Το 1978, τέσσερα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ο Χάρρυ Κλυνν κυκλοφορεί τον δίσκο “Για δέσιμο”.
Η πολιτική σάτιρα δεν υπάρχει έντονη στο δίσκο με την έννοια του σχολιασμού των πολιτικών προσώπων. Άλλωστε εκείνη την εποχή το τμήμα λογοκρισίας, από το οποίο πέρναγαν οι δίσκοι πριν κυκλοφορήσουν, λειτουργούσε όσο κι αν τα χουντικά αντανακλαστικά είχαν ατονήσει.
Όμως ο δαιμόνιος και πανέξυπνος καλλιτέχνης μέσα από τις παρλάτες και τα τραγούδια του άλμπουμ κατάφερε να κάνει μια Ελλάδα να γελάει και μικρούς και μεγάλους να αναπαράγουν τις ατάκες του. Κάπως έτσι μπορούμε να πούμε ότι άρχισε η “εκπαίδευση” του κοινού στη σάτιρα.
Στον δίσκο σατιρίζονται οι σχέσεις μέσα από το “Κούλα Χαράλαμπε” και άλλες καθημερινές καταστάσεις και τηλεοπτικά προγράμματα και πρόσωπα της εποχής. Εκείνος όμως που κλέβει την παράσταση είναι ο “Χαράλαμπος Τραμπάκουλας”. Ένας χαρακτήρας που έχτισε ο Χάρρυ Κλυνν και που αντικατοπτρίζει αυτό που μετά από μερικά χρόνια αναγνωρίστηκε ως “μέσος Έλληνας”.
Στο κομμάτι “Το Τέρας του Λοχ Νες” (σε στίχους Κώστα Τριπολίτη) ο Χαράλαμπος Τραμπάκουλας είναι ο αυτόπτης μάρτυρας. Αυτός που έγινε απαραίτητο συστατικό κάθε ρεπορτάζ με την άνοιξη της ιδιωτικής τηλεόρασης στην αρχή της δεκαετίας του 90. Χωρίς αυτόπτη μάρτυρα σχεδόν δεν υπήρχαν ειδήσεις – οκ, στην υπερβολή της η φράση!
Ο Χάρρυ Κλυνν με το κριτήριο του ανήσυχου διανοούμενου “είδε” ότι ο αυτόπτης μάρτυρας είναι μια σημαντική πτυχή της ενημέρωσης και με τον Τραμπάκουλα που περιγράφει πώς τελικά δεν είδε το τέρας ουσιαστικά περιγράφει αυτό που “ήρθε” ως συστατικό ενημέρωσης. Όταν όλοι μπορούσαν να μιλήσουν σε μια κάμερα και τελικά να μας απομακρύνουν από την αλήθεια.
Απολαύστε αυτά τα πέντε λεπτά “χαρρυκλύνειας” σάτιρας και γιατί όχι, γελάστε με την καρδιά σας!
