Η σημερινή επιστολή απευθύνεται προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, παλιό γνώριμο από τα φοιτητικά χρόνια. Στην μπάντα όμως τα προσωπικά, καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια υποτροπιάζουσα απαράδεκτη συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων. Πολλά τα κρούσματα, λίαν ανησυχητικά. Σκαιό φέρεσθαι, ποικίλες αυθαιρεσίες και συχνά ωμή βία συνθέτουν ένα μαύρο σκηνικό που μπορεί να εξελιχθεί σε δυναστικό καθεστώς. Αστυνομοκρατία αμερικανικού τύπου; Ανατριχιαστική προοπτική…
Κύριε υπουργέ,
Τα αστυνομικά όργανα επί των ημερών σας έχουν «ξεφύγει». Προπηλακίζουν, δέρνουν, απειλούν και γενικώς αυθαιρετούν, παραβιάζοντας κατάφωρα τους στοιχειώδεις κανόνες δημοκρατικής λειτουργίας. Δεν πρόκειται για υπερβολή: η συμπεριφορά τους τείνει να καταστεί συνώνυμη μιας ιδιότυπης μα απροκάλυπτης κρατικής τρομοκρατίας που επιχειρεί να ενσπείρει φόβο και τρόμο.
Το βλέπεις όλο και πιο συχνά: οι αστυνομικοί λειτουργούν λες και είναι αυτοί το κράτος, πειθόμενοι προφανώς στην ανανεωμένη εκδοχή μιας αμίμητης και εξόχως επίφοβης ρήσης. Εκείνης που είχε ακουστεί διά χειλέων Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τις πρώτες ημέρες της πρωθυπουργίας του: «Εσείς είσθε το κράτος» είχε πει απευθυνόμενος στους αστυνομικούς.
Ας αφήσουμε στην άκρη τα αυτονόητα, κύριε υπουργέ, για τον ρόλο της αστυνομίας. Κι ας δούμε γιατί παρατηρείται έξαρση της αυθαιρεσίας
και της βίας. Εσείς δεν το δέχεστε, βέβαια, λέγοντας (τον Δεκέμβριο του 2019 στη Βουλή) ότι και επί ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν ανάλογα περιστατικά.
Ασφαλώς και υπήρχαν. Ομως σήμερα η συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων δίνει την εντύπωση –η οποία κρυσταλλώνεται σε βεβαιότητα– ότι τους έχουν λυθεί τα χέρια. Οχι για να υπηρετούν την έννομη τάξη και να κήδονται για την ασφάλεια των πολιτών όπως έχουν υποχρέωση, αλλά να διαφεντεύουν αυταρχικά, να τρομοκρατούν και να μη δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Πολλά τα κρούσματα, πάρα πολλά. Δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις που «προβάλλονται μαζικά», όπως έχετε ισχυριστεί, αλλά για ασυνήθιστης συχνότητας γεγονότα ωμής βίας και τσαμπουκά. Μια αντίρρηση ή ένα «γιατί» από κάποιον πολίτη αντιμετωπίζεται βάναυσα. Με προκλητική καταπάτηση της οριζόμενης από το σύνταγμα νομιμότητας.
Ενδεικτικώς, δύο κρούσματα τελευταίας εσοδείας: στην Αμμουδάρα Ηρακλείου Κρήτης δέρνεται ανηλεώς ένας νεαρός Ελληνας που οδηγούσε το μηχανάκι του και δεν σταμάτησε όταν άκουσε από αστυνομικούς να φωνάζουν: «Πακιστανέ, σταμάτα». Οταν είπε ότι θα υποβάλει μήνυση, απειλήθηκε ευθέως ότι «θα τον βρουν έξω».
Στα Σεπόλια ο 24χρονος Βασίλης Γκίκας αντέδρασε έντονα όταν είδε φίλο του να κακοποιείται από άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ. Τότε βρέθηκε κολλημένος στον τοίχο και δέχτηκε γροθιές και κλοτσιές στο σώμα και το πρόσωπο. Αιμόφυρτος, όπως και ο φίλος του, πέρασαν τη νύχτα στο κρατητήριο σαν κοινοί εγκληματίες (δηλώσεις στο Mega, φωτογραφίες σε πολλά ΜΜΕ).
Τον σκαιό τρόπο συμπεριφοράς που αναπόφευκτα προκαλεί αντιδράσεις τον υπέστην προσφάτως και προσωπικά, κύριε υπουργέ. Σας διαβεβαιώ ότι διατήρησα την ψυχραιμία μου κι έδωσα τόπο στην οργή. Γι’ αυτό δεν έλαβε έκταση ένα απλό γεγονός το οποίο δέχτηκα αδιαμαρτύρητα (τροχαία παράβαση).
Δεν επρόκειτο για επίδειξη αυστηρότητας, αλλά για τσαμπουκά που θέλει να σε εκμηδενίσει. Σκέφτομαι με τρόμο τι θα γινόταν αν στη θέση μου βρισκόταν ένας νέος άνθρωπος και τολμούσε να ρωτήσει κάτι ή να διαμαρτυρηθεί. Πιθανώς θα κατέληγε αιμόφυρτος και με χειροπέδες στο κρατητήριο.
Εχετε δηλώσει με αφορμή περιπτώσεις αστυνομικής βίας ότι «αν δεν αντέχουν οι αστυνομικοί την πίεση της στιγμής, δεν κάνουν γι’ αυτήν τη δουλειά». Ομως δεν πρόκειται για προσωπικές παρεκβάσεις λόγω –συχνά υπαρκτής– έντασης. Δεν μιλάμε για εξαιρέσεις αλλά για συμπεριφορά που φαίνεται να συνιστά κανόνα.
Αν δεν αναχαιτιστεί η επικίνδυνη αυτή δυναμική, πολύ φοβάμαι, κύριε υπουργέ, ότι θα θρηνήσουμε θύματα, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Εκτός κι αν το συγκεκριμένο μοντέλο συνιστά για εσάς πρότυπο. Τότε, ο Θεός να βάλει το χέρι του…
Η συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων τείνει να καταστεί συνώνυμη μιας ιδιότυπης μα απροκάλυπτης κρατικής τρομοκρατίας που ενσπείρει φόβο και τρόμο
