«Ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις την αντιπολίτευση είναι να την καθοδηγείς» έλεγε ο Λένιν και τα λεγόμενα συστημικά ΜΜΕ στην Ελλάδα το κάνουν πράξη αναστρέφοντάς το.
Διά της στοχοποίησης – δαιμονοποίησης κάθε αντιπολιτευτικής φωνής και ταυτόχρονα με το διακριτικό «σπρώξιμο» ενός σχεδόν εγγενούς χαρακτηριστικού σε μεγάλη μερίδα της Αριστεράς, της ευγένειας (αυτό που ο Βρετανός σκιτσογράφος Ασλεϊ Μπρίλιαντ έλεγε: «Να είσαι ευγενικός με τους αγενείς ανθρώπους. Πιθανότατα αυτοί το χρειάζονται παραπάνω»), τα κυρίαρχα μίντια καταφέρνουν να προκαλούν στον ΣΥΡΙΖΑ μια διαρκή εσωστρέφεια για τον τρόπο με τον οποίο τα στελέχη του εκφράζονται στον δημόσιο λόγο.
Απολύτως ενδεικτική είναι η περίπτωση του Σωτήρη Τσιόδρα. Ο εθνικός μας λοιμωξιολόγος απολαμβάνει καθολική αποδοχή. Ακόμη και όταν προέκυψαν κάποιες διαφωνίες εντός της επιτροπής, ακόμη και όταν ο ίδιος αποσύρθηκε (από τις κάμερες) διακριτικά, ακόμη και όταν άλλαζε τις απόψεις του (θυμίζω τις μάσκες) αντιμετωπίστηκε με την παραδοχή ότι το έργο του είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο. Ακόμη και όταν εξέφρασε απόψεις που εκφεύγουν του ρόλου και των γνώσεών του (θυμίζω όσα είπε για τα μέσα μαζικής μεταφοράς), η κριτική που δέχτηκε κινήθηκε στα όρια της ευπρέπειας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως στο υπουργικό του συμβούλιο άδραξε την ευκαιρία, σήκωσε επιστημονική παντιέρα και εξίσωσε –εμμέσως πλην σαφώς– τους ασκούντες κριτική στον Σ. Τσιόδρα με τους «αρνητές» και τους κατά τον ίδιο «ψεκασμένους» συμπατριώτες μας.
Αυτήν ακριβώς την μπανανόφλουδα πάτησαν και όσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν εδώ και καιρό να μπερδεύουν την κρισιμότητα του διακυβεύματος με τον αυτονόητο ρόλο (στις δημοκρατίες) της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
