Ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται για 168 ημέρες, με το «μέτωπο» να έχει «σκεπαστεί» από μία φαινομενική στασιμότητα. Πλέον, Ουκρανοί και Ρώσοι έχουν εμπλακεί σε σκληρές μάχες για μερικές «σπιθαμές εδάφους» και το αδιέξοδο που επικρατεί δεν «μεταφράζεται» σε διπλωματικές πρωτοβουλίες αλλά σε αναζήτηση μεθόδων καταστροφής των υποδομών του αντιπάλου με στόχο την αποδυνάμωσή του.
Το είδος της σύγκρουσης
Η στρατηγική αυτή είναι βγαλμένη από τις πιο «μαύρες» μέρες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και είναι ιδιαίτερα καταστροφική κυρίως για τον άμαχο πληθυσμό. Οι Ρώσοι που έχουν μεταβάλλει την τακτική τους σε σχέση με τη πρώτη φάση του πολέμου, προωθούνται στις ουκρανικές πόλεις με στόχο την πλήρη καταστροφή τους, καθώς αποτελούν ένα άκρως «απαιτητικό περιβάλλον» για οποιονδήποτε το διεκδικεί εξαιτίας της πυκνότητας του χώρου.
Ως εκ τούτου, ο ρωσικός στρατός χρησιμοποιεί με μαζικούς όρους τις δυνάμεις του πυροβολικού, ισοπεδώνοντας παράλληλα τα κτήρια των πόλεων, τα οποία χρησιμοποιούνται από τις ουκρανικές δυνάμεις για κάλυψη.
Η ανθρωπιστική καταστροφή
Η μάχη αυτού του είδους έχει ως αποτέλεσμα τη διαφυγή 6.323.960 Ουκρανών από τη φρίκη του πολέμου, σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (9/8/2022), με την προσφυγιά προς κάθε μεριά της Ευρώπης να αποτελεί μονόδρομο.
Επιπροσθέτως, υπολογίζεται πως ακόμη 7 εκατομμύρια άμαχοι βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλη την ουκρανική επικράτεια, χαρακτηριζόμενοι ως «εσωτερικά εκτοπισμένα άτομα».
Ακολούθως, ο αριθμός των ανθρώπων οι οποίες έχουν εγκαταλείψει την εστία τους ισοδυναμεί με 12 εκατομμύρια, δηλαδή το εν τέταρτο του συνολικού πληθυσμού της χώρας, που ανέρχεται σε περίπου 43 εκατομμύρια σύμφωνα με στοιχεία του 2022.
Η καταστροφή του πολέμου είναι τεράστια. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ποπασνάγια, μίας μικρής πόλης στο Ντονμπάς η οποία πριν τις εχθροπραξίες απαριθμούσε πληθυσμό 20.000 κατοίκων, ενώ πλέον στην περιοχή έχουν απομείνει 100, ενώ το 90% των κτηρίων και των υποδομών έχουν καταστραφεί ολοσχερώς.