Το Documento συνεχίζει τον διάλογο σχετικά με τις δυνατότητες και τα εμπόδια για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Για τα πολιτικά επίδικα αναφορικά με την επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο των εσωκομματικών εκλογών στη Χαριλάου Τρικούπη, αλλά και για τις προτεραιότητες σχετικά με την ανασύνθεση του κεντροαριστερού χώρου τοποθετείται το μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής και τ. γραμματέας Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ Παναγιώτης Βλάχος.
Ο Στέργιος Καλπάκης, πρώην εκπρόσωπος Τύπου και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ επισημαίνει ότι η συνεργασία μπορεί να γίνει πράξη με κινήσεις σε όλα τα επίπεδα, και στην κορυφή και στη βάση, «αρκεί μέχρι τότε να υπάρχει βάση και να μην έχει ρευστοποιηθεί από “ιδέες” που καταργούν οργανώσεις μελών και νομαρχιακές επιτροπές». Θεωρεί ότι μια εξέλιξη συνεργασίας του κεντροαριστερού χώρου φοβίζει τη ΝΔ και τα οικονομικά συμφέροντα που επωφελούνται από την άδικη πολιτική της.
Την ανάγκη να υπάρξει συγκροτημένο σχέδιο από τις προοδευτικές δυνάμεις υπέρ των εργαζόμενων με δομικές αλλαγές στο κράτος, στην οικονομία, την κοινωνία προτάσσει ο Λευτέρης Καρχιμάκης, λέκτορας Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν. Θεωρεί ότι μεταξύ άλλων αυτή η διαδικασία προϋποθέτει σύγκρουση με τα μεγάλα ολιγοπώλια που εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους από την εκμετάλλευση ή τη διάλυση των κοινωνικών ομάδων τις οποίες ελπίζει να εκπροσωπήσει ο προοδευτικός χώρος.
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ–ΠΣ και τομεάρχης Πολιτισμού Κυριακή Μάλαμα εστιάζει στις διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με την κατάσταση στην Ελλάδα μέσα στις οποίες ευδοκίμησε η σύγκλιση δυνάμεων στη Γαλλία με την ανάπτυξη του Νέου Αριστερού Μετώπου, καθώς εκεί, όπως σημειώνει, ήταν αποτέλεσμα προγραμματικής συμφωνίας και όχι προϊόν συμμαχιών και συγκολλήσεων. Στην Ελλάδα, όπως σημειώνει, δεν έχουμε ακόμη μια κοινά συμφωνημένη πολιτική. «Μπορούμε να τη δημιουργήσουμε;» αναρωτιέται. Για να απαντήσει: «Εξαρτάται από την πολιτική βούληση όλων».
Ο καθηγητής του ΑΠΘ Γιώργος Μαργαρίτης ακτινογραφεί την κεντροαριστερή ζώνη του πολιτικού φάσματος που δεν διεκδικεί τον σοσιαλισμό, δεν διεκδικεί τον φιλελευθερισμό, δεν αμφισβητεί την κοινωνική δομή και τον καταμερισμό του πλούτου, καταγγέλλει όμως όλα τα δυσάρεστα που προέρχονται από εκεί. Οπως εξηγεί, η συζήτηση για την κεντροαριστερά γίνεται στο πλαίσιο διαδοχικών αποτυχιών και παρακμής του χώρου, που προσπερνά με γενικότητες το αμείλικτο ερώτημα για το παραγωγικό μοντέλο και το κοινωνικό αντίστοιχο που εκπορεύεται από αυτό. Κατά τον Γ. Μαργαρίτη, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας βρίσκεται στην αδυναμία –αντικειμενική ή υποκειμενική– της κοινωνικής, ταξικής Αριστεράς να αναλάβει την πρωτοβουλία στο πολιτικό σκηνικό, να υπαγορεύσει μια άλλη ατζέντα…
Παναγιώτης Βλάχος: Ωρα να σώσουμε το δάσος, αντί να μιλάμε για το δέντρο
Η ελληνική κεντροαριστερά με τη σημερινή της μορφή δεν συγκινεί. Για την ακρίβεια, δεν κινητοποιεί πλειοψηφίες να φτάσουν ούτε μέχρι την κάλπη. Απόδειξη οι πρόσφατες ευρωεκλογές, που ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία μέσα σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες για τα λαϊκά στρώματα να αναδειχθεί ένας ισχυρός αντιπολιτευτικός πόλος πλάι στην εκλογική καθίζηση της Νέας Δημοκρατίας.
Η αναζήτηση των αιτιών δεν πάει πολύ μακριά και δεν είναι δύσκολη. Αν το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από μια φωτιά για την οποία δεν είχε ευθύνη στην κρίση του 2009, η συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία δημιούργησε ένα μεγάλο κοινωνικό ρήγμα, το οποίο μέχρι σήμερα παραμένει αγεφύρωτο. Ακόμη χειρότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φάνηκε απλώς ανέτοιμος να κατανοήσει το διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον των πολυκρίσεων αλλά ασπάστηκε χωρίς πολλά πολλά την τούρμπο λιτότητα, κανονικοποιώντας μάλιστα και την ψεκασμένη ακροδεξιά μέσω Καμμένου.
Και τα δύο κόμματα, όπως και οι σημερινοί τους δορυφόροι στην Αριστερά και την Οικολογία, είχαν τις ευκαιρίες τους. Δυστυχώς, το ΠΑΣΟΚ, παρά τις προσπάθειες των Γεννηματά και Ανδρουλάκη να ανακτήσει τον πολιτικό του χώρο απέναντι στη ΝΔ, εγκλωβίστηκε κατά καιρούς στο θυμικό αντι-ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σήμερα δυσκολεύεται να συνδεθεί με τα δυναμικά αλλά και φτωχότερα κοινωνικά στρώματα των αστικών περιοχών. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε τη ράθυμη αντιπολίτευση Τσίπρα και τη μετέπειτα αδυναμία του να μετατραπεί σε ένα θεσμικό κόμμα με συμπαγή ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα, με αποτέλεσμα σήμερα να αποσυντίθεται από τον αμετροεπή αρχηγισμό του κ. Κασσελάκη.
Ακόμη χειρότερα, η προοπτική συγκρότησης ενός ευρύτερου προοδευτικού μετώπου εστιάζει σε πρόσωπα ή δήθεν αντι-Μητσοτάκηδες και όχι στην πολιτική διαδικασία και στο περιεχόμενο της προγραμματικής ατζέντας. Το εγχείρημα κινδυνεύει από ευχολόγια και χιλιοειπωμένες διακηρύξεις, άρα ελιτισμό και εσωστρέφεια, δίνοντας έτσι κοινωνικό χώρο στην καιροσκοπική ακροδεξιά και δικαιολογίες στο ευμετάβλητο κέντρο να προτιμά την ασφάλεια Μητσοτάκη από τη θολούρα της κεντροαριστεράς.
Υπάρχει προοπτική; Εξαρτάται από την οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική ανασυγκρότηση των ενδιαφερόμενων μερών – και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που είναι πιο συμπαγές ιδεολογικά και οργανωτικά από τους υπόλοιπους. Αν το ΠΑΣΟΚ λοιπόν θέλει να γίνει ο καταλύτης στην προοδευτική αναγέννηση, η εσωκομματική κάλπη είναι μια μεγάλη ευκαιρία.
Αφενός για να βάλει ένα τέλος στην εποχή των αρχηγικών κομμάτων και να εισαγάγει τη συλλογική λειτουργία, την ανοιχτότητα, την κοινωνική γείωση, την αυτοοργάνωση, την καθημερινή διαφάνεια και λογοδοσία από πραγματικά μέλη και όχι περαστικούς ψηφοφόρους. Αφετέρου για να τολμήσει να αναμετρηθεί με το ασύδοτο μέρος της εγχώριας ολιγαρχίας που αλληλοστηρίζεται με τη Δεξιά, η οποία διαφθείρει την πολιτική ζωή και τη Δικαιοσύνη, αισχροκερδεί πάνω στο εισόδημα των εργαζομένων, μετατρέπει την εργασία σε φτηνό εμπόρευμα και τη στέγη σε πολυτέλεια, αδιαφορεί για την κλιματική κρίση και την καταστροφή του φυσικού μας πλούτου, πνίγει τις παραγωγικές δυνάμεις με ένα κλειστό τραπεζικό σύστημα, με ολιγοπώλια και εναρμονισμένες πρακτικές, βολεύεται στην ευκολία του μαζικού τουρισμού και του αφελληνισμού γης και επιχειρήσεων.
Μια νέα σοσιαλιστική πρόταση για τον 21ο αιώνα επιβάλλεται να περιλαμβάνει μια πράσινη κοινωνική συμφωνία για να μη ζήσουμε μέσα στην επόμενη δεκαετία την κατάρρευση της οικονομίας και τη δραματική επιδείνωση των συνθηκών ζωής από την κλιματική κρίση, για να αναγεννηθεί η περιφέρεια, το σύστημα δημόσιας υγείας, παιδείας, πολιτικής προστασίας και κοινωνικής πρόνοιας, να βαθύνει με συμμετοχικές διαδικασίες και θεσμούς η κουρασμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, με περισσότερες εξουσίες στην αυτοδιοίκηση και φυσικά για να κατοχυρωθεί η ισότητα σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, ώστε η παραγωγική ατζέντα του αύριο να μην αφήνει κανέναν και καμία πίσω. Αυτή είναι μια πρόκληση που αξίζει να την κοιτάξουμε κατάματα, με ειλικρινείς σχέσεις, δομημένο διάλογο, εμπιστοσύνη και κοινές πρωτοβουλίες απέναντι στη Δεξιά και στα άκρα της. Ωρα να σώσουμε το δάσος, αντί να μιλάμε για το δέντρο.
Διαβάστε επίσης
Πραξικόπημα στη Βουλή με το πόθεν έσχες – Στο Documento που κυκλοφορεί – Μαζί το Docville
Ολυμπιακοί Αγώνες: Ακρο – αριστερή οργάνωση αναλαμβάνει την ευθύνη για σαμποτάζ των σιδηροδρόμων
