Φτάσαμε στο σπίτι του Νίκου Μαμαγκάκη το μεσημέρι. Θα μιλούσε μπροστά στην κάμερα για τον φίλο και συντοπίτη του Νίκο Κούνδουρο. Μαζί μου είχα και τα δύο εξώφυλλα των «Ερωτόκριτών» του, της «Μπαλάντας» και της «Οπερας», που είχε φιλοτεχνήσει στα 60s και τα 80s ο Κούνδουρος. Ηταν ευδιάθετος και άκρως επικοινωνιακός. Μέχρι να
στηθεί το πλάνο τον απόλαυσα να αφηγείται ιστορίες για το «Σ’ αγαπώ» με την Τζένη Βάνου και το «Η αγάπη θέλει δύο» με το ζεύγος Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ. Παρόλο που ήταν πρωτοποριακός συνθέτης, δεν σνόμπαρε τη λαϊκή αποδοχή ορισμένων τραγουδιών του. Το «Σ’ αγαπώ», π.χ., που δημιουργήθηκε για την κινηματογραφική «Λεωφόρο του μίσους» (1968) του Νίκου Φώσκολου, γράφτηκε και πολύ γρήγορα, με την Τζένη Βάνου να βρίσκεται στο Παρίσι και να την ειδοποιούν να γυρίσει στην Ελλάδα για να ηχογραφήσει «ένα τραγούδι σε μια ταινία». Ηρθε η Βάνου, το τραγούδησε σχεδόν prima vista κι ύστερα από λίγο το έπαιζαν όλα τα ραδιόφωνα. «Να, του Χατζιδάκι μπορεί να μην του άρεσε μια τέτοια επιτυχία» θυμάμαι τα λόγια του, «εγώ όμως την απολάμβανα γιατί ισορροπούσα μεταξύ άναρχων ηλεκτρονικών ήχων και εμπορικού ποπ τραγουδιού». Αυτό το «άναρχοι ηλεκτρονικοί ήχοι» θα το καταλάβαινα καλύτερα όταν ο ίδιος θα μου χάριζε εκείνη τη μέρα μια σειρά ανέκδοτων πειραματικών έργων του. Με τη Βουγιουκλάκη πάλι υπάρχει μια άλλη καταπληκτική ιστορία: όταν έγραφαν το περίφημο «Η αγάπη θέλει δύο» για την ταινία «Η αρχόντισσα και ο αλήτης» (1968) του Ντίνου Δημόπουλου πρώτη είχε πάει στο στούντιο η Αλίκη για να τραγουδήσει το δικό της μέρος. Ο Μαμαγκάκης ήταν πολύ απαιτητικός, την είχε διευθύνει ζόρικα ώστε να βγει αυτό που ήθελε. Και πραγματικά το «Η αγάπη θέλει δύο», που μέχρι σήμερα παίζεται παντού, ήταν ένα περίπλοκο συνθετικά λαϊκό τραγούδι, απ’ αυτά που μόνο ο Μαμαγκάκης ήξερε να φτιάχνει. Βγαίνει η Αλίκη απ’ το στούντιο εξουθενωμένη και ελαφρώς τσαντισμένη και πέφτει πάνω στον Παπαμιχαήλ, ο οποίος θα έγραφε το δικό του μέρος. Ξοπίσω και ο Μαμαγκάκης! «Τι έχεις εσύ;» τη ρωτάει ο Παπαμιχαήλ. Γυρνάει και του απαντάει η Βουγιουκλάκη: «Τι να ’χω; Ο μαέστρος από δω νομίζει ότι είμαι η Μαρία Κάλλας»! Επεσε λέει πολύ γέλιο. Αλλωστε, κανείς από τους συντελεστές δεν μπορούσε να φανταστεί την απήχηση που θα ’χε το συγκεκριμένο τραγούδι. Ο συνθέτης πέθανε λίγα χρόνια μετά τη συνάντησή μας στο σπίτι του και το ημερολόγιο έδειχνε 23 Ιουλίου του 2013.