Οι Γαλάτες αντιστέκονταν σθεναρά απέναντι σε ολόκληρη τη Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία και το µόνο που φοβούνταν ήταν µην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Αυτό ακριβώς συνέβη µε την αιφνιδιαστική εµφάνιση του Κασσελάκη στο προσκήνιο και τελικά την εκλογή του ως προέδρου. Επιασε τα στελέχη και τα µέλη του ΣΥΡΙΖΑ µε τις πιτζάµες. Και πρέπει να του αναγνωρίσουµε ότι για κανέναν δεν έχουν γραφτεί τόσα κείµενα σε τόσο µικρό χρονικό διάστηµα. Βαθυστόχαστες αναλύσεις για τη µεταπολιτική και τα όρια της ψηφιακής επικοινωνίας, αφοριστικές κριτικές, εξαντλητικά άρθρα λαϊφστάιλ, θεωρίες συνωµοσίας και σωρεία χαρακτηρισµών όπως «φωτοβολίδα», «άσχετος» και «CEO που έκανε επιθετική εξαγορά στο µαγαζάκι της Κουµουνδούρου». Οσοι τον εξέλεξαν φαίνεται να υποκύπτουν στην τόλµη και τη γοητεία του, σχεδόν αδιαφορώντας για τις πολιτικές του θέσεις. Είναι από µόνος του ένα πρόγραµµα και ο δηµόσιος λόγος του προς το παρόν τουλάχιστον περιέχει γενικότητες, κάτι σαν τη δηµιουργική ασάφεια. Μπορεί και να αποτελεί το σηµαίνον κενό κατά τον Λακλάου, που νοηµατοδοτείται ανάλογα µε το πλαίσιο εντός του οποίου χρησιµοποιείται.
Αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν κάποιοι είναι ότι ήρθε και δεν άλλαξε απλώς τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά κόµισε εντελώς καινούργιο παιχνίδι. Είτε το αποκαλέσουµε αµερικανιά είτε το ντύσουµε θεωρητικά µε τη θεωρία του ΜακΛούαν «το µέσο είναι το µήνυµα», στο ίδιο συµπέρασµα καταλήγουµε. Η κριτική ωστόσο που του ασκείται από τους αντιπάλους του εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν επεξήγησε επαρκώς γιατί προτίµησαν αυτόν και όχι τους άλλους υποψήφιους. Παρέλειψαν δηλαδή να πουν ότι αντιπροσωπεύει το οµοίωµα της αυτοκριτικής που ποτέ δεν έγινε. Μήπως ο κόσµος απογοητεύτηκε από τα παιδιά του κοµµατικού σωλήνα; Μήπως γιατί εκείνος µε ένα σχεδόν µεσσιανικό τρόπο θα τους σώσει από τον Μητσοτάκη; Μήπως γιατί οι απανωτές ήττες έδωσαν τη θέση τους στην προσδοκία που ζωντάνεψε, σε µια ουτοπία ή έναν ακραίο τυχοδιωκτισµό τύπου «πάµε µαζί σου, Στέφανε, και όπου βγει;».
Και όσοι θρηνούν ότι η Αριστερά θα χάσει το προφίλ της ξεχνούν επίσης ότι διαπράχθηκαν ένα σωρό λάθη, τόσο κατά την περίοδο της διακυβέρνησης όσο και µετά. Συνεχείς διολισθήσεις και µεταλλάξεις που αλλοίωσαν την όντως φλουταρισµένη φυσιογνωµία του. Ηταν π.χ. αναγκαίο κακό η σύµπραξη µε τους ΑΝΕΛ του Καµµένου, αλλά προοδευτική δεν τη λες. Και θεωρούµε ότι σκόπιµα συγχέεται η πολιτική µε την ιδεολογία. Αλλωστε στους κόλπους της Αριστεράς συχνά η διαπάλη υπήρξε σκληρή και αβυσσαλέα, µε τρανταχτά παραδείγµατα τον Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη κ.ά.
Ο καιρός πάντως θα δείξει αν ο Κασσελάκης τα παίρνει τα γράµµατα και αν η µεγάλη συµµετοχή στις εκλογικές διαδικασίες ήταν one vote stand ή θα έχει και συνέχεια.
Αν ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ειλικρινής µε τον εαυτό του, θα έφτιαχνε ένα βίντεο για αντιπερισπασµό του Κασσελάκη µε τους στίχους από τη «Μαρία Νεφέλη» του Ελύτη. «Με λένε αριστερό κόµµα και έχω κάτι να σας πω: Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίµα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι µε περιµένει».
