Η Αριστερά στην Ελλάδα διαχρονικά κάνει πολλές επικλήσεις στην ανάγκη για «άλλο δρόµο», «άλλη προοπτική» και «άλλες διαδικασίες», χωρίς να µπαίνει στον κόπο να περιγράψει καταρχάς αυτό το «άλλο» και στη συνέχεια να το προσδιορίσει συγκεκριµένα.
Λέει πολλά για να δείξει µια «διαφορετικότητα», αλλά αυτά τα πολλά δεν είναι σαφή, απουσιάζει δηλαδή τις περισσότερες φορές το «διά ταύτα».
Για να µην πάµε µακριά. Το 2014-15 ο ΣΥΡΙΖΑ διαµόρφωσε έστω πρωτολειακά µια πολιτική µε σαφή στόχο: τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό ήταν «διά ταύτα» και προφανώς ξεπερνούσε τα «χρειάζεται ένας άλλος δρόµος» και «η χώρα έχει ανάγκη µιαν άλλη πορεία» που ακούγονταν κατά κόρον επί δεκαετίες.
Ολοι γνωρίζουµε ότι τα επόµενα «διά ταύτα», οι τακτικές «απαντήσεις» του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν σαφή ή δεν ήταν ορθά. Παρά ταύτα η κυβερνητική εντολή ανανεώθηκε γιατί ο κύκλος του δεν είχε κλείσει: του δόθηκε µια τετραετία για να βρει επιτέλους τις τακτικές «απαντήσεις» της νέας περιόδου. ∆υστυχώς γι’ αυτόν αλλά και για τη χώρα, δεν τις βρήκε και ενέσκηψε η γαλάζια ακρίδα. Και το χειρότερο ήταν ότι αντί η ήττα να οδηγήσει σε αναστοχασµό, εµπεδώθηκε ο αναστοχασµός της ήττας και είχαµε την επέλαση των ακροσυντηρητικών «διά ταύτα».
Η απόφαση όσων αποχωρούν τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ για εκλογή ηγέτη πριν από την πραγµατοποίηση συνεδρίου κράτησε την αξιωµατική αντιπολίτευση στον βάλτο των προηγούµενων λαθών της και εµπέδωσε την κυριαρχία των µικροµεσαίων «εγώ» πάνω στο αναγκαίο συλλογικό «εµείς».
Τώρα όλοι τους έχουν ουσιαστικά µία λύση: να ξανασυναντήσουν ένθεν κακείθεν την πολιτική και να διαµορφώσουν «διά ταύτα» που θα ενισχύουν κεντροµόλες και όχι φυγόκεντρες δυνάµεις. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Οτιδήποτε άλλο όµως εκτός από σύντοµες και ουσιαστικές συνεδριακές διαδικασίες παράλληλα µε ισχυρή άρνηση των πολιτικών Μητσοτάκη δεν είναι λύση.