«Την είχα σαν μάνα μου» έλεγε για την κορυφαία στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ο λαϊκός τραγουδιστής.
Την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου έφυγε από τη ζωή ο λαϊκός τραγουδιστής Κώστας Καρουσάκης σε ηλικία 80 ετών. Αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα με την υγεία του, για τα οποία μου είχε μιλήσει διεξοδικά σε μια μαραθώνια συνέντευξη πριν από ακριβώς μια δεκαετία. Υπήρχε ένας μύθος γύρω από το όνομα του Καρουσάκη, που τον αναγόρευσε σε καλλιτέχνη μιας ολόκληρης εποχής και συγκεκριμένα αυτής με το τριπλό φονικό από τον Νίκο Κοεμτζή για μια παραγγελιά. Σύμφωνα με τον ίδιο, στο παρά πέντε γλίτωσε κι αυτός απ’ τον σουγιά του Κοεμτζή, ο οποίος φώναζε μες στο μαγαζί: «Πού είναι ο Καρουσάκης; Θέλω να τον σφάξω»! Τρομερές ιστορίες και κάπου είναι λογικό που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον του κόσμου για τον Καρουσάκη, περισσότερο ακόμη κι απ’ τα πολλά τραγούδια-σουξέ του.
Υπάρχει όμως μια άλλη συγκινητική ιστορία και μάρτυράς της παραμένει μια φωτογραφία-ντοκουμέντο, τραβηγμένη από φωτογράφο απ’ αυτούς που γυρνούσαν στα νοσοκομεία και απαθανάτιζαν ασθενείς λίγο πριν από το μοιραίο. Είναι η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου τη στιγμή που ξεψυχάει στο δωμάτιο του Λαϊκού Νοσοκομείου της Αθήνας στα χέρια του Καρουσάκη. Ο νέος τότε τραγουδιστής συνάντησε τη μεγάλη στιχουργό μέσω του μαέστρου Στέλιου Χρυσίνη και λίγο μετά στο σπίτι της θα γνώριζε συνθέτες συνεργάτες της, όπως ο Μπάμπης Μπακάλη και ο Απόστολος Καλδάρας. «Την είχα σαν μάνα μου αυτήν τη γυναίκα» θυμόταν ο Καρουσάκης «και όπως είχε εμένα ούτε συγγενείς της δεν είχε». Κάποια στιγμή τον ειδοποίησαν πως νοσηλεύεται στο νοσοκομείο και πως είναι δύσκολη η κατάστασή της. Δανείζομαι λόγια πάλι από εκείνη τη συνέντευξη με τον Καρουσάκη: «Την είδα πολύ χάλια, είπα “η Ευτυχία δεν τη βγάζει’’. Μόλις με είδε όμως “ζωντάνεψε’’ και μου λέει: “Ξέρεις τι θέλω να μου πεις; Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί, αργά σαν σουρουπώνει’’. Τραγουδάω τους δύο στίχους, υπήρχε κι ένας τρίτος που δεν θυμόμουν και μου τον είπε εκείνη. Της κρατούσα το χέρι και της τραγουδούσα. Επειτα από λίγο ξεψύχησε. Στα χέρια μου»… Η μαρτυρία του Καρουσάκη για την Παπαγιαννοπούλου τελείωνε με το ότι έκλαιγε μέρες για να ξεχάσει αυτή την εικόνα, την τελευταία στιγμή ενός ανθρώπου που δεν γινόταν και ακόμη δεν γίνεται να ξεχαστεί.
