Πού είναι εκείνες οι εποχές που ο χρυσαυγίτες ορμούσαν μπουλούκια σε ανυπεράσπιστους μετανάστες, κατέγραφαν την καταστροφή πάγκων της λαϊκής και κορδώνονταν σαν ζωντανές διαφημίσεις αναβολικών; Πού είναι, θα συμπληρώσω, οι εποχές που τα κανάλια και οι εφημερίδες, τους εμφάνιζαν ως μια μπρουτάλ έστω μορφή της εθνικής συνείδησης και του πατριωτικού καθήκοντος, ως προσκόπους συνοδείας γηραιών κυριών και αναγκαία φωνή αφύπνισης;
Πού είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης να πιάσει λάγνα την κούπα με τα λογότυπα της οργάνωσης και ο Πρετεντέρης να μας συστήσει με όλα τα μέλη της εγκληματικής ομάδας; Για όσους δεν θυμούνται, πριν από πολλά πολλά χρόνια, ο Ιωάννης-Βαπτιστής Πρετεντέρης, ήταν αυτός που μας σύστησε σε εκπομπή του τα στελέχη της Χρυσής Αυγής ως κάτι που γεννιέται για να αμφισβητήσει.
Είναι καλό να γιορτάζει νίκες η Δημοκρατία, αλλά ακόμη πιο χρήσιμο είναι να οχυρώνεται με την αλήθεια. Η Χρυσή Αυγή τελείωσε, αλλά δεν τελείωσαν όλα. Το φίδι του φασισμού υπάρχει και σέρνεται ύπουλα μέσα στην κοινωνία, έρπει μαζί με κάθε θεωρία μίσους και ξενοφοβίας για να φτάσει ως την καρδιά της Δημοκρατίας.
Προτού τελειώσει η Χρυσή Αυγή, κατοχυρωμένη πλέον στη συνείδηση του κόσμου ως εγκληματική οργάνωση, κατάφερε να αποδείξει πως ο φασισμός είναι μια θεωρία για θρασύδειλους, που αντρειεύονται απέναντι σε ανυπεράσπιστους, αλλά είναι έτοιμοι να κλάψουν όταν χρειαστεί να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η ηγεσία της Χρυσής Αυγής, δεν πήγε καν στο δικαστήριο για να αντιμετωπίσει τον φυσικό δικαστή και να υπερασπιστεί την αθωότητα ή της απόψεις της. Οταν ήρθε η ώρα της διεκδίκησης των ελαφρυντικών από το δικαστήριο, οι «γενναίοι» των σφαγών, εκλυπαρούσαν για να τους αναγνωριστεί ο πρότερος έντιμος βίος, η φιλοζωία τους και η φιλανθρωπία τους.
Εφτασαν στο σημείο κάποιοι απ’ αυτούς να επικαλούνται τους αποτυχημένους γάμους τους και τον καταπτοημένο ανδρισμό τους. Κάντε έναν κόπο να ανατρέξετε στην ιστορία και να συγκρίνετε τη στάση των αγωνιστών της Αριστεράς με τη στάση των θρασιμιών του ναζισμού. Συγκρίνετε τα χαμόγελα του Νίκου Μπελογιάννη μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, τη γενναιότητα του Νίκου Πλουμπίδη ή την άρνηση του Ναπολέοντα Σουκατζίδη να αντικατασταθεί από άλλον για να εκτελεστεί στη θέση του. «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου. Ν’ αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα σου και την αδελφούλα μου, κι οι δυο τους μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη», είχε γράψει στο τελευταίο του γράμμα ο Σουκατζίδης.
Ενα τσούρμο κότες και Λαγοί, που ανέμιζαν στιλέτα στα σκοτάδια, βγάζουν τα χαρτομάντηλα για να σκουπίσουν τα υποκριτικά τους δάκρυα για την εξαπάτησή τους. Οσοι τους έδωσαν λόγο και τους προώθησαν επιδεικνύοντας πλουραλισμό αθλιότητας και συνενοχής, απομακρύνονται από δίπλα τους και γιορτάζουν τη νίκη της Δημοκρατίας. Συνένοχοι με τη συμμορία δεν είναι μόνο οι 400 χιλιάδες που οι ψήφοι-αποτυπώματά τους βρέθηκαν πάνω στα μαχαίρια που σκότωσαν τον Παύλο, τον Λουκμάν και τα δεκάδες άγνωστα θύματα που δεν διερεύνησε ποτέ η Αστυνομία (ψηφοφόρος) της Χρυσής Αυγής. Συνένοχοι είναι οι άνθρωποι του συστήματος, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, δημοσιολόγοι που έβγαλαν τη συμμορία από το έρεβος και την έφεραν μπροστά στις κάμερες.
Η ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής, συνέβη όταν ο Αντώνης Σαμαράς την εργαλειοποίησε. Οταν αντέγραψε τη ρητορική της για να μη χάσει ψήφους και έτσι μετέτρεψε σε κανονικότητα τον ρατσισμό και την ξενοφοβία μετατρέποντας τους μετανάστες σε θηράματα με κυνηγούς κεφαλών τους υποψήφιους ψηφοφόρους του. Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο Σαμαράς, συνεχίζοντας την εργαλειοποίηση, τάχθηκε υπέρ του αποκεφαλισμού της Χρυσής Αυγής για να λαφυραγωγήσει τους υποστηρικτές της.
Η «γραμμή Σαμαρά» επικυρώθηκε με την παράδοση της ΝΔ στον ακροδεξιό Καρατζαφερικό ΛΑΟΣ. Ο Μάκης Βορίδης, πρώην πολιτικός συνέταιρος του Νίκου Μιχαλολιάκου και γνωστός χουντικός ακροδεξιός, ο Αδωνης Γεωργιάδης, ο Θάνος Πλεύρης, έγιναν οι μαίανδροι στη σημαία της ΝΔ που εύκολα μπορείς να μπερδέψεις με σβάστικα. Ο πατριωτισμός του μίσους αντικατέστησε τον πολιτικό λόγο και μετέτρεψε το συντηρητικό κόμμα της Ελλάδας σε συγκάτοικο της Χρυσής Αυγής στην πολυκατοικία της Δεξιάς.
Οταν η συμμορία του Μιχαλολιάκου έσφαζε μετανάστες, ο Αδωνης Γεωργιάδης έκανε ερωτήσεις στη Βουλή για τον αν είχε άδεια παραμονής το θύμα. Τα Μέσα Ενημέρωσης έβαζαν τη δική τους πινελιά. Με τη βούρτσα του μακιγιάζ μετέτρεπαν τους φονιάδες και τους αλήτες σε λαμπερές περσόνες. Οταν πια δεν μπορούσε να κρυφτεί η εγκληματική δράση της συμμορίας, τότε από κοινού δημιούργησαν τη θεωρία των δύο άκρων. Αφού η Χρυσή Αυγή ήταν το φονικό άκρο, απέδωσαν και στην Αριστερά στοιχεία ακρότητας για να την ενοχοποιήσουν.
Με τους φασίστες δεν τελειώσαμε, γιατί το τείχος απέναντί τους δεν περιλαμβάνει όλα τα ανθεκτικά υλικά που υποθέτουμε πως υπάρχουν. Κάθε φορά που θα εφευρίσκονται αγανακτισμένοι πολίτες έξω από σχολεία ή δομές μεταναστών, κάθε φορά που θα ακούγεται κάποιος να προτείνει ως λύση να πυροβολούμε «ανεπιθύμητους» ή θα εμποδίζονται τρόφιμα να πάνε στα νηστικά παιδιά, το φίδι μέσα στο αυγό θα χτυπά θριαμβευτικά το τσόφλι.
Τελείωσαν, αλλά δεν τελειώσαμε με αυτούς!
ΥΓ: Στη φωτογραφία είναι ο Ακίνδυνος Αλβανός, από την Αγία Παρασκευή Λέσβου. Πολέμησε τους ναζί και εκτελέστηκε από το Εμφυλιοπολεμικό Κράτος. Από το κράτος το οποίο είχαν αναλάβει οι πρώην συνεργάτες των Γερμανών ως σύμμαχοι πλέον των Αγγλων. Πριν από την εκτέλεσή του αρνήθηκε να κοινωνήσει, υποδεικνύοντας στον ιερέα να πάει στην πλευρά των στρατιωτικών όπου «βρίσκονται οι αμαρτωλοί που πρέπει να πάρουν άφεση αμαρτιών». Αρνήθηκε επίσης να του δέσουν τα μάτια και όταν ο επικεφαλής του αποσπάσματος υπίλαρχος Γκίλας τον ειρωνεύτηκε για το ότι δεν ήταν πια «ο Ακίνδυνος ο επικίνδυνος», του όρμησε με τις χειροπέδες και τον χτύπησε τρέποντάς τον σε φυγή. Η μία φωτογραφία είναι από τη δίκη το 1947. Η άλλη είναι από τις ελάχιστες ανέμελες στιγμές του, με τη γυναίκα του Ευθυμία, και προέρχεται από το άλμπουμ της οικογένειάς μου. Ηταν παππούς μου. Εκτελέστηκε ακριβώς πριν από 73 χρόνια στο Επταπύργιο Θεσσαλονίκης.
