Όταν βρισκόμουν ακόμη στην αναζήτηση του άνδρα των ονείρων μου με τρόμο σκεφτόμουν: «αχ να μην γνωρίσω κανέναν απ΄ αυτούς με τους σκύλους»…Και μαντέψτε: φυσικά γνώρισα έναν απ ΄αυτούς με τους σκύλους…
Γιατί όταν απαρνείσαι κάτι, το σύμπαν είναι εκεί για να σου θυμίσει ότι θα γίνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που εύχεσαι.
Πριν από πέντεμιση χρόνια, γνώρισα τον άνδρα των ονείρων μου με τον απαραίτητο σκύλο (που εννοείται δεν ήθελα) και κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να τον γνωρίσω. Αν και δεν ήμουν φαν των τετράποδων, η πρώτη μου συνάντηση με αυτόν, μου δημιούργησε μεγάλο άγχος κυρίως γιατί αυτά τα άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα ζωάκια έχουν πάντα μεγάλη διαίσθηση. Αν δεν με συμπαθούσε ο σκύλος (που θεωρούσα πιθανό γιατί τα αισθήματα θα ήταν αμοιβαία), τί γνώμη θα είχε ο…μην επαναλαμβανόμαστε…«των ονείρων μου;»…
Μεγάλη αγωνία. Κανονίσαμε λοιπόν να συναντηθούμε μια μέρα που ο μπαμπάς του θα τον έβγαζε μια μεγάλη βόλτα έτσι για να πάρουμε το χρόνο μας να γνωριστούμε γιος και υποψήφια μαμά.
Το σκυλάκι ήσυχο, γλυκύτατο και όπως όλα τα σκυλάκια κούκλος. «Βρε λες να μην είναι και τόσο τέρατα τελικά;», συλλογίστηκα. Το άγχος βέβαια στο κόκκινο. Είπαμε έχουν διαίσθηση και οι κεραίες τους τα πιάνουν όλα. Παρ΄όλα αυτά ο Μπόνο ο σκύλος με το διάσημο όνομα, τα πήγε μια χαρά μαζί μου, κάτι που με ανακούφισε απολύτως. Τα πήγα όμως και εγώ καλά με αυτόν, ήμουν μια κυρία. Παρακολουθούσα πώς έτρεχε, τσέκαρε τον χώρο και μάρκαρε την περιοχή του, ως γνήσιο λαγωνικό. Παρατηρούσα όμως και πόσο αφοσιωμένος ήταν στον μπαμπά του και πόσο τον λάτρευε.
Ήδη κάτι άλλαζε μέσα μου γι΄αυτόν (και όπως αποδείχθηκε και τα υπόλοιπα του είδους του). Οι μήνες κυλούσαν και ούτε κατάλαβα πότε ο Μπόνο έγινε μέρος της ζωής μου. Ένας όμορφος χαρακτήρας, ολίγον τσαμπουκάς με τα άλλα σκυλάκια, όμως με πολλή πολλή αγάπη προς τους ανθρώπους που αγαπά και θεωρεί μέλη της αγέλης του. Σίγουρα λιχούδης & χαδιάρης όσο δεν παίρνει. Τόσο που σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να υπάρχει συσκευή χαϊδέματος για να μας αντικαθιστά την ώρα που δεν είμαστε εκεί.
Στο σπίτι; Δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσω μόνη. Μοιάζει σαν να κοιμάται, αλλά στην ουσία είναι ο άγρυπνος φρουρός μου. Τόσο που νιώθω ότι πρέπει να ευχαριστώ τον τετράποδο ιππότη μου, κάθε φορά που ακούει έναν ασυνήθιστο γι΄αυτόν ήχο και τρέχει να δει τι συμβαίνει, ώστε η δεσποσύνη του να νιώσει ασφαλής.
Συχνά τον φωνάζω «Ουρά».
Γιατί;
Θέλεις να πας σε ένα δωμάτιο για να πάρεις κάτι, εκεί αυτός. Θέλεις να βγεις στο μπαλκόνι να απλώσεις τα ρούχα; Εκεί. Θέλεις να μπεις στο μπάνιο; Να τος πάλι!
Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κοιτάει προς την πόρτα για να με προστατέψει από τους κακούς.
Ο Μπόνο είναι η αιτία που με έκανε ν’ αλλάξω τον τρόπο που βλέπω τα τετραποδάκια. Ανακάλυψα έναν εντελώς νέο και πανέμορφο κόσμο που μόνο αγάπη έχει να προσφέρει και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Μπόνο, ένα έχω να σου πω μόνο: σ΄ αγαπώ!
Μαίρη Παπαδογιάννη
Πηγή: Viewtag.gr