Σε όλους απευθύνεται το «Mosaico Mediterraneo» της υψιφώνου Μαρίας Κωστράκη που αποτελεί την πρώτη δισκογραφική της έξοδο
Το «Mosaico Mediterraneo» είναι η πρώτη προσωπική δισκογραφική έξοδος της υψιφώνου Μαρίας Κωστράκη. Γεννημένη στη Βέροια και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, η Κωστράκη έχει στις αποσκευές της σημαντικότατες σπουδές στις Μουσικές Ακαδημίες του Μονάχου και του Βίρτσμπουργκ, αλλά και επαγγελματικές συμμετοχές ως σολίστ σε συναυλίες στη Γερμανία, την Ιταλία, την Αυστρία, την Ελβετία και την Αίγυπτο. Επομένως διαγράφει ήδη διεθνή καριέρα στο είδος του λυρικού τραγουδιού, το οποίο –κακά τα ψέματα– ουδέποτε γνώρισε την καθολική ή, σωστότερα, τη λαϊκή αποδοχή στη χώρα μας. Δεν ξέρω αν αυτό το χάσμα επιχειρεί να γεφυρώσει με την τωρινή δισκογραφική εργασία της, αφού και πάλι τη μερίδα του λέοντος στο ρεπερτόριό της καταλαμβάνουν οι συνθέτες της κλασικής και της προκλασικής μουσικής (Σαρπαντιέ, Μοντεβέρντι, Κατσίνι κ.ά.). Υπάρχουν όμως και κομμάτια από το «έντεχνο» που επανεκτελεί με την ασκημένη φωνή της, όπως η «Τρελή του φεγγαριού (Στου Διγενή τα κάστρα)» των Μάνου Χατζιδάκι και Νίκου Γκάτσου – ευκαιρίας δοθείσης, να πούμε ότι η συγκεκριμένη μπαλάντα δεν είχε γραφτεί για τη Φλέρυ Νταντωνάκη αλλά για τον Ευτύχιο Χατζηττοφή στις παραστάσεις του Χατζιδάκι στο Πολύτροπον. Υπάρχουν επίσης το «Τραγούδι της λίμνης» της Ελένης Καραΐνδρου σε στίχους της Αρλέτας, το «Amara me» του Νίνο Ρότα, καθώς και η «Μικρή εξορία», τραγούδι του αρχιμουσικού, βιολιστή και συνθέτη Αντώνη Σουσάμογλου. Δεν νομίζω πως οι ερμηνείες της Κωστράκη επιδέχονται κριτική, τουλάχιστον από τη μεριά μου. Ακουσα αρκετές φορές όλα τα τραγούδια, που όσο η κελαρυστή δυνατή φωνή της έρεε κανονικά στο CD player τόσο πιο ομοιογενές γινόταν το τελικό αποτέλεσμα, παρά το ετερόκλητο του ρεπερτορίου. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι οι ενορχηστρώσεις του Σουσάμογλου! Χωρίς καμιά διάθεση «παλιακής» αναπαραγωγής ως προς την απόδοση των συνθέσεων, ο Σουσάμογλου τις μπόλιασε με έθνικ και τζαζ στοιχεία, τα οποία εκ πρώτης όψεως μπορεί να ξενίσουν, ακόμη και να θεωρηθούν ιεροσυλία από ένα πιο μυημένο κοινό της όπερας και της κλασικής μουσικής. Στο κομμάτι «A Chloris» του Ρεϊνάλντο Αν, λόγου χάρη, η προσθήκη της τρομπέτας τού δίνει μια απρόσμενη lounge ατμόσφαιρα. Κι ενώ στο «La cancion del Olvido (Marinela)» του Χοσέ Σεράνο εντόπισα μέχρι και ψήγματα από τα «Ματόκλαδά σου λάμπουν» του Μάρκου Βαμβακάρη (είμαι σίγουρος πως δεν έγινε από πρόθεση και πιθανώς να μοιάζουν οι δύο μελωδίες, με μια μακρινή, πολύ μακρινή όμως απόσταση), στου «Διγενή τα κάστρα» ακούμε παραδοσιακά ανατολίτικα όργανα σε σύμπλευση με το πιάνο, το αρπίχορδο και το βιολί. Υπό αυτή την έννοια, το «Mosaico Mediterraneo» της Κωστράκη είναι ένα καλόγουστο άλμπουμ που δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους θιασώτες της κλασικής μουσικής.
