Το ερώτηµα είναι: τέτοιοι είναι ή τέτοιους τούς έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Οι βουλευτές της Ν∆ που έχουν εκχωρήσει την πολιτική τους υπόσταση σαν λευκή επιταγή στον Μητσοτάκη για να την εξαργυρώνει ως εκτροπή και ανωµαλία, αυτό θέλουν; Ή µήπως του έµοιασαν, έγιναν εικόνα και οµοίωσή του εξαιτίας της αγωνιώδους προσπάθειας να έχουν εξουσία; Είτε η κότα έκανε το αυγό είτε οι βουλευτές του συντηρητικού κόµµατος ταυτίστηκαν µε τις κότες, η ζηµιά είναι η ίδια και φαντάζοµαι και η τιµωρία. Οδηγούνται σε σφαγή.
Ακόµη και όσοι ασκούν κριτική στην κυβέρνηση για αυταρχική πολιτική και συστηµατική ροπή προς µεθόδους που δεν θυµίζουν ιδιαίτερα δηµοκρατία έµειναν άναυδοι µπροστά σε όσα έχουν εξελιχθεί την τελευταία εβδοµάδα.
Τµήµα όχι µόνο του εκλογικού κορµού της Ν∆ αλλά και της κοινοβουλευτικής του εκπροσώπησης βρέθηκε επιδεικτικά στη Μητρόπολη για να αποχαιρετίσει τον έκπτωτο πρώην µονάρχη. Τα παιδιά της (Νέας) δηµοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραµανλή γονάτισαν µπροστά στο φέρετρο του Γλύξµπουργκ, αφού τοποθέτησαν εννοιολογικά και πολιτικά την ύπαρξή του δίπλα στους ηγέτες της χώρας. Η απόδοση τιµής προς τον έκπτωτο δεν είχε ως αφετηρία τη δήθεν ανθρώπινη πλευρά και την πολιτική µεγαλοψυχία των συντετριµµένων κοινοβουλευτικών που µαγνήτισε η κιτς τελετή των ζόµπι της Ιστορίας. Οσοι προσήλθαν στη Μητρόπολη είχαν ως δεδοµένη την πολιτική τους συγγένεια µε το καθεστώς της µοναρχίας και µε τους ιστορικούς κύκλους της ανωµαλίας που τη συνόδευσαν.
Αν όσοι φώναζαν το σύνθηµα «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά» εναλλάξ µε το «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαµαράς» δεν ήταν στηµένοι προβοκάτορες, τότε η Ν∆ έχει σοβαρό πρόβληµα στις σχέσεις της µε τη δηµοκρατία. Με τη θορυβώδη αντιπροσώπευση της Ν∆ και της κυβέρνησης στην τελετή ο Μητσοτάκης πέρασε από το πεδίο του έρωτα δι’ αντιπροσώπων (Βορίδης, Γεωργιάδης κ.λπ.) µε την ακροδεξιά σε γάµο. Εχουµε πλέον on camera την υπόσχεση ότι τον χώρο των φιλοβασιλικών και χουντοβασιλικών εκφράζει η µεταλλαγµένη Ν∆ του Μητσοτάκη.
∆ηλωµένοι φιλελεύθεροι όπως ο Γιώργος Κουµουτσάκος παραγκώνισαν και τον φιλελευθερισµό και την επαγγελµατική τους διπλωµατία για να δώσουν το παρών σε µια κοινή πορεία µε τους αµφισβητίες και εχθρούς του πολιτεύµατος. Και αν το κάνει αυτό ένας διπλωµάτης που γνωρίζει καλά ότι από το 1975 έως το 1978 ο Κωνσταντίνος Γλύξµπουργκ σχεδίαζε πραξικόπηµα ενάντια στην κυβέρνηση της Ν∆ και δολοφονία του ίδιου του Καραµανλή, τότε µιλάµε για συνειδητή απεµπόληση των δηµοκρατικών αρχών µε ζητούµενο εκλογικά οφέλη.
Το 2019 ο Μητσοτάκης καβάλησε το άρµα του «µακεδονοµάχου» για να θερίσει ψήφους. Τώρα ανεβαίνει στο φέρετρο του έκπτωτου έχοντας την ίδια προσµονή. Μόνο που τώρα έχουµε ποιοτικά διαφορετικά στοιχεία τα οποία κάνουν πιο επικίνδυνη την κατάσταση.
Οι επιλογές που κάνει δεν αποτελούν µόνο στιγµιαία προσβολή για τις δηµοκρατικές παραδόσεις, αλλά γίνονται µε φόντο µια συνολικότερη απειλή ενάντια στη δηµοκρατία µε τον ίδιο ως πρωταγωνιστή. Ο Μητσοτάκης περικύκλωσε τους θεσµούς µε ένα ευρύ δίκτυο εσωτερικής κατασκοπείας και οδήγησε σε πρωτοφανή εκτροπή. Οταν αποκαλύφθηκε η δράση του είπε ψέµατα. Ακόµη και µέσα στη Βουλή απάντησε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα ότι δεν ήταν δυνατόν να παρακολουθεί τον υπουργό του Κωστή Χατζηδάκη και τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ στρατηγό Κωνσταντίνο Φλώρο.
Στις 7 Νοεµβρίου του 2022 ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε ότι είναι «απίστευτο ψέµα η λίστα (Documento) µε τις παρακολουθήσεις. ∆εν υπάρχουν αποδείξεις».
Την εβδοµάδα που πέρασε δύο υπουργοί, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόµου και ο Γιώργος Γεραπετρίτης, παραδέχτηκαν τις παρακολουθήσεις, τις οποίες απέδωσαν σε οµάδα της ΕΥΠ. Ταυτόχρονα, ο Μητσοτάκης κάνει προσπάθειες ώστε να µην πάει στην Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας της Βουλής ο πρόεδρος της Α∆ΑΕ Χρήστος Ράµµος, ο οποίος ζήτησε να παραδώσει τα στοιχεία των ελέγχων της αρχής, που προφανώς επιβεβαιώνουν τις παρακολουθήσεις.
Το σύνταγµα έχει γίνει κουρελόχαρτο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης το σκίζει επιδεικτικά, δηµιουργώντας για κάθε παράβαση που κάνει ένα πλαίσιο τεχνητής νοµιµότητας και κυρίως σύγχυσης.
Η παραβίαση του συντάγµατος γίνεται και µέσα από την προσπάθεια της κυβέρνησης να θέσει µέσω τροπολογίας εκτός εκλογικής µάχης το κόµµα του Κασιδιάρη. Η τροπολογία είναι αντισυνταγµατική και δεν προσβλέπει στην αντιµετώπιση της εγκληµατικής ναζιστικής οργάνωσης, όπως επιχειρηµατολογεί η κυβέρνηση, αλλά στο να µείνει ορφανό το κοινό της φασιστικής ακροδεξιάς και να γίνει αιµοδότης της δικής του εκλογικής µάχης. Η αντιµετώπιση των εχθρών του συντάγµατος και της δηµοκρατίας δεν µπορεί να γίνεται µε υιοθέτηση αντισυνταγµατικών και αντιδηµοκρατικών µεθόδων, αλλά µε την ενδυνάµωση της δηµοκρατίας. Αυτήν τη δηµοκρατία απειλεί και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, στο όνοµά της πάντα. Η τροπολογία Μητσοτάκη δεν θέτει ως προαπαιτούµενο για τη συµµετοχή στις εκλογές ένα πλαίσιο δηµοκρατικών και αντιρατσιστικών – αντιφασιστικών κανόνων αλλά κάνει «ξεκαθάρισµα» ενάντια στους κανόνες της συνταγµατικής νοµιµότητας.
Βρισκόµαστε µπροστά σε ένα φρικιαστικό παζλ. Η συνολική εικόνα δείχνει την κυβέρνηση να καταλύει νόµους και να δηµιουργεί άλλους που «νοµιµοποιούν» τις προθέσεις και τις παρανοµίες της. Ταυτόχρονα, ανατρέπει δηµοκρατικές παραδόσεις και µεταπολιτευτικά κεκτηµένα που αφορούν την κοινοβουλευτική λειτουργία. Οι επιτροπές της Βουλής µετατρέπονται από όργανα διαφανούς κοινοβουλευτικής λειτουργίας σε εργαλεία σκοπιµοτήτων. Καµιά επιτροπή, από τις προανακριτικές έως την επιτροπή πόθεν έσχες και αυτήν των Θεσµών και ∆ιαφάνειας, δεν έχει ξεφύγει από τον πολιτικό αµοραλισµό του Μητσοτάκη, πάντα µε τη συµµετοχή και των βουλευτών του στο έγκληµα.
Η δηµοκρατική και απρόσκοπτη λειτουργία του Τύπου δεν είναι δεδοµένη αλλά ζητούµενο. Παράγοντες της ∆ικαιοσύνης µεταφέρουν στον θεσµικό τους χώρο την κυβερνητική παρέµβαση «γνωµοδοτώντας» δηµοσίως υπέρ των παραβιάσεων.
Η ίδια η πολιτική αντιπαράθεση έχει µολυνθεί από τον διχαστικό λόγο του Μητσοτάκη και από την επαναφορά του δόγµατος του «εσωτερικού εχθρού». Οποιος δεν ταυτίζεται µε τις διαθέσεις της κυβέρνησης απειλείται, ενοχοποιείται και βαφτίζεται εχθρός της πατρίδας. Πολιτικοί αρχηγοί και η ηγεσία του στρατού παρακολουθούνται ως επικίνδυνοι για τη δηµόσια ασφάλεια, ενώ οι δηµοσιογράφοι καταδεικνύονται ως απάτριδες και αµφιλεγόµενοι.
Στην επίσηµη οµιλία του στο Νταβός ο πρωθυπουργός της χώρας –για πολλοστή φορά, είναι αλήθεια– απευθύνθηκε στο διεθνές ακροατήριο και αντί να περιγράψει τις προοπτικές της χώρας και την πολιτική του κατηγόρησε την προηγούµενη κυβέρνηση, λες και µιλούσε σε κοµµατικό ακροατήριο σε πολιτική εκδήλωση στη Λάρισα.
Και ενώ η Ευρώπη το έχει τούµπανο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης καµαρώνει για τη δηµόσια εικόνα του, την οποία φιλοτεχνεί ο ίδιος µε τα µέσα ενηµέρωσης, τους επικοινωνιολόγους και τους δηµοσκόπους. Ως απάντηση σε κάθε κριτική και κατηγορία η κυβέρνηση αντιτάσσει αντί απαντήσεων τη δηµοσκοπική υπεροχή του Μητσοτάκη. Σε λίγο όταν λέµε σύνταγµα θα είµαστε υποχρεωµένοι να εννοούµε την πλατεία, η οποία αναµφίβολα έχει αξία για τον Μητσοτάκη, γιατί µπορεί να γίνει κάποια απευθείας ανάθεση σε φίλο για να την ανα(κατα)σκευάσει.
