Πέρασαν κιόλας 36 χρόνια από την αποφράδα εκείνη Κυριακή της 8ης Φεβρουαρίου, όπου 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στα σκαλοπάτια της θύρας 7 στο παλιό στάδιο «Καραϊσκάκη». Στην θύρα-καρμανιόλα, όπου τα όποια στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας πάρθηκαν μετά την ανείπωτη τραγωδία…
Μια τραγωδία, που ακόμη και σήμερα δεν αφήνει να ηρεμήσουν οι ψυχές των παιδιών που έφυγαν, αλλά και να ησυχάσουν οι καρδιές των οικογενειών, των συγγενών και των φίλων τους, καθώς δεν βρέθηκε ένοχος ούτε για δείγμα. Έστω ένας! Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη και τα 21 παιδιά, χάθηκαν μόνα τους γιατί ήταν… απρόσεκτα, γιατί γλίστρησαν, γιατί αντί να κοιτούν κάτω αυτά πανηγύριζαν. Γιατί έκλεισαν μόνα τους την έξοδο της καταραμένης θύρας, γιατί αυτά άφησαν τα τουρνικέ στη θέση τους, γιατί αυτά κατασκεύασαν με δεκάδες κακοτεχνίες το στάδιο. Γιατί δεν πήραν ούτε ένα μέτρο ασφάλειας. Ποιος ευθύνεται για αυτό; Η κακιά η ώρα. Ετσι αποφάσισαν τα δικαστήρια, αυτό συνέφερε την αδιάφορη πολιτεία…
Ντροπή σε όλους! Στους κατασκευαστές, τους αρχιτέκτονες, τους εργολάβους. Μόνο ντροπή και θρασυδειλία για εκείνους που αποποιήθηκαν τις ευθύνες κι έριχναν το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Μα πάνω από όλα ντροπή για όλους τους εμπλεκόμενους στην τραγωδία. Φύλακες, υπαλλήλους του σταδίου, αστυνομικούς, ανακριτές, δικαστές. Και φυσικά στην αισχρή πολιτεία, που έπαιζε θέατρο και επικοινωνιακά παιχνίδια εκείνες τις μέρες με πομπώδεις δηλώσεις «οι ένοχοι θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά»! Κούφια λόγια, κενές υποσχέσεις στις πλάτες των ανθρώπων που έμειναν «μισοί» και άδειοι ψυχολογικά, να μοιρολογούν για τις αδικοχαμένες ψυχές τους…
Πέρασαν 36 χρόνια και απαντήσεις δεν πήρε κανείς από τις οικογένειες των θυμάτων. Δεν γίνεται να έφταιγαν τα παιδιά τους για την τραγωδία. Δεν γίνεται να μην έχει απαντηθεί το «τι, που πως, ποιοι και γιατί» δεν έκαναν τότε καλά τη δουλειά τους για να μη γίνει το κακό… Δεν γίνεται να μην έχουν βρεθεί ένοχοι! Το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι και διαρκώς σε προσπερνάει. Σε ένα ειδεχθές έγκλημα με 21 νεκρούς δεν υπάρχει ένοχος! Ανήκουστο, απίστευτο, παρανοϊκό και φυσικά άκρως ελληνικό!
Ακόμη και σήμερα, διαβάζοντας μαρτυρίες τραυματιών και ανθρώπων που επέζησαν από την πύλη της κολάσεως αλλά και από ανθρώπους που κατέθεσαν ενόρκως ότι ήταν εκεί, και υποστήριζαν πως η τεράστια βαριά σιδερένια πόρτα της θύρας ήταν κλειστή ή ελάχιστα ανοιχτή και ότι τα τουρνικέ των εισιτηρίων ήταν στις θέσεις τους, τρελαίνεσαι για το πώς κατάφεραν και με ποιον τρόπο, να ξεγλιστρήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην τραγωδία. Και μένουν 36 χρόνια οι οικογένειες των θυμάτων χωρίς απαντήσεις, για τι ποιοι ευθύνονται που χάθηκαν τα παιδιά τους και γιατί δεν βρέθηκαν οι ένοχοι. Και το θέμα τους δεν είναι η σκληρή τιμωρία και η εκδίκηση. Είναι τα δεκάδες «γιατί» που έμειναν αναπάντητα και τους βαραίνουν….
Τον περσινό Απρίλιο, 27 χρόνια μετά την (ακόμη) μεγαλύτερη τραγωδία σε γήπεδο, εκείνη του Χίλσμπορο στο Σέφιλντ της Αγγλίας το 1989, οι 96 νεκροί (οπαδοί της Λίβερπουλ), δικαιώθηκαν μετά από πολυετείς συνεχιζόμενες έρευνες. Ναι, μετά από 27 ολόκληρα χρόνια, το δικαστήριο του Ουόρινγκτον, δικαίωσε τις 96 ψυχές των φιλάθλων που έχασαν τη ζωή τους στο πέταλο του γηπέδου. Η ετυμηγορία των αρχών που διεξήγαγαν την έρευνα ήταν αμείλικτη. Οι 96 φίλαθλοι δεν σκοτώθηκαν από την… κακιά την ώρα. Σκοτώθηκαν γιατί αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βαραίνει την αστυνομία με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας! Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, οι εγκληματικές ενέργειες της αστυνομίας που επέτρεψαν την αθρόα είσοδο των οπαδών της Λίβερπουλ στην κερκίδα «Λέπινγκς Λέιν» του Χίλσμπορο ήταν η βασικότερη αιτία της τραγωδίας και όχι η κακή συμπεριφορά των οπαδών, όπως είχε φροντίσει να «συμπεράνει» βιαστικά η Αστυνομία για να καλύψει τις ευθύνες της. Συνυπεύθυνοι στο κακό, θεωρήθηκαν και οι σεκιούριτι του γηπέδου, γιατί όπως ανέφερε το πόρισμα, θα έπρεπε να είχαν φροντίσει να καθυστερήσει η έναρξη του αγώνα Λίβερπουλ – Νότιγχαμ.
Η καθυστερημένη κατά 27 χρόνια απόφαση, αποτέλεσε ελάχιστο φόρο τιμής στα 96 άτομα που χάθηκαν και ταυτόχρονα αποτέλεσε μια δικαίωση για τις οικογένειες των θυμάτων που τόσα χρόνια διψούσαν για την αλήθεια και την απόδοση δικαιοσύνης. Εκείνοι δικαιώθηκαν και ηρέμησαν. Οι γονείς των δικών μας παιδιών που χάθηκαν στη θύρα 7 περιμένουν τη λύτρωση 36 χρόνια τώρα. Και πόσα ακόμη…
