Ένα προσωπικό σημείωμα στη μνήμη του διακεκριμένου πανεπιστημιακού
Καθώς το 2023 πάει προς το τέλος του, παίρνει μαζί του κι άλλους σημαντικούς, έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε πως ο θάνατος είναι η κοινή μοίρα των ανθρώπων. Πολύ λυπήθηκα με την είδηση για τον Γιώργο Γραμματικάκη. Ετών 84. Ο Γραμματικάκης δεν πίστευε στο θάνατο.
Τον θεωρούσε ένα ξεπέρασμα της ύλης και τίποτα περισσότερο. Από το 2001 που τον γνώρισα στο σπίτι της Μαρίζας Κωχ μέχρι και το 2017 που «έφυγε» πρώτος ο στενός φίλος του, Νίκος Κούνδουρος, συναντιόμασταν τακτικά και τρώγαμε κάτι μεσημέρια με τρομερά ενδιαφέρουσες κουβέντες, αλλά και τραγούδια. Για το περιβόητο πείραμα του CERN, απ’ τα χείλη του ακούσαμε για πρώτη φορά – θυμάμαι τα λόγια του Κούνδουρου σ’ ένα τραπέζωμα συγκεκριμένο, που, αν θυμάμαι καλά, ήταν και οι Χαΐνηδες παρόντες: «Αυτός είναι ωραίος να τον κάνεις παρέα. Σε γειώνει, σου θυμίζει ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα. Είναι ίσως ο σημαντικότερος όλων μας».
Συνέντευξη δεν του είχα κάνει ποτέ, δεν είχα τις απαραίτητες γνώσεις για να τον παρακολουθήσω κι εκείνο το βιβλίο του, την «Κόμη της Βερενίκης», που ακόμη το έχω, με είχε πολύ μπερδέψει. Κι όταν του το είπα κιόλας, μου απάντησε: «Νόμιζα πως θα τα πήγαινες καλά με τους αστερισμούς.
Κι η Φλέρυ Νταντωνάκη, που ασχολείσαι μαζί της, αστερισμός είναι». Μια και δεν έχω, λοιπόν, συνέντευξη μαζί του, υπάρχει σίγουρα μέσα στις παλιές κασέτες μου ένα άλλο ντοκουμέντο, το οποίο σήμερα αποκτά μιαν άλλη αξία: Πάντα στο σπίτι της Κωχ με τον Κούνδουρο, τον Γραμματικάκη, τη Μαρίζα και δεν θυμάμαι με ποιους άλλους αυτή τη στιγμή, τραγουδάμε ρεμπέτικα. Στην ίδια κασέτα τους είχα ηχογραφήσει να τραγουδάνε και στροφές από τον «Ερωτόκριτο» μαζί με τον Κούνδουρο.
Καλό ταξίδι στο άπειρο, Γιώργο Γραμματικάκη.
Το ατέρμονο ταξίδι της ύπαρξης συνεχίζεται, όπως έλεγες, με διαφορετική μορφή και, πιο συγκεκριμένα, με την απουσία κάθε μορφής ή φόρμας.
Διαβάστε επίσης
