Βρείτε έναν λόγο για τον οποίο ένας δημοσιογράφος πρέπει να σπαταλά τη μελάνι και τον λόγο του και να ξοδεύει τη φαιά ουσία του προκειμένου να πείσει ότι σε μία υπόθεση κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος με υποψία σκανδάλου δεν εμπλέκονται πολιτικοί;
Τι δουλειά έχει ο δημοσιογράφος να κάνει τον μασέρ των πολιτικών; Γιατί δεν αφήνει τη Δικαιοσύνη να αποφασίσει που είναι και η δουλειά της; Εδώ όμως ο δημοσιογράφος μετατρέπεται σε ένα λαλίστατο εξωτικό πτηνό. Υιοθετεί τον ισχυρισμό των υπό έρευνα προσώπων ότι δεν υπάρχει χρηματισμός αλλά ένα παραδικαστικό κύκλωμα με leader κάποιον Ρασπούτιν και κάνει στα μπαλκόνια τη ντουντούκα των ερευνούμενων.
Και γιατί να μην δημοσιοποιήσει τα στοιχεία, για παράδειγμα την έρευνα του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης, ως οφείλει και να αφήσει την Εισαγγελία να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. «Όχι» φωνάζει, γιατί η Εισαγγελία είναι στημένη. Πως και γιατί, με ποια στοιχεία, δεν έχει σημασία, είναι στημένη.
Προσέξτε, όχι γιατί οι υποθέσεις ξεχνιούνται στα συρτάρια της και παραγράφονται (από νόμο που ψήφισαν πάλι οι εμπλεκόμενοι), όχι γιατί δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς σε έναν τόπο όπου η διαφθορά κατά γενική ομολογία είναι σχεδόν ενδημική αλλά γιατί σκάνδαλο υπήρξε, γιατροί χρηματίστηκαν (υπερσυνταγογραφίσεις), παραμάγαζα στήθηκαν, μαύρο χρήμα διακινήθηκε αλλά προς Θεού πολιτικοί δεν εμπλέκονται.
Υπερτιμολογήσεις έγιναν; Φυσικά και έγιναν, αυτός άλλωστε ήταν ο βασικός στόχος της ελβετικής πολυεθνικής. Και ποιοι αποφασίζουν τις τιμές των φαρμάκων; Μια επιτροπή. Ποιανού; Του υπουργείου Υγείας. Ποιος τη διορίζει; Ο εκάστοτε υπουργός; Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει. Αλλά δεν πειράζει εμείς κρατάμε επικοινωνιακή ομπρέλα. Και ενίοτε τη κατεβάζουμε και στο κεφάλι κάθε φουκαρά που μας αμφισβητεί.
Για να ξέρουμε πάντως τον καμβά πάνω στον οποίο γίνεται ό,τι γίνεται η όλη συζήτηση διεξάγεται μεταξύ εκείνων που ισχυρίζονται ότι με το δημόσιο χρήμα δεν παίζουμε και απαιτείται αυστηρή λογοδοσία και έρευνα όσο ψηλά κι αν οδηγούν οι υποψίες και μεταξύ εκείνων που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει καμία εμπλοκή πολιτικών προσώπων και ότι είναι όλα μια σκευωρία.
Πόσο πιστευτή μπορεί να γίνει η δεύτερη εκδοχή σε μια χώρα όπως η Ελλάδα με το παρελθόν της Ελλάδος και κυρίως με το γεγονός ότι σχεδόν ποτέ δεν τιμωρήθηκε ουδείς ας το αποφασίσει ο-η ψηφοφόρος. Ούτε αυτό είναι δουλειά του δημοσιογράφου.
