O “αμερικάνος” υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Παπαδημητρίου σχεδόν κάθε Κυριακή μιλάει στον τύπο. Αυτή τη φορά δεν έκανε τη μεγάλη γκάφα. Ο άνθρωπος δείχνει την αγωνία του για την προσέλκυση των επενδύσεων στη χώρας μας.
Στις συνεντεύξεις δεν έχει βέβαια κάτι συγκεκριμένο να πει, εκτός από το ότι είναι φίλος με τον αμερικανό πρέσβη, αλλά εκφράζει την ελπίδα ότι θα έρθουν επενδύσεις, όταν θα κλείσει η 2η αξιολόγηση (που δεν κλείνει).
Θα συμβουλεύαμε τον υπουργό εκτός από προσευχές και ελπίδες να κάνει και μια βόλτα στις τράπεζες. Εκεί μπορεί να διαπιστώσει εάν οι τράπεζες βοηθούν τις επιχειρήσεις, που τολμούν και κάνουν επενδύσεις. Θα καταλάβει ότι οι τραπεζίτες με τα ωραία τους κοστούμια και μανικετόκουμπα και τους παχυλούς (γι αυτό που κάνουν ή καλύτερα γι’ αυτό που δεν κάνουν) μισθούς, δυσκολεύουν τη ζωή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και κατ΄επέκταση της οικονομίας.
Εταιρείες που είναι ακόμα υγιείς, σε κλάδους που “τραβάνε” όπως για παράδειγμα του τουρισμού, προσπαθούν να δρομολογήσουν επενδύσεις που έχουν μάλιστα υπαχθεί στις διατάξεις αναπτυξιακών νόμων. Ζητάνε τη βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση που προβλέπεται ώστε να προχωρήσουν τη διαδικασία αφού δεν τους λείπουν ούτε τα ίδια κεφάλαια και τρέχουν για να είναι συνεπείς στις ημερομηνίες και να προλάβουν τυχόν αντιξοότητες (που είναι συνεχείς).
Τι αντιμετωπίζουν;
Σοβαρές δυσκολίες, αφού οι απαιτήσεις των τραπεζών είναι αδικαιολόγητες. Μπορεί οι τράπεζες να έχουν καεί στο χυλό και να φυσάνε το γιαούρτι, όμως δεν μπορεί να ζητούν α) εγγύηση τις μετοχές της εταιρείας, β) κατάθεση μετρητών το σύνολο της ίδιας συμμετοχής της επένδυσης και γ) προσημείωση του ακινήτου, η αξία του οποίου είναι πολλαπλάσια της επένδυσης και της τραπεζικής χρηματοδότησης.
Με άλλα λόγια οι τράπεζες δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στο κράτος και ζητούν από τους επιχειρηματίες να εγγυηθούν με τις μετοχές τους την εκχώρηση της απόφασης υπαγωγής στον αναπτυξιακό και στο τέλος εάν κάποιος δεν τα καταφέρει να του πάρουν την εταιρεία και τα μετρητά δήθεν για να κάνουν οι ίδιες την επένδυση. Αυτό βέβαια δεν λέγεται τραπεζική χρηματοδότηση.
Και όχι μόνο αυτά. Στις δυσκολίες δεν συμπεριλαμβάνουμε ούτε το κόστος του χρήματος – το οποίο βέβαια είναι ιδιαίτερα υψηλό 5-7% και απαγορευτικό για επενδύσεις στους περισσότερους κλάδους της οικονομίας – ούτε τους φόρους, που τρώνε και τις χρηματοροές αφού πρώτα πληρώνεις το ΦΠΑ και μετά τον εισπράττεις.
Σε αυτή την Ελλάδα και με αυτό το τραπεζικό σύστημα, καλούνται οι επιχειρηματίες να κάνουν επενδύσεις κύριε υπουργέ.
