Ο «σύγχρονος νομάς», ο άνθρωπος δηλαδή που μπορεί να περιπλανιέται στη διάρκεια μίας μέρας σε μία μεγάλη πόλη, με ένα σακίδιο για τα απαραίτητα, έχει την ανάγκη ενός ευέλικτου ρούχου που θα του προσφέρει άνεση και θα προσαρμόζεται στις εναλλαγές του κλίματος και της θερμοκρασίας, αλλά και στις διαφορετικές δραστηριότητες της μέρας.
Ο «σύγχρονος νομάς», ο άνθρωπος δηλαδή που μπορεί να περιπλανιέται στη διάρκεια μίας μέρας σε μία μεγάλη πόλη, με ένα σακίδιο για τα απαραίτητα, έχει την ανάγκη ενός ευέλικτου ρούχου που θα του προσφέρει άνεση και θα προσαρμόζεται στις εναλλαγές του κλίματος και της θερμοκρασίας, αλλά και στις διαφορετικές δραστηριότητες της μέρας.
Δύο τελειόφοιτες φοιτήτριες του τμήματος Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ, η Μαρία Λανταβού και η Ευθυμία Δουρουδή, σχεδίασαν ένα έξυπνο ρούχο (wearable) παντός καιρού και τόπου –στο πλαίσιο της διπλωματικής τους εργασίας– και κέρδισαν με αυτό ένα από τα πρώτα βραβεία στον παγκόσμιο διαγωνισμό αρχιτεκτονικής και σχεδιασμού για τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου “Rethinking the Future”, στην κατηγορία “Product Design”, ανάμεσα σε 512 προτεινόμενα έργα φοιτητών και επαγγελματιών αρχιτεκτόνων από 30 χώρες.
Το ένδυμα που παρουσίασαν οι φοιτήτριες είναι ένα φόρεμα φτιαγμένο από εύκαμπτο υλικό, ικανό να αλληλεπιδρά με το ευρύτερο μεταβαλλόμενο περιβάλλον, ώστε να διατηρεί τη θερμοκρασία του σώματος. «Το σχέδιο μπορεί να αλλάξει διαστάσεις ανάλογα με το ανθρώπινο σώμα –ανδρικό ή γυναικείο– και υλοποιήθηκε λαμβάνοντας υπόψη τις καμπύλες, το μέγεθος και τις κινήσεις του σώματος, ώστε να είναι και άνετο» ανέφερε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η Μαρία Λανταβού και εξήγησε ότι χρησιμοποιήθηκε ένα έξυπνο υλικό που μπορεί να «αναπνέει» ανάλογα με την εξωτερική θερμοκρασία.
Οι ειδικές φολίδες του παραμένουν κλειστές σε χαμηλές θερμοκρασίες και ανοίγουν σε υψηλότερες, αφήνοντας ελεύθερο χώρο για αερισμό. Πάντως, σύμφωνα με τις φοιτήτριες, το σύγχρονο αυτό ένδυμα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας ή σε πολύ μεγάλες θερμικές εναλλαγές. Είναι, εξάλλου, αδιάβροχο, και δεν απαιτείται η σύνδεση διαφορετικών κομματιών, όπως στα υφάσματα, αφού μπορεί να εκτυπωθεί ως ολοκληρωμένο ένδυμα σε τρισδιάστατους εκτυπωτές με πολλαπλές κεφαλές (multimaterial 3D printer), που προς το παρόν χρησιμοποιούνται πειραματικά σε εργαστήρια του MIT.
«Η δυσκολία εκτύπωσης καθιστά ακόμη ακριβή την παραγωγή ενός τέτοιου wearable. Αντίστοιχες εκτυπώσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί ως ειδικές παραγγελίες σε διάφορες κολεξιόν, μπορεί να φτάνουν τις 5.000 ευρώ, ωστόσο, μελλοντικά θα είναι πιο εύκολο» δήλωσε η φοιτήτρια.
Για τον σχεδιασμό του εφαρμόστηκαν μέθοδοι σχεδιασμού που αξιοποιούν τις ψηφιακές τεχνολογίες με τη χρήση αλγορίθμων, ώστε να δημιουργηθεί ένα δυναμικό σύστημα που να προσαρμόζεται σε διαφορετικές τοπολογίες, γεωμετρίες και περιβαλλοντικές συνθήκες.
Η ίδια διαδικασία σχεδιασμού μπορεί να εφαρμοστεί και σε κτίρια ως «κέλυφος» για να τα προστατέψει από τις καιρικές εναλλαγές και να κρατήσει κλειστούς χώρους, σε μία ιδανική θερμοκρασία, ακόμη και να προτείνει μία νέα αισθητική.
Την επίβλεψη της εργασίας είχε η καθηγήτρια του τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, Μαρία Βογιατζάκη. Περισσότερες πληροφορίες για τον διαγωνισμό μπορούν να βρουν οι ενδιαφερόμενοι στον ιστότοπο: www.re-thinkingthefuture.com
