Δεν έγραψα κάτι αυτές τις μέρες για την περίπτωση Καϊλή, γιατί ό,τι είχα να γράψω το είχα ήδη γράψει το 2016 και το 2017.
Δε χρειάζεται να είσαι μάντης. Όταν βλέπεις ένα τόσο θρασύ, αδίστακτο πρόσωπο, πόση διορατικότητα χρειάζεται για να καταλάβεις ότι πίσω του κρύβεται ένα γιγαντιαίο λαμόγιο;
Αλήθεια, όλοι αυτοί -κανάλια, «σύντροφοι», ψηφοφόροι- εκτός από την ομορφιά της, δεν έβλεπαν το βλέμμα της; Αυτό το αχόρταγο, το έτοιμο να σε κατασπαράξει;
Αν όμως φύγουμε από το αρπακτικό Καϊλή, μένει η πολιτικός Καϊλή. Μία πολιτικός που εδώ και καιρό βρίθει αντι-αριστερών, δεξιών, ακόμα και ακροδεξιών δηλώσεων. Με διχαστικό λόγο, με αλαζονεία, ειρωνεία, χυδαιότητα.
Αλλά ακόμα κι αν αφήσει κανείς το ύφος της, η ουσία είναι μία: Εδώ και χρόνια η Εύα Καϊλή είναι μία ευρωβουλευτής εκλεγμένη με το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ αλλά στρατευμένη με τον Μητσοτάκη. Φανερά, καθαρά. Όπως ακριβώς ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι ο 157ος βουλευτής της ΝΔ. Φανερά, καθαρά. Όπως ο Γιώργος Φλωρίδης διψάει για ένα νεύμα του Μωυσή. Φανερά, καθαρά.
Καϊλή, Λοβέρδος, Φλωρίδης και ποιος ξέρει πόσοι ακόμη… Αυτό δεν είναι δούρειος ίππος, αυτό είναι ολόκληρο σύνταγμα ιππικού της ΝΔ εντός του ΠΑΣΟΚ.
Προσωπικά, δεν είμαι από τους ένθερμους οπαδούς μίας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ (αν γίνει, θα είναι κυβέρνηση της ανάγκης), για να θέλω από τον Νίκο Ανδρουλάκη να καθαρίσει το κόμμα του. Όμως πραγματικά απορώ πώς δεν καταλαβαίνει ότι κρατώντας εντός κόμματος φανατικά μητσοτακικά βαρίδια, τα κουβαλάει ο ίδιος και όχι ο επωφελούμενος από αυτά Μητσοτάκης.
Γιατί η χυδαία Εύα μπορεί να μάσησε εκατομμύρια αλλά έναν δάγκωσε: τον Νίκο Ανδρουλάκη. Και τον έκανε να χρεώνεται ως ΠΑΣΟΚ μία πολιτικό που πολιτευόταν εδώ και καιρό για χάρη του Μητσοτάκη.
Είναι ένας νέος άνθρωπος. Με «πολιτικό πατέρα» τον Ευάγγελο Βενιζέλο (γεγονός που προκαλεί σύγκρυο), αλλά πάντως νέος στην ηλικία, στο αξίωμα και -φαντάζομαι- με πολιτικές φιλοδοξίες για το μέλλον. Είναι στο χέρι του Ανδρουλάκη να αποφασίσει αν θα είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή μίας ΝΔ Εξωτερικού.
