1996, Ιούλιος. Τελικά ήταν άσχημος μήνας για να βολοδέρνεις στον Αμαζόνιο.
Πολύ κουνούπι και υγρασία. Μια ειδική, και καλά, κρέμα με σιντρονέλα και δεν ξέρω τι άλλα μαντζούνια που την είχα πληρώσει αρκετά – σε δραχμές τότε – στο φαρμακείο δεν έκανε τίποτα. Ίσως λίγη ενυδάτωση.
Ο περουβιάνικος Αμαζόνιος έδειχνε τα δόντια του στους επισκέπτες από την πόλη. Κι ας τον σεβόμασταν. Τα κουνούπια του είχαν άλλη άποψη για τον σεβασμό και λιμασμένη διάθεση για τη λευκή σάρκα των αστραγάλων, των χεριών, του προσώπου.
Τις νύχτες στις όχθες του έβλεπες κίτρινα φωτάκια. Ήταν μάτια αλιγατόρων. Στον ουρανό ο Σταυρός του Νότου. Το ξημέρωμα κοιτώντας από το πλοίο που με μετέφερε το δάσος έβλεπα αυτό που μας μάθαιναν στα βιβλία όταν ήμουν μικρός: Ο κύκλος του νερού. Έπεφτε η βροχή, εξατμιζόταν όσο νερό δεν ρούφαγε το χώμα και ανέβαινε σαν μια νεφέλη στον ουρανό και ξαναγινόταν βροχή. Και εμείς, τα παιδιά της πόλης, είμαστε μέσα σ’ αυτό το μάθημα φυσικής ιστορίας.
Μέσα στο δάσος, εμπειρία πρωτόγνωρη. Πόσες φορές ένας κορμός νόμιζα ότι ήταν ένα αιμοβόρο φίδι και τραβήχτηκα τρομαγμένος – γελούσε ο οδηγός μας. Με το δίκιο του. Χαρούμενοι τουρίστες που δεν ξεχωρίζουν ένα κλαδί από ένα φίδι. Ευτυχώς δεν συναντήσαμε κάτι επικίνδυνο. Είχαμε τα κουνούπια. Περπατούσες κι ένιωθες βλέμματα από ψηλά. Πουλιά και μαϊμούδες. Κυρίως παπαγάλοι . Πολλοί παπαγάλοι στον Αμαζόνιο. Και πολλές πεταλούδες. Πώς έχουμε εμείς εδώ τις μύγες; Ε, εκεί έτσι πετάνε οι πεταλούδες. Και μαϊμούδες – δεν ξέρω τα είδη τους. Μαϊμούδες. Κι άλλα απροσδιόριστα είδη που κρατούσαν την απόσταση ασφαλείας και μας κοίταζαν και μετά, αδιαφορώντας έφευγαν για να βρουν μάλλον κάτι καλύτερο σε φαγώσιμο!
Το μπλουζάκι που αγόρασα από ένα μαγαζί με τουριστικά είδη έγραφε: Amazonas – Pulmon del mundo. Δε χρειάζεται να ξέρεις σπανιόλικα: Αμαζόνιος, ο πνεύμονας του κόσμου.
Τώρα καίγεται. Τα κουνούπια μπορεί να γλυτώσουν, ίσως να είναι τα μόνα αφού πολλά πουλιά καίγονται. Ποιος θα τα φάει τώρα τα κουνούπια; Παίρνουν την εκδίκησή τους.
Ο Αμαζόνιος καίγεται και κάνουμε σα να μη μας καίγεται καρφί.
Ο Μακρόν θα φέρει το θέμα στους G7, ο Μπολσονάρου στοχοποιεί τις ΜΚΟ. Πάντα θα φταίνε οι άλλοι.
Εμείς όμως δε θα έχουμε να ανασάνουμε. Στο τέλος θα μείνουμε με αγωνιστικά μας #pray_for_amazonas και δε θα μας θέλουν ούτε τα κουνούπια.
Γιάννης Καφάτος
