Όσοι νομίζουν ότι η ήττα καταγράφεται στα εκλογικά αποτελέσματα, κάνουν λάθος. Ήττα είναι αυτό που έρχεται, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κάνει τα νούμερα, θεμέλια της Ηγεμονίας του. Σε αυτή την κρίσιμη ώρα, το χρέος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να θρηνήσει, αλλά να σταθεί στο ύψος της ευθύνης που έχει, να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται. Αναμφίβολα είναι πιο εύκολο να κλαις από το να παίρνεις την ευθύνη, αλλά τα κόμματα, ειδικά αν κουβαλάνε στους ώμους τους το ειδικό φορτίο της Αριστεράς, πρέπει να θυμούνται το συλλογικό τους χρέος εκτός από το να παραδίδονται στο συλλογικό πόνο.
Όσοι προσχωρούν στη εύκολη ανάγνωση ότι ο κόσμος δεν κατάλαβε και τους αδίκησε, έχουν υιοθετήσει προκαταβολικά τον ρόλο του ρομαντικού περιθωρίου. Αν δεν θεωρούν ότι ανήκουν σε κόμμα εξουσίας τότε καλά κάνουν. Ας ξαναγίνουν η συμπαθητική Αριστερά που την χτυπάει στην πλάτη ο αντίπαλος και κατά καιρούς και λίγο πιο χαμηλά.
Όποιος πραγματικά νοιάζεται την κοινωνία και δεν της αποδίδει υπηρεσίες μόνο ψηφοφόρου, τότε πρέπει να βγει μπροστά και να της πει ότι είναι σε κίνδυνο. Η σταθερότητα που υπόσχεται ο Μητσοτάκης, στη μια της πλευρά έχει πέντε φίλους του που ροκανίζουν χρήμα και στην άλλη πλευρά τη μάζα να ψάχνει για μακαρόνια Μαράτα στα ράφια και τα τελευταία ευρώ για να πληρώσει το πετρέλαιο το χειμώνα. Και όχι, δεν πρέπει να υπάρχει σε κανέναν η αυταπάτη, ότι αφού τρώνε κάποιοι θα βρεθεί τρόπος να φάει και ο ανόητος φτωχός.
Πρέπει να εξηγηθεί στον κάθε πολίτη, ότι όσα φαντάζεται πως θα γίνουν επειδή τα υπόσχεται ο Μητσοτάκης, είναι ακριβώς αντίθετα με όσα θέλει. Εκτός να θέλει να ιδιωτικοποιηθούν τα νοσοκομεία, το νερό, οι υπηρεσίες και αυτό το… άλλο που έλεγε ο Σαραμάγκου. Η ικανότητα του Μητσοτάκη δεν είναι στο να κυβερνά με τον τρόπο που συμφέρει στον κόσμο, αλλά στο να εμφανίζει συνεχώς ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Το χειρότερο είναι ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι πλέον μόνος. Προσπαθεί να στήσει το μόνιμο πολιτικό του αποκούμπι, τον παλαιού τύπου δικομματισμό, που είναι υπεύθυνος για τη διαφθορά δεκαετιών, την κατάρρευση της χώρας και τα μνημόνια.
Αφού χειρίστηκε τον πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ από τα μέσα, αφού τον «μανιπουλάρισε» και τον εκβίασε, τώρα θέλει να τον στήσει δίπλα του ως τρόπαιο της πλήρους επικράτησής του. Ο Μητσοτάκης δεν θέλει τον κεφάλι του Ανδρουλάκη στο πιάτο. Αντιθέτως θέλει να επιβιώσει για να λέει ότι δήθεν έχει δημοκρατικές ανοχές ο ίδιος και η χώρα Δημοκρατία. Θέλει να του στήσει προτομή και άγαλμα της πολιτικής τους συμβίωσης.
Αυτό που θέλει είναι το κεφάλι του Τσίπρα. Βιάζεται να τελειώσει με τις απειλητικές καταστάσεις και τα κακά προηγούμενα που λειτουργούν ως ιστορικά παραδείγματα. Σε μια πακτωμένη πολιτική πραγματικότητα χωρίς αντίπαλα κόμματα, χωρίς λογοδοσία και με παραδομένο Τύπο, η Ηγεμονία μπορεί να επικρατήσει για δεκαετίες. Στο διάστημα αυτό φιλοδοξεί πως ακόμη και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που τον ανέδειξαν, θα έχουν τεθεί υπό τον έλεγχό του γιατί αυτός θα είναι ο ιδιοκτήτης ολόκληρης της χώρας.
Ας κάνει ο καθένας τα κουμάντα του.
