Το σύνθημα βγήκε ξαφνικά μέσα από τον κόσμο. Πριν από 2 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, με τις μεγάλες πυρκαγιές της Αττικής και τις Εύβοιας.
Το χρεώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι ποτέ δεν το υιοθέτησε. Βγήκε και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και το καταδίκασε σε συνεντεύξεις του, λέγοντας ότι δεν ασκείται με ύβρεις η πολιτική, αλλά τι σημασία έχει; Ήθελαν να του το φορτώσουν, και φυσικά το έκαναν.
«Νόμιζαν ότι με τα Μητσοτάκη γαμιέσαι θα κέρδιζαν τις εκλογές», είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μετά τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Κι όσοι μιλούν για «τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ» επικαλούνται το σύνθημα αυτό. Είναι οι ίδιοι «μη τοξικοί» που χόρεψαν και χορεύουν ακόμη πάνω στις στάχτες από το Μάτι…
Σε κάθε περίπτωση, επειδή τώρα, με τις καινούργιες πυρκαγιές, άρχισε πάλι το ίδιο τροπάρι, θα πρέπει να πούμε ξεκάθαρα: Όχι, δεν γ@μιέται. Και σήμερα αυτό το σύνθημα ακούγεται πιο γελοίο και ανεπίκαιρο από ποτέ.
Και όχι, δεν ήταν «το γνωστό σύνθημα που όλους μας ενώνει», κι ας ακούστηκε σε δρόμους, συναυλίες και γήπεδα. Ο χώρος όπου ρίχνεις το σύνθημα σε έναν πολιτικό είναι η κάλπη. Κι εκεί αποδείχτηκε με κρότο ότι οι πολίτες που γίνονταν «μία φωνή» σε γήπεδα και θέατρα ήταν τελικά μικρές, ασύντακτες μειοψηφίες. Ή όχλος που εκτονωνόταν νταηλίδικα απέναντι στον Μητσοτάκη και μετά έσκυβε δουλικά το κεφάλι μπροστά στα «pass» του.
Γιατί για πρωθυπουργό που παίρνει 40,6% αφήνοντας το δεύτερο κόμμα 23 μονάδες πίσω, μόνο στην ενεργητική φωνή μπορεί να χρησιμοποιηθεί το επίμαχο ρήμα.
Αντί να αρχίσει λοιπόν πάλι αυτός ο ανήλικος λαός τα γηπεδικά συνθήματα, καλύτερα να καθήσει λίγο να αναλογιστεί τι συμβαίνει στη χώρα του.
Ό,τι ζει τώρα δεν είναι κάτι που δεν έχει ζήσει τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια.
Κι ό,τι θα ζήσει δεν είναι κάτι που δε φάνηκε από την πρώτη τετραετία Μητσοτάκη.
Μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Η Εύβοια έγινε Ρόδος και του χρόνου θα γίνει κάτι άλλο.
Η Αττική Οδός έγινε Τέμπη και του χρόνου θα γίνει κάτι άλλο.
Ας μην κολακεύουμε άλλο έναν λαό στον οποίο φυσικά ανήκουμε, μοιραζόμαστε τα προτερήματα και τις αντιφάσεις του, αλλά και βυθιζόμαστε μαζί του με τις αυτοκτονικές αποφάσεις του.
Αντί λοιπόν για ευκολάκια και συνθήματα που γαργαλάνε, ίσως είναι ώρα να αναμετρηθεί αυτός ο λαός με τις ευθύνες του. Να ανοίξει κανένα βιβλίο, να διαβάσει την Ιστορία του, να κατανοήσει τη θέση του στην Ευρώπη και στον κόσμο. Να δει ποιος είναι και ποιος θέλει να γίνει, να αποφασίσει αν επιθυμεί να λέγεται πολίτης ή πελάτης.
Είναι μία άστοχη και άδικη γενίκευση να πεις «ψηφοφόρε γ@μιέσαι», αλλά αν κάποιος γ@μιέται σε αυτήν τη χώρα, σίγουρα δεν είναι ο Μητσοτάκης.