Η προσωπική δισκογραφία του Bruce Dickinson στο μικροσκόπιο του Documento.
Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του «The Mandrake Project» και εν όψει της εμφάνισής του στο Release Athens 2024, το Documento σκαλίζει τα προσωπικά άλμπουμ του Bruce Dickinson και τα αξιολογεί από το λιγότερο καλό προς το καλύτερο.
07. Tattooed Millionaire – 1990
Η πρώτη απόπειρα του Bruce Dickinson να εκφραστεί με έναν διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τους Iron Maiden ήρθε λίγο προτού η μπάντα μπει στο στούντιο για να ηχογραφήσει τον διάδοχο του «Seventh Son of a Seventh Son». Με δεξί χέρι στο συνθετικό κομμάτι τον κιθαρίστα Janick Gers, ο οποίος λίγο αργότερα θα αντικαθιστούσε τον Adrian Smith στους Maiden, o Dickinson προσπάθησε να κάνει κάτι πολύ πιο απλοϊκό, με ξεκάθαρο hard rock προσανατολισμό. Με εξαίρεση το πιασάρικο ομότιτλο κομμάτι μέσα από το οποίο ο τραγουδιστής εξέφραζε την απέχθειά του για τους μουσικούς που απασχολούν περισσότερο τα βρετανικά ταμπλόιντ από τα μουσικά περιοδικά, το «Tattooed Millionaire» μνημονεύεται ακόμα χάρις ίσως στο No Lies και τη διασκευή στο All the Young Dudes. Ο υπόλοιπος όμως δίσκος σκοντάφτει στην… υποχρεωτικότητα να μην θυμίζει σε τίποτα τους Iron Maiden που λίγους μήνες αργότερα κυκλοφόρησαν το άλμπουμ (λέγε με «No Prayer for the Dying») το οποίο σε μια αντίστοιχη αξιολόγηση θα ήταν στην ίδια ακριβώς θέση.
06. Tyranny of Souls – 2005
Το έκτο σόλο άλμπουμ του Dickinson βρίσκεται σε αυτήν τη θέση όχι επειδή είναι κακός δίσκος αλλά επειδή δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των δύο προκατόχων του για τους οποίους θα μιλήσουμε πολύ παρακάτω. Με τον Bruce να έχει επιστρέψει από το 1999 στους Iron Maiden και να διοχετεύει σε αυτούς το μεγαλύτερο βάρος του δημιουργικού οίστρου του, το «Tyranny of Souls» παρά τις αρκετές καλές στιγμές του μοιάζει περισσότερο με ένα άλμπουμ στο οποίο ο Bruce Dickinson προσπάθησε να βολέψει συνθέσεις του που δεν χώρεσαν στα δύο άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει με τους Maiden μετά την επιστροφή του («Brave New World» και «Dance of Death»). Ήδη ακούω πολλούς να ενίστανται που ένας δίσκος με τραγούδια όπως το «Abduction», το «River of No Return» και φυσικά το «Navigate the Seas of the Sun» είναι τόσο χαμηλά σε αυτήν την αξιολόγηση, όμως η δική μου απορία είναι πώς είναι δυνατόν να αφήσεις εκτός βασικής ομάδας ένα τραγούδι σαν το «Eternal» που μπήκε ως bonus track στην ιαπωνική έκδοση του άλμπουμ…
05. The Mandrake Project – 2024
Αν δεχτούμε ότι η πρώτη τριάδα των προσωπικών δίσκων του Bruce Dickinson είναι αδιαπραγμάτευτη, ομολογώ ότι αυτό που με παίδεψε περισσότερο με τη θέση του «The Mandrake Project» σε αυτήν την κατάταξη είναι αν θα έμπαινε πάνω ή κάτω από το «Skunkworks». Αυτό που τελικά αποτέλεσε βασικό κριτήριο για να μπει το νέο άλμπουμ κάτω από το «Skunkworks» είναι το μουσικό αποτύπωμα του καθενός σε σχέση με την εποχή του. Το «The Mandrake Project» είναι ομολογουμένως συμπαθητικό, ακούγεται ευχάριστα, περιέχει συνθέσεις που θέλουμε σίγουρα να ακούσουμε ζωντανά στις 21 Ιουλίου στο Release, όπως τα «Resurrection Men» και «Fingers in the Wounds», αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το εν λόγω… πρότζεκτ είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθούμε για πολύ καιρό. Κι ας μιλάμε για τη νέα δουλειά ενός από τους καλύτερους τραγουδιστές που έβγαλε αυτή η μουσική (και όχι μόνο…) και ο οποίος δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Αυτό που σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Bruce Dickinson είναι το γεγονός ότι επέστρεψε με ένα άλμπουμ που άνοιξε με χαρακτηριστική ευκολία τη συζήτηση για το αν και κατά πόσο οι προσωπικές δουλειές του είναι καλύτερες από εκείνες των Iron Maiden.
04. Skunkworks – 1996
Τρία χρόνια μετά την αποχώρησή του από τους Iron Maiden ο Bruce Dickinson κυκλοφορεί το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ, το οποίο έχει τις λιγότερες αναφορές στη μουσικό του παρελθόν (αλλά και μέλλον) από οποιαδήποτε άλλη σόλο δουλειά του. Οι alternative τάσεις της εποχής δεν άφησαν ανεπηρέαστο τον Bruce, o οποίος φιλοδοξούσε το «Skunkworks» να αποτελέσει το ντεμπούτο της μπάντας που θα είχε το ίδιο όνομα με τον τίτλο του άλμπουμ. Λογάριασε όμως χωρίς τον ξενοδόχο (λέγε με δισκογραφική) που δεν ήθελε καν να συζητήσει την πιθανότητα ο δίσκος να μην γράφει Bruce Dickinson στην ούγια. Σε κάθε περίπτωση το «Skunkworks» μουσικά είναι ένα εξαιρετικά πετυχημένο -μουσικά, όχι εμπορικά- πείραμα με τραγούδια που θα χωρούσαν άνετα σε μια δυνητική Βίβλο του εναλλακτικού ροκ, όπως τα Back From The Edge, Innerspace και Inside The Machine. Παρόλα αυτά, δεν πέρασε παρά μόλις ένας χρόνος μέχρι ο Dickinson να επιστρέψει σε αυτό που ξέρει καλύτερα και να προσφέρει μια δυάδα προσωπικών άλμπουμ που αποτέλεσαν καταφύγιο την περίοδο που οι Iron Maiden βρίσκονταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
03. Balls to Picasso – 1994
Το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Dickinson και πρώτο μετά την αποχώρησή του από τους Iron Maiden αποπνέει αν μη τι άλλο έναν αέρα απελευθέρωσης. Σε αυτό συνέβαλε φυσικά και η παρουσία του κιθαρίστα και παραγωγού Roy Z, ο οποίος πήρε από το χέρι τον Bruce και τον βοήθησε στην προσπάθεια να ισορροπήσει αρμονικά ανάμεσα στην προηγούμενη και την επόμενη μέρα στην καριέρα του. Αν το ζητούμενο ήταν να αποδείξει ότι η απόφασή του να τραβήξει τον δικό του μοναχικό δρόμο ήταν σωστή, το «Balls to Picasso» πετυχαίνει την αποστολή του αφού καταφέρνει να παρουσιάσει ένα ηχητικό αποτέλεσμα που αφενός δείχνει ότι «μπορώ και χωρίς εσάς» και από την άλλη σκούγεται εξαιρετικά οικείο στα αυτιά όλων όσοι τον είχαμε συνηθίσει σε έναν διαφορετικό ρόλο. Τραγούδια όπως τα Cyclops, Hell No, Shoot All the Clowns αποτελούν τα όπλα το δίσκου πίσω από το βαρύ πυροβολικό του Tears of the Dragon, μια επική εξομολόγηση γύρω από τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να κάνει τότε το μεγάλο βήμα και που ακόμα και μετά την επιστροφή του στους Iron Maiden απλά απαγορεύεται να λείπει από τη setlist μιας προσωπικής περιοδείας.
02. Accident of Birth – 1997
Μπορεί να βάδισε με αξιοσημείωτη επιτυχία στα εναλλακτικά μονοπάτια αλλά δεν χρειάστηκε παρά ένας μόλις χρόνος μέχρι αυτά να οδηγήσουν τον Bruce Dickinson ξανά στον δρόμο εκείνο που αισθάνεται πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού. Στη διασταύρωση μάλιστα τον περίμενε και μια γνώριμη φιγούρα που συνέβαλε τα μέγιστα στην κυκλοφορία του άλμπουμ με την πιο έντονη μεϊντενική αύρα από οποιοδήποτε άλλο προσωπικό δίσκο του Dickinson. Ο περί ου ο λόγος Adrian Smith συνέθεσε ένα δαιμόνιο κιθαριστικό δίδυμο με τον Roy Z, στη δεύτερη δισκογραφική σύμπραξη του σπουδαίου παραγωγού με τον Bruce, και το αποτέλεσμα ήταν το πρώτο από τα δύο άλμπουμ που οι περισσότεροι οπαδοί των Iron Maiden θα ήθελαν να είχαν κυκλοφορήσει με το λογότυπο της Σιδηράς Παρθένου. Το «Accident of Birth» κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1997 και λίγες μέρες μετά απολαύσαμε ένα μεγάλο μέρος του ζωντανά στην πρώτη solo εμφάνιση του Bruce Dickinson στην Ελλάδα. Το υπόλοιπο setlist αποτελούνταν από κομμάτια των Iron Maiden στα οποία το δίδυμο Dickinson/Smith είχε βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Ήταν η μέρα που πιθανώς να γεννήθηκε ο στίχος «γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα»…
01. The Chemical Wedding – 1998
Ο δίσκος με τον οποίο κλείνει με πάταγο μια περίοδος έντονου συνθετικού οίστρου για τον Bruce Dickinson και μαζί του κλείνει και η περίοδος κατά την οποία ένας μεγάλος τραγουδιστής και ένα μεγάλο συγκρότημα τράβηξαν χωριστές πορείες. Το «The Chemical Wedding» δεν είναι απλά το καλύτερο άλμπουμ της προσωπικής καριέρας του Bruce, αλλά και το άλμπουμ εκείνο που σε μια υποθετική κοινή αξιολόγηση της δισκογραφίας των Iron Maiden και των προσωπικών άλμπουμ των μελών τους, θα βρισκόταν πολύ ψηλά. Πολύ απλά, εμπνεόμενος από έργα του σπουδαίου Άγγλου ποιητή του 18ου αιώνα, William Blake, o Bruce Dickinson χαρίζει στο heavy metal τον δίσκο που οι Iron Maiden δεν κατάφεραν να βγάλουν από το «Seventh Son» και μετά. Κοιτάζοντας πίσω μάλιστα, μπορούμε να πούμε το «The Chemical Wedding» είναι ένα από τα άλμπουμ που κράτησαν το είδος ζωντανό όταν η επέλαση του grunge απειλούσε να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της. Και, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι ο δίσκος που κράτησε ζωντανούς… τους Iron Maiden.
