Δεν παύει ποτέ να με εντυπωσιάζει η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζονται στην Ελλάδα (από πολίτες και ΜΜΕ) οι τεράστιες ειδήσεις που έρχονται από το εξωτερικό.
Η επίθεση του Ισραήλ στον Λίβανο μέσω βομβητών, είναι ένα περιστατικό που θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια, αλλάζει τα πάντα στον λεγόμενο «υβριδικό πόλεμο» και μας εισάγει σε μια περίοδο όπου «όλα επιτρέπονται».
Μπορεί να φανώ σαν γραφικός τύπος με καπέλο από αλουμινόχαρτο και πλακάτ «Ήρθε το τέλος!», αλλά θα το πω:
Μετά από αυτό που έκανε το Ισραήλ στον Λίβανο, ΚΑΝΕΙΣ και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είναι ασφαλής.
Μιλάμε για μια ανατριχιαστικά ρεαλιστική εφαρμογή της ταινίας Kingsman που δείχνει ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα μιας καλά οργανωμένης κρατικής δολιοφθοράς. Οι βομβητές εξερράγησαν σε κάθε δυνατό σημείο. Μέσα σε σπίτια, τραυματίζοντας ακόμη και παιδιά, σε καταστήματα, θέτοντας σε κίνδυνο άλλους πελάτες πλην του κατόχου, στον δρόμο, μετατρέποντας τα οχήματά τους σε δημόσιο κίνδυνο.
Όταν λοιπόν μια επίθεση στρέφεται τυφλά κατά πάντων προκαλώντας μια αίσθηση συνεχούς ανασφάλειας και τρόμου, η λέξη που ψάχνουμε, αλλά δε λέμε, είναι μία: «τρομοκρατία». Και αν η διεθνής κοινότητα δεν αντιδράσει ούτε σε αυτή τη συγκλονιστικά ύπουλη παραβίαση, τότε ναι, ο τίτλος του άρθρου δε θα είναι υπερβολή. Δεν είμαστε ασφαλείς.
Άλλωστε, αν κάποιοι νομίζουν ότι η Παλαιστίνη, ο Λίβανος και το Ισραήλ βρίσκονται μακριά, ας ξανακοιτάξουν τον χάρτη και ταυτόχρονα ας αναλογιστούν ότι η ίδια υπηρεσία που σύμφωνα με το Reuters εκτέλεσε την επίθεση, η μονάδα 8200, είναι η ίδια που πριν περίπου 1,5 χρόνο «συναντήσαμε» στα ρεπορτάζ του Documento για τη διασπορά του Predator στη χώρα μας, αφού στελέχη της είχαν έρθει στην Ελλάδα και δρούσαν ως υπάλληλοι των εταιρειών που εμπορεύονταν το ισραηλινής κατασκευής κακόβουλο λογισμικό.
Εδώ να σημειώσουμε το εξής: Η Χεζμπολάχ μπορεί να έχει χαρακτηριστεί τρομοκρατική οργάνωση από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και άλλες χώρες, όμως η πραγματικότητα είναι -όπως πάντα- αρκετά πιο σύνθετη. Η Χεζμπολάχ είναι ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα με ισχυρή αντιπροσώπευση στο κοινοβούλιο μιας σημαντικής χώρας στη Μέση Ανατολή, με την οποία και η Ελλάδα διατηρεί στενούς διπλωματικούς και οικονομικούς δεσμούς. Το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ έχει και ένοπλο τμήμα, όπως πολλά πολιτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο, δε σημαίνει ότι κάθε μέλος της είναι εν δυνάμει τρομοκράτης. Η επίθεση λοιπόν, εύλογα μπορεί να ερμηνευτεί ακόμη και ως de facto κήρυξη πολέμου κατά του Λιβάνου. Με την κίνηση αυτή, το Ισραήλ προκάλεσε σε λίγα λεπτά μια κατάσταση ασφυξίας στις δομές υγείας της χώρας, κατάρρευση των τηλεπικοινωνιών, καθώς κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιεί συσκευές πλέον με ασφάλεια, και την πλήρη διάρρηξη δεσμών εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών της χώρας. Με άλλα λόγια, ο ήδη επιβαρυμένος Λίβανος έχει τεθεί για άλλη μια φορά στην κόψη του ξυραφιού.
Και μέσα σε όλα αυτά, έχεις και τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τα εσωτερικά του οποίου συνειδητά δεν ασχολούμαι, όμως δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη και την προχθεσινή του ανακοίνωση σχετικά με τις εξελίξεις στον Λίβανο.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ καταδικάζει το μπαράζ εκρήξεων στον Λίβανο, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, το θάνατο και τους τραυματισμούς αρκετών αμάχων και που είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε περαιτέρω επικίνδυνη κλιμάκωση στην περιοχή με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις σε βάρος της διεθνούς ειρήνης […]».
Οι εκρήξεις καταδικάζονται, αλλά αυτοί που τις προκάλεσαν ούτε καν κατονομάζονται. Τα θύματα, χωρίζονται σε αμάχους και «άλλους». Και η κοινοτοπία ότι θα υπάρξουν «ανεξέλεγκτες επιπτώσεις σε βάρος της διεθνούς ειρήνης», ανάγεται σε πολιτική παρέμβαση.
Την ίδια ώρα που έχει επιβεβαιωθεί με κάθε δυνατό τρόπο όχι μόνο το κράτος που είναι υπεύθυνο για μια καθαρά τρομοκρατική επίθεση, αλλά ακόμη και η υπηρεσία που την πραγματοποίησε, ο ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν εμμονικά, επιμένει να πατά στις μύτες των ποδιών του.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι και με Τσίπρα, και με Κασσελάκη και με ΠΓ στην ηγεσία του κόμματος, οι ανακοινώσεις και οι πράξεις του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά τη Μέση Ανατολή, είναι διαχρονικά εξίσου προβληματικές, φοβικές, αντιδιαλεκτικές και θολές.
Σε μια περίοδο απόλυτης διάλυσης του κόμματος, είναι τουλάχιστον συνεπείς ως προς αυτό. Και μπράβο τους.
Εκτός κι αν πιστεύουν ότι το «δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σου», είναι πολιτική θέση.
Τουλάχιστον σε αυτές τις μέρες της ανησυχίας, προσφέρουν διασκέδαση και αυτό δεν είναι λίγο πράγμα.
