Ούτε βήμα πίσω δεν θα κάνει στην απόφαση να τοποθετήσει κάμερες στα σχολεία, διαβεβαίωσε η υπουργός Νίκη Κεραμέως. Και εδώ που τα λέμε, πόσο πίσω να πάει; Μας έχει πάει ήδη στη δεκαετία του ’50, οπότε αν κάνει κι άλλο πίσω θα βγούμε κατευθείαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να μας βομβαρδίζουν οι Γερμανοί και να τρώμε από τα συσσίτια.
Δεν είναι θέμα λογοπαιγνίων. Η υπουργός Παιδείας προέρχεται από το παρελθόν, έχει ένα δικό της αξιακό σύστημα το οποίο θέλει να μετατρέψει σε νόμους του κράτους και αποφάσισε να προχωρήσει σε αλλαγές στην παιδεία έχοντας απέναντι την εκπαιδευτική κοινότητα.
Η Κεραμέως γνωρίζει πως σε μια κοινωνία με ηλεκτρονικές απειλές και αόρατους κινδύνους οι γονείς φοβούνται για όσα μπορεί να συμβούν στα παιδιά τους. Ο φόβος μπορεί να οδηγήσει στο σημείο να γίνουν δεκτές συντηρητικές επιλογές που θεωρητικά μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια ή τον έλεγχο. Εκεί λοιπόν παίζει το χαρτί της συντήρησης και αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει τη νέα γενιά στην αποδοχή μιας ζωής που θα μοιάζει με ένα μεγάλο Big Brother. Επειδή η κ. Κεραμέως δεν μπορεί να πάρει τον χάρακα και να αρχίσει να χτυπάει χέρια, αποφάσισε να επιβάλει την τάξη σε κάθε τάξη με την ηλεκτρονική βέργα της παρακολούθησης.
Το μέτρο δεν το έχει ζητήσει κανένας παράγοντας του χώρου της παιδείας και είναι εκτός διαλόγου στην ίδια την κοινωνία. Εκπορεύεται κατευθείαν από το προσωπικό σύστημα της Κεραμέως και τις πεποιθήσεις της. Η αντιπαράθεση των εκπαιδευτικών με την κ. υπουργό χρησιμοποιεί το οπλοστάσιο των προσωπικών δεδομένων και άλλων νομικών ισχυρισμών. Νομίζω στην αντιπαράθεση αυτή δεν έχουν λόγο ούτε οι νομικοί ούτε οι νομικισμοί. Αυτό που θέλει να κάνει η Κεραμέως είναι απάνθρωπο και δεν σχετίζεται με νόμους.
Θέλει να αφυδατώσει την προσωπικότητα των παιδιών, τον αυθορμητισμό τους, επιχειρώντας να επιβάλει τον καθωσπρεπισμό μέσω της κάμερας, αφού δεν μπορεί να τα δείρει όλα μαζί προκαταβολικά. Αντιλαμβάνεται το παιδί ως έναν αποδέκτη ξερών γνώσεων, το οποίο πάει στο σχολείο για να του φορτώσουν το κεφάλι με ονόματα και αλγόριθμους, όπως γεμίζουν το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου στο βενζινάδικο. Το χειρότερο είναι πως η Κεραμέως αντιλαμβάνεται τη γνώση έξω από την κοινωνική της έννοια, έξω από τους ανθρώπους και τις λειτουργίες της. Το σχολείο στη λογική της Καμερέως – Κεραμέως αποτελείται από θέσεις παρακολουθούμενων παιδιών, που ελέγχονται με κάμερες όπως τα ζώα στα χοιροτροφεία που δεν μπορούν ούτε να κουνηθούν ούτε να ζήσουν. Περιμένουν μόνο τη σφαγή.
Τα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο ως ομιλούντα σφάγια. Αναπτύσσονται μέσα σε αυτό ως προσωπικότητες. Μαζί με τις γνώσεις τους με όσα διδάσκονται αποκτούν γνώση για τη ζωή. Ερωτεύονται, χαμογελούν, τσακώνονται, αναπτύσσουν κώδικες με τους καθηγητές ή μεταξύ τους, εκφράζονται με ένα σύστημα εντροπίας, βουτάνε στα συναισθήματά τους και μερικές φορές προσπαθούν άτσαλα να δραπετεύσουν από αυτά με την εφηβική αγριότητα. Αυτό είναι ο άνθρωπος και έτσι διαμορφώνεται. Για να μάθει ένα παιδί να τηρεί κανόνες, για να αντιληφθεί την αναγκαιότητά τους, πρέπει να ξέρει ποια είναι η χρησιμότητά τους, κάνοντας ανταλλαγή υλικού με τους ανθρώπους γύρω του. Τα βουβά παιδιά είναι αρρώστια που κάποια στιγμή μπορεί να μετατραπούν σε απειλητικές κραυγές. Δεν συνετίζεις ανθρώπους έχοντας βάλει μια κάμερα πάνω από τα κεφάλια τους.
Οποιος ανησυχεί για τα παιδιά του με τη λογική Κεραμέως ας αναρωτηθεί αν θα προτιμούσε το παιδί του να μην ανταλλάξει το ραβασάκι (άντε sms) των ερωτικών σκιρτημάτων επειδή το τραβάει μια κάμερα. Αν ανταλλάσσει την ομορφιά των παιδικών χρόνων, με τις αταξίες και κάθε είδους αποδράσεις από τα προβλεπόμενα, με την εικόνα ενός παιδιού μες στο άγχος της παρακολούθησης. Αυτό το παιδί δεν είναι ασφαλές, είναι άρρωστο.
Δεν τολμώ να θέσω το ερώτημα στην κ. Κεραμέως για το αν θα ήθελε να την παρακολουθεί μια κάμερα όταν ήταν μαθήτρια, γιατί φοβάμαι την απάντηση. Ρωτώ όμως τον κάθε γονιό αν θέλει να φτιάξει στρατιώτη και υποτακτικό, αν θέλει το παιδί του να ζει με το άγχος της παρακολούθησης και να σκοτώνει κάθε αυθορμητισμό του. Το παιδί που μαθαίνει από μικρό να σκοτώνει κομμάτια του εαυτού του θα σκοτώσει και πολλά άλλα πράγματα μεγαλώνοντας.
Η υπουργός Παιδείας μοιάζει να ανακαλύπτει μια περίεργη ηδονή στην εφαρμογή σκληρών μέτρων που έχουν απορρίψει οι κοινωνίες ως αντιπαιδαγωγικές.
Η κ. Κεραμέως έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί πως στα παιδιά αρμόζει μια στρατιωτικού τύπου εκπαίδευση και να καυχάται σε συνεντεύξεις πως το δικό της παιδί πρώτα είπε «μπαμπά», μετά «μαμά» και τρίτη λέξη το «Κυριάκος». Ετσι της αρέσει και έτσι θέλει, αλλά στα παιδιά μας δεν μπορεί να επιβάλει να γίνουν οι στρατιώτες ενός σαδομαζοχιστικού κοινωνικού προτύπου, στο οποίο η τεχνολογία παίζει τον ρόλο της απειλής και του φόβητρου αντί της ανακάλυψης του κόσμου.
Εχει λίγη σημασία πώς χαρακτηρίζει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων την απόφαση της υπουργού. Δεν χρειάζονται ανεξάρτητες αρχές για να διακρίνεις το απάνθρωπο και το αντιπαιδαγωγικό. Η υπουργός χρησιμοποιεί τη βία της καταστολής της παιδικότητας και της εφηβείας, προσπαθεί να τιθασεύσει τις ανεπιθύμητες γι’ αυτήν ανθρώπινες λειτουργίες, προς χάριν ενός μαυσωλειακού προτύπου όπου περισσεύουν οι κλειδαρότρυπες. Εκτός κι αν για κάποιο λόγο προσπαθεί να πάρει εκδίκηση για τα παιδικά της χρόνια κανονικοποιώντας και κοινωνικοποιώντας προσωπικά βιώματα.
