Εκανε άραγε το 2024 την αυτοκριτική του πριν αποχωρήσει; Αν ναι, τότε το ισοζύγιο θα ήταν αρνητικό. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η ανασφάλεια είναι το κυρίαρχο αίσθημα, με μεγάλη διαφορά από την ελπίδα. Εκείνο το παλιό αισιόδοξο τραγουδάκι «Πάει ο παλιός ο χρόνος» φαίνεται να μην ισχύει πλέον σε ένα σκηνικό διεθνούς ρευστότητας με τις μάζες στην πλειοψηφία τους αδρανείς ή να ρέπουν όλο και περισσότερο σ’ έναν βαθύ συντηρητισμό. Το πιστοποιεί και το Λεξικό της Οξφόρδης που ανακήρυξε ως όρο της χρονιάς το brain rot (σήψη εγκεφάλου) που προκαλείται από την πολύωρη κατανάλωση ευτελούς διαδικτυακού υλικού, ειδικά στα σόσιαλ, που νεκρώνει τη σκέψη. Αλλά και ο «Economist» επινόησε ως λέξη της χρονιάς την «kakistracy», για να δηλώσει την επικράτηση των χειρότερων στον τομέα των πολιτικών ηγετών.
Ο «Economist» επιβεβαιώνεται ρίχνοντας μια ματιά στο ποιοι κυβερνούν τον κόσμο. Ο κονφερασιέ Μιλέι στην Αργεντινή, ο φασιστοειδής Ορμπάν, ο σκληροπυρηνικός Πούτιν. Μακρόν και Σολτς στη δίνη μιας πολιτικής και οικονομικής κρίσης έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και των συμμάχων τους, υποβαθμίζοντας το βιοτικό επίπεδο των λαών τους. Ο Νετανιάχου επιμένει στo αιματοκύλισμα της Μ. Ανατολής και οι τζιχαντιστές της Συρίας δεν πείθουν για δημοκράτες. Πάνω απ’ όλους ο Τραμπ εντείνει τις ανησυχίες για τις τύχες του πλανήτη αλλά και για τις απόψεις τις δικές του και των συνεργατών του, όπως ο Μασκ και ο Κένεντι. Η επανεκλογή του βέβαια δεν κερδήθηκε με τα φανταχτερά σόου ή από τη συμπόνια των ψηφοφόρων για το ματωμένο του αυτί. Ο ρατσισμός, η ομοφοβία και η αντικομμουνιστική υστερία έχουν τις ρίζες τους σε μια ακροδεξιά οργάνωση του ’50, οι οπαδοί της οποίας αναρωτιούνταν αν υπάρχουν gay βατράχια και πίστευαν ότι οι κομμουνιστές ρίχνουν φθόριο στο νερό για να ελέγξουν τα σωματικά υγρά των ανθρώπων και μέσω αυτών τις ιδέες τους.
Ψάχνοντας πολύ για θετικές ειδήσεις στο 2024, σταθήκαμε στην αποφυλάκιση του Τζούλιαν Ασάνζ, που επί χρόνια έδινε μάχες με τη βρετανική Δικαιοσύνη και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Σπίθες αντίστασης οι φοιτητικές κινητοποιήσεις στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια υπέρ των Παλαιστινίων, θυμίζοντας Μάη του ’68. Στα πρόσωπα τη χρονιάς αναμφίβολα η Ζιζέλ Περικό, που ταυτίστηκε με τη γενναιότητα, βρίσκοντας το θάρρος να μιλήσει δημόσια για τους κατ’ εξακολούθηση βιασμούς με τη μέθοδο της νάρκωσης από τον σύζυγό της και άλλους άνδρες. Κάποτε η ντροπή πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο.
Το ’χουν αυτό οι Γάλλοι. Να τολμούν να λένε και πράγματα που τους πονάνε. Οπως τα ευφάνταστα βιντεάκια με την γκιλοτίνα και την αποκεφαλισμένη Μαρία Αντουανέτα. Η τελετή των Ολυμπιακών μπορεί να δίχασε αλλά πάντως συζητήθηκε, όπως έγινε και με την κανονική μπανάνα στον πίνακα του Κατελάν, επαναπροσδιορίζοντας τα όρια και τις εμπορικές υπερβολές της τέχνης.
Αν λοιπόν η ανασφάλεια πηγάζει και από τον φόβο ενός πυρηνικού πολέμου, ας ξαναδούμε πόσο τον χλεύαζε ο Κιούμπρικ στο «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα». Ας ευχηθούμε ο Αγιος Βασίλης να φορτώσει στο έλκηθρό του την ειρήνη και το κόκκινο της στολής του να διώξει τη μαυρίλα της μιλιταριστικής παράνοιας.
Διαβάστε επίσης
Λεφτά υπάρχουν πολλά, αλλά μόνο για όπλα…
Νότια Κορέα: «Mayday, χτύπησα σε πουλιά» – Τα τελευταία λεπτά της μοιραίας πτήσης (Video)
ΑΑΔΕ: Χριστουγεννιάτικο δώρο στα μουλωχτά για τον Πιτσιλή
Meteor στην Τουρκία: Η αποτυχία της «εξοπλιστικής διπλωματίας» της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Η Ελλάδα εμπλέκεται περισσότερο στην ουκρανική κρίση: Προωθεί αμερικανικό υγροποιημένη φυσικό αέριο
Αεροσκάφος της Air Canada τυλίχθηκε στις φλόγες κατά την προσγείωση – Σοκάρουν τα βίντεο
Τζίμι Κάρτερ: Εθνικό πένθος στις ΗΠΑ για τον θάνατο του πρώην προέδρου
Νότια Κορέα: Πρόβλημα και σε άλλο αεροσκάφος της Jeju Air – «Ειδικές επιθεωρήσεις» μετά την τραγωδία
