Κέρδισες κάποτε το 36% του εκλογικού σώματος. Όταν ηττήθηκες από τον Σόιμπλε απευθύνθηκες έντιμα στους ίδιους και ζήτησες επανέγκριση. Την πήρες απλόχερα, 36% μείον Λαφαζάνηδες = 32%.
Όφειλες να μετουσιώσεις την εκλογική υπομονή σε οργανωτικό σχήμα. Να εξισορροπήσεις τις προσδοκίες του κόσμου με τον κομματικό [ανά]σχηματισμό. Δηλαδή να δώσεις δικαίωμα πολιτικού/κομματικού λόγου σε εκείνους που ζητούσες να σε στηρίξουν -σιωπηλοί μέχρι τότε- με άλλα λόγια να μπουν στο κόμμα “σου” και ως μέλη αλλά και στα όργανα· και στα ηγετικα κλιμάκια ακόμη.
-Ώπα! Για πού το ‘βαλες κουμπάρε; Στην ουρά. Έχουμε λιώσει εμείς που βλέπεις παπούτσια από το ’74 σε πορείες για τα πυρηνικά και την ειρήνη.
Κόλλησε το σχήμα. Άρχισε το κογιονάρισμα από τους «εξαπανέκαθεν»· εποχής Κύρκου, Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλου. Μέχρι αφίσα “καλωσορίσματος” φτιάχτηκε με to know us betta που ‘λέγε κι ο Εξαρχάκος. Κάτι ψυλλιάστηκαν οι χρήσιμοι αμίλητοι αλλά το κατάπιαν.
Μ’ αυτά και με τούτα έφτασε ο κόμπος στο χτένι του 20% και του 18%. Η περιλάλητη αντιστοίχιση εκλογικής επιρροής και οργανωτικής ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ (με ολίγην από ΠΣ) πήγαινε για τις καλένδες.
Να και μια μύγα τσε-τσε τσιμπάει τον Τσίπρα κι εντελώς αναίτια, χωρίς καμιά πίεση και παρά την ομόθυμη στήριξη όλων -μα όλων- ανεξαιρέτως τραβάει μια παραιτησάρα ίσαμε το Αθαμάνιο. Τι κάνουμε τα ορφανά αστόργου πατρός τώρα; Παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Κι άντε, ας πούμε ο Τσίπρας ήταν …παλιοχαρακτήρας, σταλινικός, βοναπαρτιστής και τα βρόντηξε χωρίς την παραμικρή υπονόμευση επειδή τον τσίμπησε η τσε-τσε. Αλλά τώρα τι ν’ τούτο πάλι; Μεσσίας κι ο “Αμερικάνος” πλούσιος! Κι ας εξελέγη με 56% και με την από κοινού συμφωνηθείσα διαδικασία της διεύρυνσης και του δίευρου.
Και λοιπόν; Οι επαναστάτες δεν είναι λεγκαλιστές και ποδοπατάνε τις συμβατικότητες. Ιδίως αν ο Τραμπ μπήκε στο μαντρί να φάει το ΕΣΠΑ με στρατιά τρολ του … Σκοτεινού Διαδικτύου. Υπερασπίζονται θέσεις μέχρις εσχάτων. Κούγκι ρε!
■ Ας το κλείσουμε με μια υπόμνηση επίκαιρου παρελθόντος:
Το ΕΑΜ έγινε ΕΑΜ, με όλη τη σημασία της λέξης, γιατί οι εναπομείναντες από τις διώξεις Μεταξά-Μανιαδάκη [2-3 χιλιάδες σκόρπιοι κομμουνιστές όλοι κι όλοι] ανασυντάχθηκαν κι άνοιξαν τις πόρτες. Εισόρμησαν παλιοί βενιζελικοί, πρώην βασιλόφρονες, δηλωσίες του ρετσινόλαδου, κάπου 1.000 μόνιμοι αξιωματικοί, δημοκρατικοί απότακτοι αλλά κι άλλοι που είχαν πολεμήσει σε Αλβανία, Μικρασία μέχρι και στην Ουκρανία να καταπνίξουν τους Μπολσεβίκους. (Μετρημένα και ιστορικά ντοκουμενταρισμένα).
Οι “χοντροκέφαλοι” Σιάντος κι η παρέα του ανοίχτηκαν, έδωσαν λόγο στους χωριάτες και στους αστούς. Και φούσκωσε το ζυμάρι: 700.000 το Μέτωπο και 400.000 το Κόμμα, 70.000 ενόπλους ο Λαϊκός Στρατός. Σε πόλεις κάμπους και χωριά.
Όταν ο αγρότης έβγαινε στην πλατεία του χωριού κι έπαιρνε τον λόγο αισθανόταν –και ήταν– “κάποιος”. Κι ο δάσκαλος που εκδίκαζε υποθέσεις ειρηνοδικείου με τους νέους Κώδικες του ΕΑΜ ήταν τοπική εξουσία. Το ίδιο κι ο συνδικαλιστής στην Αθήνα όταν κατέβαζε δεκάδες χιλιάδες κατά της Επιστράτευσης. Μόνο έτσι βάζεις το κεφάλι σου στον ντορβά και σηκώνεις όπλο. Μόνο αν έχεις λόγο κι αν συναποφασίζεις.
Αλλιώς κάθεσαι κι αναστοχάζεσαι μονίμως την …“μετά”-αυτοεπιτελεστικότητα. Και καλά κρασά.
