Το τσουνάμι που έρχεται να καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει όρθιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει προειδοποιήσει από καιρό.
Ο συναγερμός δεν έχει πάψει να χτυπάει τουλάχιστον την τελευταία τριετία, αλλά οι Ελληνες παράγοντεςεπιχειρηματίες νοιάζονται πρώτα από όλα για τη δική τους δύναμη, για το ποιος θα δείξει πιο ισχυρός από τον άλλο και όλοι μαζί καίγονται για ποιος θα κάνει κουμάντο στην ΕΠΟ και τη διαιτησία για να παίρνει πιο εύκολα τίτλους και πρεστίζ.
Πρώτα να εξυπηρετήσουν –με δούρειο ίππο το ποδόσφαιρο– τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, να εξασφαλίσουν πολιτική δύναμη, να εξουσιάζουν και να μετέχουν παρασκηνιακά στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις της χώρας και μετά η μπάλα. Ο ένας να φτιάξει τη Θεσσαλονίκη ΑΕ, ο άλλος τον Πειραιά ΑΕ, ο τρίτος να γίνει τσάρος στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο τέταρτος να παίζει το δικό του παιχνιδάκι με έναν τεράστιο ιστορικό σύλλογο και οι υπόλοιποι να συμπληρώνουν τον χορό της απαξίωσης προσπαθώντας να πάρουν ένα «μεζεδάκι» από τα… αποφάγια των πανίσχυρων του τόπου.
Το ποδόσφαιρο έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Κι αν μέχρι πριν από τρία τέσσερα χρόνια υπήρχε το κίνητρο των εκατομμυρίων ευρώ στο ταμείο μιας ΠΑΕ, οπότε όλα γίνονταν για το χρήμα του Champions League, πλέον δεν υπάρχει ούτε αυτό. Οι όποιες φωνές για να βάλουν μυαλό, να σκεφτούν, να κάτσουν όλοι μαζί να σώσουν ό,τι σώζεται στο διαλυμένο ελληνικό ποδόσφαιρο έπεσαν στο κενό. Οι ευθύνες μπαλάκι από τον ένα στον άλλο.
Και φτάσαμε στο διά ταύτα. Μένει να δούμε πώς θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν οι μεγάλες ΠΑΕ, γιατί χωρίς χρήμα τα οικονομικά τους θα κάνουν βουτιά, με ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτή η κατρακύλα. Για την ώρα πάντως, όλοι αμετανόητοι σφάζονται σε παράθυρα, μικρόφωνα και ανακοινώσεις. Καλά ξεμπερδέματα…
