Στην ανθρώπινη ιστορία γεγονότα που σημειώνονται υπό συγκεκριμένες συνθήκες σε συγκεκριμένες περιοχές αντιγράφονται σε άλλες περιοχές με άλλες, ωστόσο παρόμοιες, συνθήκες και αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται πολλές φορές μέσα σε ένα σχετικά μικρό χρονικό πλαίσιο. Πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν η Αραβική Ανοιξη, τα κινήματα των «αγανακτισμένων» που απλώθηκαν σε ΗΠΑ και Ευρώπη ή η σειρά πραξικοπημάτων στη ζώνη του Σαχέλ. Πίσω από τέτοια γεγονότα υπάρχουν κοινωνικές αλλά και πολιτικές δυνάμεις και κρατικά και μη κρατικά συμφέροντα, τα οποία είτε πιέζουν για να προκαλέσουν τα γεγονότα είτε δρουν σε πρακτικό επίπεδο ή κινούνται στο παρασκήνιο για να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις και να έχουν κέρδη την επόμενη ημέρα.
Μια τέτοια σειρά γεγονότων που «μιμούνται» το ένα το άλλο παρατηρείται με αυξανόμενη συχνότητα στη σύγκρουση μεταξύ της πουτινικής Ρωσίας και της Δύσης που κρατάει εδώ και περίπου μια τριακονταετία. Πριν από τις πρόσφατες αλλαγές συνόρων και μετακινήσεις πληθυσμών στον Καύκασο, που έγιναν με την ανοχή της Ρωσίας, είχαμε τη Γεωργία και την Ουκρανία στις οποίες έδρασε η ίδια η Ρωσία, ενώ από την άλλη πλευρά έχει προηγηθεί μια τεράστια λίστα επεμβάσεων, μεταξύ των οποίων είναι και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το Κοσσυφοπέδιο είναι η ανοιχτή πληγή της σύγκρουσης αυτής. Οπως ήταν και το Ναγκόρνο Καραμπάχ, η Αμπχαζία και η Οσετία ή το Ντονμπάς και η Κριμαία. Οι πρόσφατες εξελίξεις στα σύνορα Κοσόβου – Σερβίας έχουν προκαλέσει ανησυχία στη διεθνή κοινότητα. Ολοι φοβούνται ότι ίσως δούμε και εκεί γενικευμένες συγκρούσεις, μετακινήσεις πληθυσμών, αλλαγές συνόρων. Σε επίπεδο Ευρώπης, η δυναμική για αλλαγές –έστω και μονομερείς– υπάρχει. Μένει να φανεί εάν υπάρχει διάθεση για σύγκρουση ή για συνεννόηση.
