Ο Ιάσων Χανδρινός, καλυπτόμενος πίσω από μια δική του εκδοχή «προφορικής ιστορίας», συνέγραψε το πολυσυζητημένο βιβλίο του για το Πολυτεχνείο· ανόσιο κατά το γεγονός ότι εξισώνει –με ευμενή ουδετερότητα– τις μαρτυρίες των αντιστασιακών με αυτές των χουντικών. Παραδίδει έτσι ένα μνημείο διαστρέβλωσης για τους ιστορικούς του μέλλοντος, παρά την –αναμφισβήτητα χρησιμότατη– παρουσία 80 συνεντεύξεων ανθρώπων που έζησαν «από τα μέσα» το Πολυτεχνείο.
Σε ό,τι με αφορά: έχοντας πικρή εμπειρία από παρόμοιες διαστρεβλώσεις κατά το παρελθόν, είχα σοβαρές αμφιβολίες. Στις δύο συναντήσεις που είχα μαζί του για την κατάθεση της προσωπικής μου μαρτυρίας ζήτησα από τον κ. Χανδρινό να με διαβεβαιώσει ότι δεν θα συνυπάρχουμε με χουντικούς (ψευδο)μάρτυρες.
Η υπόσχεσή του ήταν, κατηγορηματικά, όχι. Και «αυτονόητη», όπως μου είπε. Και όμως στο βιβλίο του αθέτησε τον όρο υπό τον οποίο είχα εισφέρει τη μαρτυρία μου. Αποτέλεσμα αυτής της μεθοδολογίας «ιστορικής σούπας», ένα πόνημα το οποίο συνεισφέρει στην αποδόμηση της υπόθεσης του Πολυτεχνείου.
Τα βιβλία δεν ρίχνονται στην πυρά ούτε λογοκρίνονται. Καταλαμβάνουν όμως τη θέση που τους αναλογεί σε μια λίστα αναξιοπιστίας.
Ο Γιάννης Κοροβέσης ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973
