Τα τελευταία χρόνια είναι συχνότατα τα περιστατικά bullying σε µαθήτριες και µαθητές, τα οποία όµως ξεφεύγουν από τα όρια των λεκτικών παρενοχλήσεων, µε απειλητικές κινήσεις, χειρονοµίες και λεκτική βία. Καθηµερινά µαθαίνουµε µε αποτροπιασµό κάποιο νέο και ακόµη πιο βάρβαρο περιστατικό ή ακούµε για συµµορίες που δρουν εντός και εκτός σχολείου µε εγκληµατικές συµπεριφορές που σε τίποτε δεν θυµίζουν εφήβους. Το τελευταίο διάστηµα έγιναν πολλά τέτοια περιστατικά, που πρέπει να ενεργοποιήσουν και να κινητοποιήσουν αµέσως τους πάντες και ειδικότερα τους γονείς, την πολιτεία και οπωσδήποτε το ευρύτερο σχολικό περιβάλλον.
Θα αναφερθώ στο απάνθρωπο περιστατικό της κακοποίησης και του βιασµού του 15άχρόνου από συνοµηλίκους του και µάλιστα κατ’ εξακολούθηση. Θεωρώ ότι αυτό το γεγονός είναι καµπανάκι ότι δεν πάει άλλο. Ακουσα δηλώσεις γονέων, εκπαιδευτικών, συµµαθητών και γειτόνων και αναρωτιέµαι πώς καταντήσαµε έτσι ως άνθρωποι. Μα είναι δυνατόν να συµβαίνουν για τόσο µεγάλο διάστηµα τέτοια φρικιαστικά γεγονότα και κανείς να µην έχει καταλάβει τίποτε; Είναι δυνατόν οι γονείς των 15άχρονων να µην ένιωθαν ότι κάτι δεν πάει καλά µε τα παιδιά τους; Είναι δυνατόν στο σχολείο να διακινούνται βίντεο µε τις κακοποιήσεις του παιδιού και κανείς να µην κατάλαβε τίποτε; Από την άλλη άκουσα δηλώσεις γειτόνων ότι έβλεπαν και άκουγαν παιδικές φωνές σε ένα εγκαταλειµµένο σπίτι, αλλά και πάλι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να µάθει τι γινόταν εκεί µέσα. Πιστεύω ότι τα ερωτήµατα που µου γεννιούνται αφορούν την πλειονότητα του κόσµου και δυστυχώς η απάντηση σε όλα, κατά την άποψή µου, είναι µία: η πλήρης αδιαφορία. Οι αξίες και οι αρχές που πρέπει να έχουµε όλοι για να ζούµε σε µια ανθρώπινη κοινωνία έχουν χαθεί, ενώ τα όρια και οι κανόνες που οφείλουν αρχικά η οικογένεια και ακολούθως το σχολείο να µαθαίνουν στα παιδιά είναι ανύπαρκτα. Υπάρχει µια πλήρης ισοπέδωση, κάποια παιδιά έχουν χάσει την παιδικότητά τους χαµένα µες στην αλλοτρίωση και την παρακµή µιας κοινωνίας που επανειληµµένα µας έχει αποδείξει ότι δεν βλέπει ούτε ακούει, αλλά είναι λαλίστατη αργότερα µπροστά στα µικρόφωνα των αδηφάγων καναλιών που βρίσκουν θέµατα. Πρέπει όµως να γίνει κάτι, η πολιτεία είναι υποχρεωµένη να µεριµνήσει, να νοιαστεί, να αφουγκραστεί την κοινωνία που πάει όλο και πιο κάτω.
Η βία, η εγκληµατικότητα, η κακοποίηση κάθε µορφής, οι γυναικοκτονίες δείχνουν ότι η πολιτεία έχει µεγάλο κενό στον κοινωνικό τοµέα και στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών στήριξης και ότι υπάρχει ελλιπής έλεγχος και προστασία του πολίτη από µια κυβέρνηση που προσλαµβάνει µε το τσουβάλι ανεκπαίδευτους συνοριοφύλακες και κατηγορούσε την προηγούµενη για περιοχές-άβατα, αλλά δεδοµένα έχει καταντήσει τη χώρα άντρο εγκληµατικότητας και παραβατικότητας. Βέβαια σοβαρός παράγοντας σε αυτή την εξέλιξη είναι και οι επιλογές των «αρίστων» του υπουργείου Παιδείας, που έτρεξαν να καταργήσουν την κοινωνιολογία από το ωρολόγιο πρόγραµµα των σχολείων και τα σχολικά προγράµµατα στα οποία υπήρχαν ενεργή συµµετοχή των µαθητών, αλληλεπίδραση, ενσυναίσθηση και ενηµέρωση και µας επέβαλαν µια γελοία και άνευ ουσίας διεκπεραιωτική αξιολόγηση για το φαίνεσθαι. Είναι ντροπή να αφήνουν τα παιδιά να καταντούν έτσι, να έχουν τέτοιες παραβατικές συµπεριφορές σαν κοινοί εγκληµατίες, ενώ η πολιτεία και όλοι µας έχουµε υποχρέωση να τα στηρίζουµε και να τα προστατεύουµε.
Οσο από πολιτική επιλογή καταργούν τη σκέψη και τον προβληµατισµό από τα παιδιά τόσο η διαφθορά και η παρακµή θα µας σκεπάζουν. Οσο τα παιδιά δεν διαπαιδαγωγούνται σωστά, αγνοώντας βασικές αρχές και αξίες για τη ζωή και τον άνθρωπο, τόσο θα γινόµαστε θεατές κακοποιητικών συµπεριφορών εκ µέρους τους χωρίς όρια.
*Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
