Στις 2 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 56 χρόνια από τον θάνατο του Αγγλου ηθοποιού Μπόρις Καρλόφ – κατά κόσμον Γουίλιαμ Χένρι Πρατ– που έμελλε να μείνει στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου ως το τέρας του Φρανκενστάιν στην ομότιτλη ταινία του 1931 και στα σίκουελ «Η μνηστή του Φρανκενστάιν» (1935) και «Ο γιος του Φρανκενστάιν» (1939). Παρά την τρομακτική φήμη του, εξαιτίας φυσικά του ρόλου που ενσάρκωσε, ο Καρλόφ ήταν στην πραγματικότητα ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που το 1950 παρουσίαζε σε μεγάλο νεοϋρκέζικο ραδιόφωνο τη δική του εβδομαδιαία εκπομπή για παιδιά.
Λίγοι γνωρίζουν πως ήδη από τη δεκαετία του 1940 ο Καρλόφ συνήθιζε να ντύνεται «Father Christmas», κάτι σαν τον δικό μας Αγιο Βασίλη, ψυχαγωγώντας παιδιά με αναπηρίες σε ίδρυμα της Βαλτιμόρης. Βέβαια, ακόμη πιο λίγοι γνωρίζουν πως ο σταρ των ταινιών τρόμου της Universal το 1963 είχε παίξει σε μια άλλη ταινία τρόμου ιταλογαλλικής παραγωγής. Επρόκειτο για το σπονδυλωτό «Black Sabbath» (1963) του Μάριο Μπάβα. Δίπλα στον Καρλόφ, έπαιζαν ο Αμερικανός Μαρκ Ντάμον, η Γαλλίδα Μισέλ Μερσιέ και η διεθνής Ελληνίδα Ρίκα Διαλυνά. Μεταφέρω απολαυστικά λόγια της Ρίκας Διαλυνά από μια συνέντευξη που μου είχε δώσει το 2017, στη διάρκεια της οποίας δεν μπορούσα να μην τη ρωτήσω για τη γνωριμία και την επαφή που είχε με τον Μπόρις Καρλόφ.
«Τι καλός κύριος που ήταν! Ο πιο γλυκός άνθρωπος!» θυμόταν η Διαλυνά, ανοίγοντας τα παλιά φωτογραφικά της άλμπουμ. «Καθόταν μαζί με τη γυναίκα του μέχρι να κάνει τις σκηνές του και ήταν με όλους ευγενικός. Οταν όμως φόραγε το μακιγιάζ του, Παναγία βόηθα! Εγώ σ’ εκείνη την ταινία, που υποτίθεται ότι βασιζόταν σε νουβέλα του Τολστόι, έκανα μια μάνα που ο βρικόλακας της έπαιρνε το παιδί κι αυτή πήγαινε να τον σκοτώσει. Εμενα σε ξενοδοχείο της Ρώμης, αλλά τις νύχτες έβλεπα σε εφιάλτες τον Καρλόφ να έρχεται να μου πιει το αίμα και πεταγόμουν με ουρλιαχτά. Στο τέλος με έδιωξαν, γιατί, λέει, αναστάτωνα τον κόσμο στο ξενοδοχείο». Κι όταν δεν έκρυψα τον ενθουσιασμό μου γι’ αυτά που άκουγα, η Διαλυνά με επανέφερε στην πραγματικότητα: «Εγώ θυμάμαι τον ιταλικό τίτλο “I tre volti della paura”, αλλά τα θρίλερ ποτέ δεν μ’ άρεσαν. Τόσο σημαντική ήταν η ταινία αυτή; Για φαντάσου! Α πα πα, δεν τα θέλω τα θρίλερ»…
