Εάν αποσυνθέσεις την επέτειο, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν ένας φάλτσος εθνικός ύμνος, ένας κιμάς γαρίδας και ένα δάκρυ. Πράγμα που σημαίνει ότι μ’ αυτά δεν την τιμάς. Επιστρατεύτηκαν λοιπόν η παγκοσμίως άγνωστη σοπράνο, ο Μπολιβάρ του ουρανίσκου και ο ευαίσθητος πρίγκιπας, ενώ οι αρχές της χώρας αρκέστηκαν στον γνώριμο ρόλο του σερβιτόρου που έχουν χρεωθεί VIP τραπέζι στο Προεδρικό Μέγαρο και κάθε τόσο ρωτάνε αν είναι όλα εντάξει. Οι υπόλοιποι πάσχιζαν να χωνέψουν τη σκορδαλιά μαζί με την εθνική υπερηφάνεια.
Συγκίνησε τα αδαή πλήθη ο Κάρολος για την ελληνική του καταγωγή. Κανένα ωστόσο από τα κανάλια, που επί τρεις μέρες είχαν προσβληθεί από τον ιό της ζαμπουνίτιδας, δεν μας είπε ότι ο παππούς του είχε καταδικαστεί ως συνυπεύθυνος για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αν χρειαζόταν ένα δάκρυ, θα έπρεπε να είναι αυτό της μεταμέλειας για τον ρόλο της πατρίδας του και για τα ληστρικά δάνεια που μας έδωσε στη διάρκεια του Αγώνα. Η θαλασσοκράτειρα τότε Αγγλία αλλάζει την πολιτική της, βλέποντας την ενδεχόμενη ίδρυση ενός ελληνικού κράτους ως ανάχωμα της ρωσικής επέκτασης στη Μεσόγειο. Δημιούργησε ταυτόχρονα μια αποικία χρέους, οδηγώντας μας αργότερα σε απανωτές χρεοκοπίες. Τα ελάχιστα χρήματα που περίσσεψαν από τα πανωτόκια και τις μίζες διατέθηκαν για καριοφίλια που ποτέ δεν παραλάβαμε, για ατμόπλοια που βυθίστηκαν στα νερά του Τάμεση, για φρεγάτες που δεν ναυπηγήθηκαν ποτέ ή έφτασαν τρία χρόνια αργότερα, όταν ο Ιμπραήμ ήδη αλώνιζε στην Πελοπόννησο. Τις πραγματικές διαστάσεις του μεγαλύτερου σκανδάλου της εποχής παραδέχονται και οι «Times» του Λονδίνου. «Οι τραπεζίτες τσέπωσαν 64.000 λίρες. Το ελληνικό δάνειο είχε την τύχη του ταξιδιώτη εκείνου που πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ έπεσε στα χέρια ληστών και δεν είχε την τύχη να βρει τον καλό Σαμαρείτη. Η υπόθεση της Ελλάδας προδόθηκε στην Αγγλία». Σημειωτέον ότι ως εγγύηση για την πληρωμή των τόκων και των δύο δανείων παραχωρήθηκαν τα δημόσια έσοδα, ενώ για την απόσβεση του κεφαλαίου όλα τα εθνικά κτήματα. Τις αντιρρήσεις του είχε εκφράσει και ο Μακρυγιάννης: «Πού ’ναι τόσα μιλλιούνια δάνεια, πού είναι τα περιβόλια και οι σταφιδότοποι; Ποιος τάχει παρμένα; Οι Εγγλέζοι έδιναν των δικών μας των χαραμοταϊσμένων αυτά όλα και τους στράβωναν, κι αυτείνοι πήραν τα χρήματα και τα παίρνουν ολοένα».
Οσο για τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, ήταν αποτέλεσμα τόσο των ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων όσο και της απόφασής τους να τελειώνουν με το ανατολικό ζήτημα, προχωρώντας αργά αλλά σταθερά στον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Κάρολος ως φιλοξενούμενος δεν είχε φυσικά τον κυνισμό του συμπολίτη του Τσόρτσιλ: «Η Ιστορία θα είναι καλή μαζί μου επειδή σκοπεύω να τη γράψω εγώ». Τον άφησαν στους υπαλλήλους του οργουελικού υπουργείου που πλαστογραφούν την ιστορική αλήθεια με τρόπο που να βολεύει το αφήγημα της εξουσίας.
Εάν οι αγωνιστές του 1821 μάθαιναν για την αστυνομική συνοδεία που διαθέτει το ελληνικό κράτος για τον Μένιο Φουρθιώτη, πιθανόν να είχαν αναβάλει την επανάσταση. Ας δακρύσουμε επομένως κι εμείς μαζί με τον Κάρολο, αλλά συντετριμμένοι για τα χάλια της χώρας μας.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνηςκακατσάκη
