Κάθε φορά που έρχονται στην επιφάνεια τα διαπραγματευτικά ναυάγια της Δεξιάς για το μακεδονικό, σαν σωσίβιο ξεπροβάλλει το «βέτο του Βουκουρεστίου». Ένας σύγχρονος αστικός μύθος ξυπνά μέσα από γλαφυρές διηγήσεις συναισθηματικής φόρτισης, μετατρέποντας μία επιζήμια φαντασίωση σε υπαρκτό γεγονός. Βέβαια, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε διαφορετική άποψη…
Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, 3 Απριλίου 2008. Η αναγνώριση των γειτόνων από δεκάδες χώρες με το όνομα Μακεδονία νέτο – σκέτο και η επιστολή Καραμανλή προς Μπους είχαν ήδη παράξει αρνητικά διπλωματικά αποτελέσματα. Ειδικότερα, η πρόταση Νίμιτς -που έγινε άνευ όρων αποδεκτή βάση διαπραγμάτευσης από τον τότε πρωθυπουργό- διέγραφε όποια επιδίωξη για «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes με Συνταγματική Αναθεώρηση». Έτσι, στο Βουκουρέστι ο στόχος του Γκρουέφσκι για ένταξη στην ευρωατλαντική συμμαχία συγκέντρωνε πιθανότητες. Διαβλέποντας τις προθέσεις των ΗΠΑ για στήριξη του αιτήματος των βόρειων γειτόνων, η ελληνική αποστολή υπό τον Κ. Καραμανλή καταφτάνει στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας με εκπεφρασμένη την πρόθεση για επιβολή βέτο.
Μετά από τους ανάλογους διπλωματικούς χειρισμούς, η Ελλάδα πείθει σειρά συμμάχων να κρατήσουν αρνητική στάση έναντι της γείτονος λόγω του ονοματολογικού. Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γερμανία και Γαλλία στηρίζουν τις ελληνικές θέσεις έναντι των αμερικανικών στοχεύσεων. Την επομένη της Συνόδου, ο Κ. Καραμανλής απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό. Τότε, οι λεκτικοί λεονταρισμοί δημιουργούν τη συλλογική ψευδαίσθηση του βέτο η οποία και οδήγησε στη διεθνή καταδίκη της χώρας λίγα χρόνια αργότερα.
«Δεν υπάρχει βέτο» έλεγε ο Βενιζέλος και περιέγραφε όσα κατάφερε η ΣτΠ
Αν και η καταδίκη από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 2011 για το δήθεν βέτο αρκεί για να αποδείξει τους κοστοβόρους παλικαρισμούς του Βουκουρεστίου, τα λόγια του Ευάγγελου Βενιζέλου, τον Ιανουάριο του 2014 στη Βουλή, αποτυπώνουν πλήρως την κοινωνική εξαπάτηση που κατασκεύασε έναν ακόμη μακεδονομάχο.
«Στο Βουκουρέστι η Ελλάδα δεν διατύπωσε κανενός είδους βέτο, διότι δεν ετέθη καθόλου κάποιο ζήτημα που να επιβάλει τέτοιου είδους συμπεριφορά» επισημαίνει ευθέως ο τότε ΥΠΕΞ απαντώντας στον Π. Καμμένο, ενώ προηγουμένως είχε αφηγηθεί τα εξής: «Στο Βουκουρέστι ο πρόεδρος Μπους πρότεινε στον τότε πρωθυπουργό της χώρας, στον κ. Κ. Καραμανλή, να γίνει δεκτή η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ με το όνομα “Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας” και η απάντηση του Πρωθυπουργού της Ελλάδος ήταν “Όχι”».
Ενδιαφέρον έχει και η διατύπωση της επίσημης θέσης της χώρας ως προς το ονοματολογικό, ειδικά αν τα λόγια τεθούν σε σύγκριση με το περιεχόμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών. «Η Ελλάδα είναι έτοιμη να δεχθεί μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο “Μακεδονία” που θα διαφοροποιεί σαφέστατα το κράτος αυτό από την ελληνική Μακεδονία και βεβαίως, θέλουμε ένα τέτοιο όνομα erga omnes, δηλαδή ένα όνομα για κάθε χρήση εσωτερική και διεθνή, διμερή και πολυμερή» εξηγούσε και προεξοφλούσε ότι η θέσεις μας δεν θα γίνονταν δεκτές από τη Βόρεια -πλέον- Μακεδονία «γιατί αναμφίβολα η άλλη πλευρά δεν έχει καμία διάθεση καλόπιστης συμμετοχής στο διάλογο».
Ειδικότερα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος σημείωνε ότι η γείτονα χώρα δεν σέβεται τόσο το Διεθνές Δίκαιο όσο και τη μετριοπάθεια και δημιουργική και υπεύθυνη θέση της ελληνικής πλευράς, προσθέτοντας πως «η βασική αντίρρησή τους είναι πώς δήθεν δεν είναι δυνατόν να μεταβληθεί το συνταγματικό τους όνομα για λόγους εθνικής και θεσμικής αξιοπρέπειας». Κάτι που τελικά αποτελεί κεκτημένο της Συμφωνίας των Πρεσπών μέσω της Συνταγματικής Αναθεώρησης τον Ιανουάριο του 2019.
Διαβάστε επίσης: Η ξακουστή υποκρισία της Νέας Δημοκρατίας για το μακεδονικό
