Το πολύ (πια) μακρινό 1998 έκανα το ντεμπούτο μου στην εθνική ανδρών τάε κβον ντο. Κάναμε τότε προετοιμασία σε ξενοδοχείο στο Λουτράκι Κορινθίας και ήμουν «ο νέος» σε μια ομολογουμένως καλή φουρνιά αθλητών πριν από τη δική μου. Οι μέρες κυλούσαν με προπονήσεις όταν ένα απόγευμα μας κάλεσαν να κατέβουμε στο λόμπι επειδή είχε έρθει ο τεχνικός σύμβουλος της ομοσπονδίας. Ολοι καταλάβαμε ότι κάτι τρέχει, καθώς ποτέ δεν ήταν για καλό αυτές οι επισκέψεις.
Καθίσαμε σε οβάλ σχήμα με χαμηλό φωτισμό, οι παλαιότεροι στο κέντρο και όσο πιο νέος τόσο πιο στην άκρη. Χωρίς πολλά πολλά μας ξεφουρνίζει την ιστορία ότι υπάρχουν οικονομικά προβλήματα στην ομοσπονδία και πως το ΔΣ αποφάσισε ότι «ο μοναδικός τρόπος να μεταβούμε στην Ολλανδία για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι με λεωφορείο». Πάγωσαν οι πάντες, μερικοί παλιοί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και χαμογέλασαν κι εγώ περίμενα κάποιος να πει κάτι. Μάταια όμως καθώς οι παλαιότεροι έτσι είχαν μάθει, αυτά ήταν μέρος του προγράμματος.
Βλέπει ο τεχνικός σύμβουλος ότι δεν μιλάει κανένας και μας ξεκινάει τα «δυστυχώς ψάξαμε να βρούμε λύση αλλά» κι εκείνη την ώρα αποφασίζει να πεταχτεί ένας «μικρός»:
– Εσείς, κύριε τεχνικέ σύμβουλε, πληρώνεστε;
– Τι εννοείς, μικρέ;
– Μισθό παίρνετε; Ρωτάει. – Φυσικά και παίρνω.
– Το ξέρετε τότε πως εμείς δεν παίρνουμε κι ότι εσείς κι όλοι στην ομοσπονδία υπάρχετε επειδή υπάρχουμε εμείς οι αθλητές;
Κοιτάει ο σύμβουλος τον μικρό, κοιτάει τους μεγαλύτερους και λέει: «Σαν πολύ νωρίς δεν μάγκεψες, Νικολαΐδη;».
Fast forward, Ελλάδα 2021. Δύο γενιές αθλητών μεγάλωσαν με πολύ διαφορετικές συνθήκες, καθώς είχαμε εποχές παχιών αγελάδων και τα χρήματα έφταναν και για τους τεχνικούς συμβούλους και για τα εισιτήριά μας. Τα πράγματα έγιναν καλύτερα αλλά ακόμη και σε αυτές τις εποχές δεν υπήρξαν βασικές ανθρώπινες παροχές σε αθλητές: οδοιπορικά, ασφαλιστική κάλυψη αθλητών εθνικής ομάδας, φυσικοθεραπευτές. Διάολε, υπήρξα μέλος εθνικής ομάδας της οποίας ο γιατρός ήταν παιδίατρος. Πόσα άλλαξαν από τότε; Οχι πολλά.
Οι αθλητές ακόμη δουλεύουν όσο δούλευαν και οι περισσότεροι συνεχίζουν να τους δουλεύουν όσο τους δούλευαν. Η φουρνιά αθλητών μετά τη δική μου σταμάτησε νωρίτερα από την ώρα της γιατί τους ζητούσαν να πληρώσουν τα εισιτήρια για τα πρωταθλήματα από την τσέπη τους. Η κρίση επανέφερε τη φυσική κατάσταση των πραγμάτων: οι παράγοντες να πληρώνονται και οι αθλητές να είναι αναλώσιμοι.
Ολυμπιακοί Αγώνες 2021. Πέντε ολόκληρα χρόνια οι αθλητές προετοιμάζονταν γι’ αυτήν τη στιγμή, αφήνοντας πίσω κυριολεκτικά τις ζωές τους, τις ίδιες τους τις οικογένειες. Πόνος αγωνία, ιδρώτας, άγχος, χαρές και λύπες κορυφώνονται την ημέρα που αγωνίζονται. Μερικοί ήδη αγωνίστηκαν και δεν τους είδαν οι οικογένειές τους, καθώς κάποιοι που δεν τους ενδιαφέρει όσο θα έπρεπε δεν εξασφάλισαν την αναμετάδοση. Λάθος; Αμέλεια; Δεν την ενδιαφέρει και πολύ την οικογένεια που στήθηκε μπροστά στην τηλεόραση και μάταια έψαχνε τον άνθρωπό της. Απλώς δεν τους είδαν. Μπαίνοντας μετά στα αθλητικά σάιτ διάβασαν τα αποτελέσματα αλλά διάβασαν επίσης ότι ο Λευτέρης Αυγενάκης ενέκρινε κονδύλι 20.000 ευρώ για την προσωπική προβολή του στο Τόκιο. Είκοσι χιλιάδες που θα μπορούσαν να είναι ένας μικρός μισθός ώστε να μη λείψουν όσα έλειψαν μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια. Ή εκείνο το περυσινό χειρουργείο που ακόμη ξεπληρώνουν σε συγγενείς.
Σας υπογράφω όπου θέλετε ότι κανένας εκ των αθλητών που βρίσκονται στο Τόκιο δεν έχει σκεφτεί πως υπάρχει καν χρονολογικά η επόμενη ημέρα από αυτή που θα αγωνιστούν. Θα το καταλάβουν όταν ξημερώσει και θα πρέπει να περάσει ένα άδειο πρωινό μέχρι να νιώσουν την ανάγκη να προγραμματίσουν τις ίδιες καταστάσεις. Επειδή είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν και νιώθουν μες στα νερά τους. Ακόμη κι αν τους δουλεύουν.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι ολυμπιονίκης, αθλητής τάε κβον ντο, αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ
