Είναι κοινό μυστικό πως παρά τις κατηγορίες για το έλλειμμα δημοκρατίας στην Τουρκία όλες οι μεγάλες και μικρότερες δυνάμεις επιθυμούν καλές σχέσεις μαζί της.
Ο Ταγίπ Ερντογάν συμπιέζοντας εσωτερικά τις ελευθερίες, διαπραγματεύεται με μαεστρία όλα τα χαρτιά της χώρας. Τις οικονομικές του σχέσεις, τη φτηνή εργατική δύναμη τη γεωστρατηγική υπεροχή της χώρας του.
Δεν είναι τυχαίο που αυτή τη στιγμή διατηρεί ταυτόχρονα επιλεκτικές σχέσεις και με Ρωσία και με ΗΠΑ αλλά και με την Κίνα, όπως και με επιλεκτικά αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.
Ουσιαστικά, δεν βρίσκεται ούτε στην Ανατολή, ούτε στη Δύση και παίζει τις ισορροπίες του με μαεστρία.
Παράλληλα όσο του επιτρέπεται, επιτίθεται όπου μπορεί χωρίς ουσιαστικά να κουνιέται φύλλο, πέραν της ρητορίας.
Όλοι το βλέπουν πλην του Έλληνα πρωθυπουργού και του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.
Είτε γιατί θεώρησαν πως αρκεί η οικονομική διπλωματία (και ηττήθηκαν παταγωδώς) είτε γιατί έχουν δεύτερες σκέψεις, ή γιατί δεν έχουν καν σκέψεις και τρέχουν να προλάβουν τις αντιδράσεις και την κατακραυγή στα κοινωνικά δίκτυα.
Αποκορύφωμα όλης αυτής της άγνοιας και του ελλείμματος πολιτικής είναι και μια σειρά δηλώσεων επικίνδυνων για τα εθνικά θέματα, αφού βασίζονται σε λάθος εκτιμήσεις επιπέδου νηπιαγωγείου, όπου (το λιγότερο) υποτιμούν τον αντίπαλο.
Ένα μήνα πριν και λίγο μετά τη συνάντησή του στο Λονδίνο με τον Ταγίπ Ερντογάν ο κ. Μητσοτάκης ακούγεται στο Διεθνές Συνέδριο των Ποντίων (6/12/2019) να μιλά για διπλωματική ήττα της Τουρκίας.
Αναφέρει μάλιστα επί λέξει:
«… οι Διεθνείς σχέσεις είναι πολύ σύνθετες για να χωρούν σε απλοϊκά συνθήματα. Τα εθνικά συμφέροντα είναι πολύ βαριά για να υπηρετούνται με την ελαφρότητα της δημαγωγίας. Και με αυτή την αντίληψη συνάντησα και τον Τούρκο πρόεδρο –πριν δύο μέρες- στο Λονδίνο. Σας βεβαιώνω πως παρουσίασα τις θέσεις μας με ειλικρίνεια αλλά και ανυποχώρητα. Απέναντί μου άλλωστε είχα έναν ηγέτη ο οποίος μόλις είχε δεχθεί μια σοβαρή ήττα στο διπλωματικό επίπεδο: Αμερική, Ρωσία, Ευρώπη, Αίγυπτος, Ισραήλ είχαν ήδη καταδικάσει την τελευταία απόπειρα να επινοηθούν ανύπαρκτα δικαιώματα στη Μεσόγειο. Κι αυτό δεν είναι μικρό πράγμα…»
Ίσως να του άρεσε πολύ αυτό το αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη αφού του άφηνε χρόνο να πηγαίνει για διακοπές, για σκι ή σε αγώνες του NBA.
Και αντί να δει, τόσο ο ίδιος όσο και το υπουργείο Εξωτερικών, αν το «παραμύθι» του ισχύει, την ώρα που ο Ερντογάν «αλωνίζει» την υδρόγειο, το επαναλαμβάνει αργότερα σε συνέντευξή του στο Βήμα(29/12/2019):
«Η Τουρκία είναι εξαιρετικά απομονωμένη στις πρόσφατες επιλογές της. Αντίθετα, οι θέσεις της Ελλάδας, οι οποίες στηρίζονται πάντα στην τήρηση του διεθνούς δικαίου, έχουν βρει καθολική αποδοχή και στήριξη από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, τη Ρωσία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τις περισσότερες χώρες του Κόλπου και από ένα μεγάλο κομμάτι της ίδιας της Λιβύης».
Μόνον που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο οποίος εμφανίζεται πέραν των ωραιοποιημένων λόγων να μην έχει καμία έφεση στη διπλωματία μιλά χωρίς τον ξενοδόχο και την πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων.
Τα χαστούκια ήρθαν απανωτά με τον αποκλεισμό της χώρας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, τα «μαθήματα» του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοντζιά προς την κυβέρνηση και το «τρέχω και δεν φτάνω» για να φέρουν στην Ελλάδα τον στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ για να σώσουν την εικόνα.
Μέχρι και το χαρτί της υποψηφιότητας για την προεδρία της Δημοκρατίας «έκαψαν» ώστε να αναστραφεί η αρνητική εικόνα!
Η ελληνική κυβέρνηση που αποκλείστηκε από τη Διάσκεψη του Βερολίνου κατηγορεί τη Γερμανία ενώ το ίδιο το Βερολίνο απαντά κυνικά: Δεν σας αφορά
Ελληνική κωμωδία που πάει να γίνει τραγωδία!
