Οι πρώτες στιγμές της Beatlemania που… διέφθειρε την Αμερική, όπως τις καταγράφει η νέα ταινία «Beatles ’64» σε παραγωγή Μάρτιν Σκορσέζε.
Οταν οι Beatles προσγειώθηκαν στη Νέα Υόρκη λίγο καιρό μετά τη δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι, η Αμερική θρηνούσε και χρειαζόταν επειγόντως κάποιους σαν κι αυτούς για να χαμογελάσει ξανά, να πιστέψει ότι η ζωή συνεχίζεται. Και το βρήκε στη χαρά που έφερναν με τη μουσική τους τα τέσσερα αγόρια από το Λίβερπουλ, τα οποία δεν έμοιαζαν με κανέναν άλλον. Δεν ήταν το ροκ εντ ρολ ο λόγος που οι Beatles έγιναν σύγχρονοι ήρωες στην Αμερική της δεκαετίας του ’60. Αυτό τους το ’χε μάθει ήδη ο Ελβις. Ηταν ο ευρωπαϊκός αέρας, η ανεξάντλητη ενέργεια και το νέο ανδρικό πρότυπο που τους επέτρεπαν να είναι ρομαντικοί, πλακατζήδες, ευαίσθητοι, ερωτικοί και την ίδια στιγμή αντισυμβατικοί, τρελοί και επαναστάτες. Με τα στενά μπίτνικ κοστούμια και τις γραβάτες τους, με το γαλλικό κούρεμα που έμοιαζε με μανιτάρι, με τις βαθιές υποκλίσεις τους προς το κοινό λες και χαιρετούσαν τη βασίλισσα και με ένα ρεπερτόριο που σάρωνε, είχαν «όλο το πακέτο» για να αιχμαλωτίσουν την εκστασιασμένη Αμερική και να γράψουν ιστορία.
Με πλάνα αρχείου και συνεντεύξεις από σημαντικές προσωπικότητες, με πολύ παρασκήνιο, με παραγωγό τον Μάρτιν Σκορσέζε και σκηνοθέτη τον Ντέιβιντ Τεντέσκι, το ντοκιμαντέρ «Beatles ’64» που προβάλλεται από την Disney+ καταγράφει τη στιγμή που τα «σκαθάρια» φτάνουν στην Αμερική και εμφανίζονται για πρώτη φορά ζωντανά ενώπιον του αμερικανικού κοινού στο θρυλικό τηλεοπτικό σόου του Εντ Σάλιβαν τον Φεβρουάριο του 1964. Επειτα από εκείνη την ιστορική εμφάνιση που παρακολούθησαν πάνω από 70 εκατομμύρια τηλεθεατές, όλοι πλέον έμαθαν κατά πού πέφτει το Λίβερπουλ. Ακόμη και οι εγκληματίες, αφού δεν καταγράφηκε κανένα περιστατικό βίας την ώρα του σόου. Η βρετανική επέλαση στη μαζική κουλτούρα της Αμερικής ήταν τόσο ισχυρή που άλλαξε τα πάντα. «Ο Ρίνγκο για πρόεδρος» έγραφε ένα πανό, ενώ τα κορίτσια έξω από το τηλεοπτικό πλατό του Σάλιβαν φώναζαν: «Στον διάβολο ο Ελβις! Ζούμε και αναπνέουμε για τους Beatles».
Πραγματική υστερία
Τους άρεσαν κυρίως γιατί ήταν Βρετανοί. Και θέλησαν να τους κατακτήσουν με τον μόνο τρόπο που ήξεραν. Με τη λατρεία. Δεν υπήρξε μπλουζάκι, κούπα, τσάντα, φόρεμα με το όνομα του συγκροτήματος που να μην έγινε ανάρπαστο. Πουλήθηκαν ακόμη και κομματάκια από τις πετσέτες που χρησιμοποίησαν στο ξενοδοχείο Plaza αλλά και εκατομμύρια περούκες με το Beatles hairstyle, που τις φορούσαν άνδρες και γυναίκες. Ο Αμερικανός συγγραφέας Τζο Κίναν σχεδόν έκλαψε μπροστά στον φακό με την ανάμνηση της πρώτης φοράς που άκουσε τραγούδι τους στο ραδιόφωνο και σοκάρει λέγοντας ότι περισσότερο κι από το ξύλο που έτρωγε παιδί τού στοίχισε η απαγόρευση από τον βάναυσο πατέρα του να δει το σόου των Beatles στην τηλεόραση. H κόρη του διάσημου μαέστρου Λέοναρντ Μπερνστάιν λέει ότι ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που ακούει τραγούδι των Beatles, σταματάει οτιδήποτε κάνει γιατί συγκινείται.
Μια επιτυχία τέτοιου μεγέθους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έμοιαζε για τα μέλη του συγκροτήματος με τρελό όνειρο που βγήκε αληθινό ή με έναν σουρεαλιστικό ανεμοστρόβιλο που άλλαξε για πάντα τη ζωή τους. Αλλαξε όμως και τη ζωή του ταλαντούχου μάνατζερ της μπάντας Μπράιαν Επστάιν, που κόντεψε να λιποθυμήσει όταν ο Ελβις τού έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα μετά το σόου. Η μπάντα είχε προσπαθήσει πολύ να κατακτήσει την Αμερική και τώρα που επιτέλους συνέβαινε έμοιαζε με ταινία επιστημονικής φαντασίας. Στα μονίμως χαμογελαστά πρόσωπα του Τζον, του Πολ, του Ρίνγκο και του Τζορτζ διακρίνει κανείς την τεράστια έκπληξη αλλά και ένα είδος σύγχυσης μπροστά στα πλήθη που παραληρούν. Υπήρχαν στιγμές που ο Τζον Λένον στα πλάνα της ταινίας μοιάζει προβληματισμένος. «Μιλούσε συχνά για τον δολοφόνο του Κένεντι. Φοβόταν τη βία κι αυτό που έβλεπε να συμβαίνει με τις ορδές των θαυμαστών» θα πει ο φωτογράφος Χάρι Μπένσον.
Η πρώτη συναυλία τους μετά την εκπομπή στη Νέα Υόρκη έγινε στην Ουάσινγκτον. Στο κοινό της τεράστιας αρένας όπου εμφανίστηκαν ήταν και ο Ντέιβιντ Λιντς. «Εβλεπα τα κορίτσια να τρέμουν, να κλαίνε, να ουρλιάζουν. Η μουσική είναι σαν τη φωτιά, το νερό, τον αέρα και μπορεί να σου σπάσει τη καρδιά» δήλωσε ο σκηνοθέτης και θαυμαστής του Ελβις Πρίσλεϊ που έζησε την Beatlemania τη στιγμή της γέννησής της.
Λέτσοι και ταραξίες
Το ντοκιμαντέρ δείχνει όμως και την άλλη πλευρά του νομίσματος: την απόρριψη, τον χλευασμό, την υποτίμηση των «σκαθαριών» από την ελίτ της εποχής, όπως συνέβη στη βρετανική πρεσβεία της Ουάσινγκτον, ακόμη και on camera. Οι εργαζόμενοι της πρεσβείας τούς θεωρούσαν λέτσους και ταραξίες και δεν παρέλειψαν να τους προσβάλουν. Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ λέει για το περίφημο κοκτέιλ πάρτι που παρέθεσε ο πρέσβης: «Είχαμε συνηθίσει να μας περιφρονούν επειδή προερχόμαστε από την εργατική τάξη. Αλλά δεν μας ένοιαζε. Αυτοί δούλευαν στην πρεσβεία και εμείς ταξιδεύαμε και ροκάραμε». Ωστόσο και η χολερική κριτική του «Newsweek» για τις εμφανίσεις τους συναγωνίστηκε την ελίτ σε χλευασμό: «Είναι ένας μουσικός εφιάλτης. Με δευτεροκλασάτους ρυθμούς, αρμονίες και μελωδίες και με στίχους γεμάτους ρομαντικά συναισθήματα». Χέρι χέρι με την υπερσυντηρητική Αμερική που πίστευε ότι η «άθλια» μουσική τους διέφθειρε τη χρυσή αμερικανική νεολαία και προσπάθησε ματαίως να τη σώσει από την «άρρωστη» επιρροή ενός από τα πιο θρυλικά συγκροτήματα όλων των εποχών.
INFO
Το ντοκιμαντέρ «Beatles 64» προβάλλεται στο Disney+
