Στις 17 Μαΐου 2019, ο Guardian ανακοίνωσε στο αναγνωστικό του κοινό ότι η εφημερίδα και το site σταματούν, πλέον, να χρησιμοποιούν τον όρο «κλιματική αλλαγή» και τον αντικαθιστούν με τον όρο «κλιματική κρίση» όπως επίσης αντικαθιστούν τον όρο «global warming» – παγκόσμια υπερθέρμανση- με τον όρο «global heating», σε ελεύθερη απόδοση, παγκόσμιος βρασμός, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να περιγράψουν την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης.
Οι όροι που υιοθέτησε η βρετανική εφημερίδα είναι επιστημονικοί και όχι «πολιτικοί». Οι επιστήμονες, δηλαδή, άρχισαν να τους χρησιμοποιούν όχι για να φοβίσουν σε μια ύστατη προσπάθεια ευαισθητοποίησης αλλά για να περιγράψουν με ακρίβεια τι ακριβώς συμβαίνει, πλέον, στη Γη και για ποιο λόγο οι όροι «κλιματική αλλαγή» και «παγκόσμια υπερθέρμανση» έχουν ξεπεραστεί από την πραγματικότητα και τα ευρήματα των μελετών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τον όρο «κλιματική κρίση» χρησιμοποίησε τον Σεπτέμβριο του 2018, ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, ο οποίος εξήγησε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια άμεση απειλή για την ύπαρξη του ίδιου του πλανήτη.
Μόνο που στην Ελλάδα όλα αυτά θεωρούνται από ψιλά γράμματα έως γραφικά.
Υπαρξιακή απειλή VS υπαρξιακή… κενότητα
Στη χώρα μας ζούμε βουτηγμένοι σε μια ιδιότυπη μακαριότητα όπου ακόμα και εν έτει 2019, οι καθ΄ύλην αρμόδιοι, θεωρούν ότι η κλιματική κρίση, τα παγκόσμια περιβαλλοντικά προβλήματα είναι case study για μια «πράσινη γιορτή» όπως θεωρούν ότι είναι η 5η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.
Έτσι αρέσκονται σε συμβολισμούς και επικοινωνιακά τρικ της δεκαετίας – ούτε καν- του ΄80. Για παράδειγμα το υπουργείο Περιβάλλοντος… Το πρωί μια συμβολική δενδροφύτευση, το μεσημεράκι μια συμβολική συνέντευξη Τύπου για τη «Δημόσια Πολιτική Πρόληψης Δασικών Πυρκαγιών» και από κοντά και το υπουργείο Παιδείας με την «Εναρκτήρια εκδήλωση του Εθνικού Δικτύου για την Κλιματική Αλλαγή» στο πλαίσιο της εμβληματικής, όπως αυτοχαρακτηρίζεται, πρωτοβουλίας του ΥΠΠΕΘ.
Και κάπως έτσι πνιγήκαμε στους συμβολισμούς και την κενότητα.
Γιατί η νέα(;) πολιτική για την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών θα έπρεπε να έχει ανακοινωθεί εδώ και έξι μήνες.
Γιατί η κλιματική κρίση δεν μπορεί να είναι έκθεση ιδεών (μήπως το δούμε και θέμα στις εισαγωγικές για τα Πανεπιστήμια) τη στιγμή που η προσπάθεια για την ανάσχεσή της θέλει συγκεκριμένες γενναίες αποφάσεις και χρονοδιαγράμματα.
Γιατί η περιβαλλοντική πολιτική δεν μπορεί να είναι ευχολόγια ή τριπλά και τετραπλά μηνύματα.
Και εξορύξεις για υδρογονάνθρακες και χρυσό και τουρισμός.
Και δενδροφυτεύσεις και νομιμοποίηση αυθαιρέτων μέσα σε δάση.
Και λιγνίτη και ολίγον από ΑΠΕ.
Πρωτοποριακές και οραματικές πολιτικές είναι πλέον τα άκρως απαραίτητα. Γιατί στο τέλος θα πνιγούμε από ένα κομμάτι πλαστικό βουτηγμένο σε πετρέλαιο.