεσε περισσότερο. Ισως επειδή μοιάζει με παιχνίδι, με χόμπι.
Με την άλλη σου ιδιότητα, πώς θα έπειθες κάποιον που φοβάται να καθίσει στην καρέκλα του οδοντιάτρου;
Η οδοντιατρική είναι κι αυτή θέμα τεχνικής όπως το πινγκ πονγκ, χα χα! Θέλει κι αυτή σταθερό χέρι και αυτοσυγκέντρωση…
