Οι «Ελληνοφρενείς» (Παραπολιτικά 90.1) γράφουν στο Docville για την πολύχρωμη αναποτελεσματικότητα της εξουσίας και για την εκπομπή τους που διέπεται από κολλήματα.
Στον εντελώς σουρεαλιστικό κόσµο των µέσων ενηµέρωσης και της δηµοσιογραφίας προχωράµε χρόνια τώρα µε κάποιες «εµµονές» και «κολλήµατα». Οι πέντε βασικότερες εµµονές µας είναι:
- Εµµονή µε την άποψη που λέει ότι ο δηµοσιογράφος πρέπει να είναι απέναντι από την εξουσία: την πολιτική, την οικονοµική, την καλλιτεχνική, την τηλεοπτική. Να την ελέγχει όσο µπορεί, να την ξεσκεπάζει όσο µπορεί, να την αποδοµεί όσο µπορεί, να την ξεβρακώνει γενικώς. Να αποκαλύπτει την ασυνέπειά της, τις δόλιες µεθόδους της, τις απάτες της. Προσπαθούµε πάνω από 21 χρόνια τώρα ως ραδιοφωνική καθηµερινή εκποµπή, ως τηλεοπτική –όποτε υπήρξαµε ως τέτοια– και ως σάιτ να κάνουµε αυτό το ξεβράκωµα, αυτό το ξεγύµνωµα της σοβαροφάνειας, της αναποτελεσµατικότητας της εξουσίας. Ο,τι χρώµα κι αν έχει. Μαυροµπλέ σήµερα, πρασινορόζ χτες, πρασινοµπλέ προχτές, σκέτο µπλε ή σκέτο πράσινο κάποτε κ.λπ.
- Εµµονή µε την ουσία των πραγµάτων. Θυµόµαστε υποσχέσεις, δηλώσεις, δεσµεύσεις που φορείς και πρόσωπα της εξουσίας έχουν δώσει για να εξασφαλίσουν την εντολή του λαού. ∆εν τα ξεχνάµε, δεν τα παραβλέπουµε. Τα θυµίζουµε ως ελάχιστη υπενθύµιση στο κοινό και ζητάµε να τηρούνται. Υπενθυµίζουµε πως πρόκειται για ένα συµβόλαιο που υπέγραψαν δύο και ότι αν ο ένας (εξουσία) δεν τήρησε τους όρους, ο άλλος (λαός) πρέπει να το προσβάλει και πάντως να µην επαναλάβει το λάθος και περιβάλει µε την εµπιστοσύνη του τον επόµενο που θα τάξει και δεν θα κάνει.
- Εµµονή µε τη ΜΗ αντικειµενικότητα. ∆εν θέλουµε να είµαστε αντικειµενικοί. ∆εν θέλουµε να τηρούµε ίσες αποστάσεις. Είναι αυτό που κυρίως σιχαινόµαστε. Λέµε καθαρά την άποψή µας και παίρνουµε θέση. Πάντα υπέρ του αδύνατου, του κυνηγηµένου, του αδικηµένου της ιστορίας. Είναι η εµµονή που αγαπάµε. Είναι η εµµονή που δεν θα συζητήσουµε ποτέ µε κανέναν εργοδότη, συνάδελφο, ακροατή µας.
- Εµµονή µε τον σαρκασµό των καταστάσεων. Μερικές φορές και ως προσωπική διέξοδο. Μέσα στη σοβαρότητα των θεµάτων να αναδεικνύουµε τα κωµικοτραγικά στοιχεία που πάντα υπάρχουν και τη γελοιότητα των πρωταγωνιστών (ευκολάκι).
- Εµµονή µε την ανάδειξη ευθυνών του λαού. Ευθύνες στην επιλογή κυβερνήσεων, προσώπων. Ευθύνες στην κατανάλωση ψευδαισθήσεων, ευθύνες στην υιοθέτηση φόβων, την εκλογίκευση αδιεξόδων, την απραξία και τον συµβιβασµό µε το ελάχιστο. Εµµονή στην ανάδειξη ευθύνης του λαού χωρίς να τον γλείφουµε, µε τη διαρκή υπενθύµιση της κορυφαίας υποχρέωσής του: να φέρει τα πάνω κάτω για το καλύτερο που του αξίζει.
Ταχθήκαµε µε πάθος κατά των µνηµονίων, του πρώτου και του δεύτερου. Μας έβριζαν δεξιοί και πασόκοι. Ταχθήκαµε όµως και κατά του τρίτου µνηµονίου. Μας έβριζαν αριστεροί
Αν ρωτάτε αν είναι εύκολο να πορεύεσαι µε αυτές τις εµµονές, θα σας απαντήσουµε ότι δεν ξέρουµε αν είναι εύκολο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. ∆εν το συζητήσαµε ούτε θα το συζητήσουµε. Οσο υπάρχουµε στα µέσα ενηµέρωσης έτσι θα πορευόµαστε. Με αυτές τις εµµονές. ∆εν νοµίζουµε ότι κάνουµε κάτι µεγάλο. Κάνουµε το απλό, το αυτονόητο. Και αυτό που κάνει εµάς να νιώθουµε καλά.
Αν ρωτάτε γιατί στο ραδιόφωνο υπάρχουν κάποιες εκποµπές που διατυπώνουν έναν διαφορετικό λόγο, αντιπολιτευτικό, αντίθετο στην κυρίαρχη άποψη των ΜΜΕ, µια αλλόκοτη απάντηση θα µπορούσε να είναι η εξής: και στην Κατοχή και στα ∆εκεµβριανά και αργότερα κάποιες γειτονιές της Αθήνας είχαν αντιστασιακή δράση µεγαλύτερη από άλλες. Το Παγκράτι π.χ. δεν είχε την ιστορία της Καισαριανής.
Ταχθήκαµε µε πάθος κατά των µνηµονίων, του πρώτου και του δεύτερου. Μας έβριζαν δεξιοί και πασόκοι. Ταχθήκαµε όµως και κατά του τρίτου µνηµονίου. Μας έβριζαν αριστεροί. ∆εν πειστήκαµε ούτε λεπτό για τον εκβιασµό των Ευρωπαίων στην «πρώτη φορά Αριστερά». Και δεν συγχωρήσαµε ποτέ τη συνακόλουθη απογοήτευση που προκάλεσε. ∆εν υιοθετήσαµε καµία από τις δικαιολογίες που όλες οι µνηµονιακές κυβερνήσεις επικαλούνταν για την αναγκαστικότητα ή πολύ περισσότερο για τη χρησιµότητα των µνηµονίων. Μας έβριζαν όλοι.
Διαβάστε επίσης: Ελεωνόρα Ορφανίδου – Ελευθερία Κουμάντου: Δημοσιογραφία με όρους του ελάχιστου
Και µετά; Και µετά ήρθε ο Κυριάκος.
Η «Ελληνοφρένεια» στην εποχή της Νέας ∆ηµοκρατίας του Κυριάκου κάνει αυτό που έκανε τα τελευταία 21 χρόνια. Αντιεξουσιαστική, αντικυβερνητική, ουσιαστική, καθόλου αντικειµενική, σαρκαστική (οι γνωστές εµµονές…). Ηµασταν έτοιµοι και προπονηµένοι γι’ αυτό. Αυτό που δεν περιµέναµε και µας αιφνιδίασε αρχικά ήταν, πρώτον, η υπερβολική δόση γελοίας προπαγάνδας που ξεχειλίζει µε προκλητικό τρόπο από παντού και το συνακόλουθο γλείψιµο από γνωστούς παπαγάλους. ∆εύτερον, η υπερβολική δόση χουντολαϊκισµού που εκφράζεται µε απαγορεύσεις, καταστολή, διώξεις, ξύλο και πανηγυριώτικα εθνοκίτς βίντεο χουντικής έµπνευσης και, τρίτον, η υπερβολική δόση ανικανότητας και εγκληµατικής απραξίας στο κορυφαίο θέµα της πανδηµίας. Γι’ αυτά τα τρία, ναι, δεν ήµασταν αρκετά προετοιµασµένοι, αλλά κάνουµε τα πάντα για να τα διαχειριστούµε µέσα από τις χαραµάδες της τέταρτης εξουσίας. Με τις γνωστές εµµονές…
∆εν ξέρουµε αν και πότε θα πέσουµε. Προς το παρόν κρατάµε και παρά την καραντίνα «πηγαίνουµε Καισαριανή».
