Η ιστορία θα γράψει ότι τα 89α βραβεία Όσκαρ δεν ανήκουν ούτε στο La La Land των 6 νικών, ούτε στο Moonlight, που κέρδισε με τόσο επεισοδιακό τρόπο τον τίτλο του καλύτερου φιλμ της χρονιάς αλλά στον Γουόρεν Μπίτι και τη Φέι Νταναγουέι, για τους λάθος λόγους…
Το δημοφιλές και σέξι ζευγάρι των 60ς που είχε ως κορυφαία στιγμή του το ανεπανάληπτο «Μπόνι και Κλάιντ» του Άρθουρ Πεν, τα έκανε μαντάρα όταν μπέρδεψε τους φακέλους με το όνομα του νικητή στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας ανακοινώνοντας αρχικά το όνομα του «La La Land» αντί του σωστού «Moonlight». Οι σκηνές που ακολούθησαν (σταρ σε ντελίριο να βρίζουν, να γιουχάρουν, να κλαίνε ή να τραβούν τα μαλλιά τους) έδιναν την αίσθηση ότι είχε πλακώσει ο Αρμαγεδδών πάνω από το Kodak Theatre, ενώ το στυλάκι του οικοδεσπότη Τζίμι Κίμελ δεν έπειθε και τόσο για το κουλ χαρακτήρα του, χώνοντας τα με χαμόγελο («τι έκανες βρε Γουόρεν?») που έλεγε 1000 βιτριολικές λέξεις στον κακόμοιρο Γουόρεν Μπίτι, που προφανώς και δεν έφταιγε αλλά άντε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας…
Αφήνουμε λοιπόν τα πικάντικα της βραδιάς και πάμε στο ρεζουμέ που δείχνει ότι τα μεγάλα στούντιο με το άλλοθι της καλλιτεχνικής δημιουργίας αρχίζουν να κάνουν στροφή σε πιο μικρές – και επικερδείς παραγωγές- εγκαταλείποντας σταδιακά τα μεγάλα πρότζεκτ που κοστίζουν περιουσίες, τα οποία είναι αμφίβολο αν θα φέρουν πίσω τα λεφτά τους στα προβλέψιμα μεγέθη που επιθυμούν οι παραγωγοί τους. Φιλμ όπως τα «Πόλη δίπλα στη θάλασσα» και «Moonlight» κάποτε θα έβλεπαν τα όσκαρ μόνο με κυάλια ή θα περιορίζονταν σε μια-δυο βασικές κατηγορίες, που θα δικαιολογούσαν την παρουσία τους σε ένα θεσμό που τον πρώτο και κύριο λόγο έχει το θέαμα. Η λογική της ισορροπίας που επικράτησε και φέτος (όλα σχεδόν τα φιλμ πήραν κι από κάτι) ενισχύθηκε από την πολιτική της ανοχής στη διαφορετικότητα («Moonlight») και της απάντησης στο μοντέλο Τραμπ που επιχειρεί να υψώσει τείχη ανάμεσα στις κοινότητες και να διαχωρίσει τους ανθρώπους με βάση το χρώμα, τη θρησκεία και τη φυλετική καταγωγή. Με δεδομένο μάλιστα το χαμό που έγινε λόγω της απουσίας αφροαμερικανών στα περσινά Όσκαρ ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι φέτος τα βραβεία θα είχαν έντονο…μαύρο χρώμα, όπως και έγινε.
Στα δικά μας, οι Λάνθιμος και Φιλίππου έχασαν το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου από τον Κένεθ Λόνεργκαν του «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα», όπως και η Δάφνη Ματζαράκη το αντίστοιχο του ντοκιμαντέρ μικρού μήκους από το «The White Helmets», ένα 40λεπτο φιλμ για τους ανθρώπους (γνωστούς κι ως «Τα Λευκά Κράνη») που έχουν βοηθήσει πάνω από 60.000 ανθρώπους κατά την διάρκεια του πολέμου στην Συρία.