Στις 10 Οκτωβρίου του 1963 η φωνή του σπουργιτιού (piaf) σίγησε για πάντα. Μια φωνή που ερχόταν από τα έγκατα της ψυχής, μια φωνή που άπαξ και άκουγες δεν μπορούσες να την ξεχάσεις ποτέ. Η ζωή της Εντίθ Πιαφ έχει απασχολήσει τη λογοτεχνία και την τέχνη αρκετές φορές. Ένα από τα βιβλία που θεωρείται ότι αποδίδει πιστά τα βιώματά της είναι εκείνο της ηθοποιού και συγγραφέα Μονίκ Λανζ «Historie de Piaf» που εκδόθηκε φορά στη Γαλλία το 1979. Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα ελληνικά το 1991 (εκδόσεις Index) και πρόσφατα εκδόθηκε εκ νέου από τις εκδόσεις Κουκκίδα σε μετάφραση του Βασίλη Δούβλη.
Η Λανζ ακολουθεί την Πιαφ στις σημαντικότερες στιγμές της ζωής της και αποδίδει με γλώσσα άμεση τις εμπειρίες της. Ξεχωρίζουμε ένα μικρό απόσπασμα που αφορά τη φιλία της τραγουδίστριας με την ηθοποιό.
«Η συνάντηση της Πιάφ με τη Μάρλεν είναι ένας αληθινός και αμοιβαίος κεραυνοβόλος έρωτας.
Η Μάρλεν έρχεται και την ακούει στη Νέα Υόρκη κι η φωνή αυτής της μικρόσωμης γυναίκας πού ’ναι πάντα ντυμένη στα μαύρα, την κάνει να νιώθει το ίδιο ρίγος που ένιωσε στην αγκαλιά του Ζαν Γκαμπέν.
Η Πιάφ, που είχε ακούσει στα χρόνια του πολέμου την τόσο ερωτική, την τόσο ονειρική φωνή της Μάρλεν, η Πιάφ που είχε σιγοτραγουδήσει στο “σπίτι” της Μπίλλυ
Ich bin von Knopf bis Fuss
νιώθει κι αυτή το ίδιο ρίγος, τον ίδιο θαυμασμό, την ίδια συγκίνηση, ένα συναίσθημα που θεωρούσε τον εαυτό της ανίκανο να νιώσει για μια γυναίκα. Αγκαλιάζονται. Πάντα περίμεναν η μία την άλλη.
[…]
Η φιλία της Πιάφ με τη Μάρλεν ήταν ειλικρινής και χωρίς κανένα σκοτεινό σημείο. Πιο αληθινή απ’ όλους αυτούς τους έρωτες που η Εντίθ μόνη της κατασκεύαζε. Όταν στο Μελέν η Πιάφ ξοφλημένη κατέρρεε πάνω στη σκηνή, η Ντίτριχ ήρθε να της συμπαρασταθεί. Και στην κηδεία της, το πρόσωπο της Μάρλεν έμοιαζε με την Πιετά της Αβινιόν».
