Πετάλι, για να μην γίνει η ζωή πατίνι…
Το 1996 ο Κώστας Μακεδόνας ερμήνευσε την δημουργία του Χρήστου
Νικολόπουλου και του Αρη Δαβαράκη, ξεσηκώνοντας τότε τους περισσότερους
φίλους της ελληνικής μουσικής.
Tο 2020 και η περίοδος τρέλας που ζούμε παγκοσμίως με όσα συμβαίνουν, με ώθησε στο κάνω μία μικρή παράφραση στους πρώτους στίχους. «Πήρα το ποδήλατο και έκανα το αδύνατο», κάτι το οποίο σημαίνει πολλά περισσότερα από μία σωματική άσκηση.
Στην εποχή όπου το ηλεκτρικό πατίνι κυριαρχεί σε όλους σχεδόν τους οδικούς άξονες της πρωτεύουσας, το ποδήλατο επιστρέφει και παίζει καταλυτικό ρόλο σε όσους έγκλειστους κατοίκους αποφάσισαν να το βγάλουν από την αποθήκη τους, ή ακόμα και να προμηθευτούν ένα καινούργιο μέσω των σύγχρονων τρόπων συναλλαγής και αγοράς. Περνώντας στην λέξη «αδύνατο»…με τους ελάχιστους ποδηλατόδρομους που υπάρχουν στην διάθεση των πολιτών, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί την λεωφόρο Συγγρού σχεδόν άδεια μέρα μεσημέρι και στην δεξιά λωρίδα να βασιλεύει η ορθοπεταλιά. Με το κέντρο της Αθήνας άδειο, η Ερμού, η Αθηνάς και όλοι οι γύρω δρόμοι έχουν μετατραπεί σε πεδίο εξερεύνησης για κάθε ποδηλάτη.
Πατώντας έξι κι όποιος αντέξει
Ο κωδικός 6 στο γραπτό μήνυμα προς το 13033 δίνει την δυνατότητα να ανακαλύψουμε πλευρές της πόλης, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν δύσκολο έως αδύνατο, καθώς ακόμα και «ο ζεστός μήνας Αύγουστος» έχει θερμοκρασίες απαγορευτικές για τέτοιες διαδρομές. Οι κίνδυνοι στον δρόμο δεν έχουν εξαφανιστεί, αλλά τα πράγματα είναι περισσότερο ελεγχόμενα με την νέα τάξη πραγμάτων. Μια ανάβαση από την οδό Πειραιώς προς το κέντρο θα ήταν ο ορισμός του «vivere pericolosamente», όχι μόνω λόγω των αυτοκινήτων, αλλά και για τις παγίδες όπως οι λακούβες, οι περίεργα τοποθετημένες σχάρες των υπονόμων και όλα τα στραβά που υπάρχουν στην άσφαλτο. Προτεινόμενες διαδρομές φυσικά και δεν υπάρχουν. Ο καθένας αποφασίζει σύμφωνα με την διάθεση και με τις αντοχές του, για το που επιθυμεί να κινηθεί και τι θέλει να ανακαλύψει στην άδεια πρωτεύουσα.
Βάσει των οδηγιών- κανόνων απαγόρευσης, η σωματική άσκηση επιτρέπεται ανά δύο άτομα. Το ιδιαίτερο στην περίπτωση του ποδηλάτου (αλλά και του βαδίσματος και τρεξίματος) είναι ότι και μόνος να βγει κάποιος, μπορεί υπό προϋποθέσεις να επιστρέψει και να #μείνεισπίτι έχοντας κάνει κάποια ενδιαφέρουσα γνωριμία. Αυτό είναι μία πραγματικότητα, στην οποία μπορούν να μπουν και πιο «πονηρές» και συναισθηματικές προεκτάσεις, καθώς η απομόνωση και ο εγκλεισμός έχουν κάνει τη μοναξιά να κυριαρχεί στην ανθρώπινη ψυχολογία. Ακόμα και από καλλιτεχνικής άποψης, μια φωτογραφία με την Αθήνα άδεια ίσως κάποια στιγμή να έχει συλλεκτική αξία, όταν θα τελειώσει η βόλτα του ιού, ο οποίος για την ώρα και ποδηλατικά μιλώντας, πάει ελαφρώς σούζα.
Με το ποδήλατο το αδύνατο γίνεται δυνατό. Αλλάζει η ισορροπία του εγκλεισμού, το μάτι ανακαλύπτει νέες εικόνες, καθώς λειτουργεί σε άλλους ρυθμούς και φυσικά υπάρχει και η βασική παράμετρος της άσκησης, στο βαθμό που επιθυμεί ο καθένας. Αλλωστε ο γνωστός και αγαπημένος Ζήκος ήταν με ένα μόνιμο χαμόγελο πάνω στο ποδήλατο με το καλάθι, ακόμα κι αν τραγουδούσε «πικρό το μεροκάματο». Κράνος, γάντια, αθλητική φόρμα…και πάμε για ορθοπεταλιές.
